Angelita

De taart is een grote, taaie klomp geworden. Angelita wordt ongerust dat ze erin zal stikken.

Moeder heeft haar nu heel stevig beet. ‘Denk aan iets moois, kindje van me. Denk aan iets moois.’

Angelita denkt aan honden en vogels en bloemen. Aan spelen met Maria en Paquito, aan rennen over de gang. Het lukt haar een klein stukje taart door te slikken, zodat ze iets meer ruimte krijgt in haar mond.

Moeders grip klemt nog een beetje harder. Haar vingers priemen in Angelita’s borst. ‘Moeder gaat je heel erg missen…’

Angelita denkt aan het verhaal van de prins met een regenboog als glijbaan. Ze bedenkt een nieuw einde: de prins ruilt de regenboog voor een chocoladetaart en geeft de taart cadeau aan de prinses.

Moeder zegt: ‘Tot ziens…’

Angelita klemt haar ogen stijf dicht. Ze denkt aan de regenboog. Als je omlaag kunt glijden kun je hem ook omhoog beklimmen naar de hemel. Naar de sterren en naar de zon.

Dan gaat de deurbel.

‘Wat krijgen we nou weer?’ zucht moeder.

‘Dit is de politie,’ schreeuwt een stem. ‘Doet u open!’

‘Stil zijn,’ fluistert moeder. Ze drukt nog een stukje taart in Angelita’s mond.

De deur piept open, blijft hangen op de ketting.

‘O, hallo, meisje,’ zegt de stem.

‘Dag, meneer,’ zegt Maria. ‘Bent u echt van de politie?’

Moeder vloekt zachtjes. ‘Ik kom, ik kom al,’ roept ze naar de agent. ‘Je andere verrassing zal moeten wachten,’ zegt ze tegen Angelita en ze doet haar de blinddoek weer af. ‘Blijf in de keuken wachten.’ Ze loopt weg.

Moeder haast zich naar de deur en maakt de ketting los. Angelita klautert van de tafel af en loopt naar de gang. Ze ziet het grote vleesmes achter uit moeders jurk steken.

‘Mevrouw,’ zegt de agent. ‘Ik ben wijkbrigadier Ribot. Ik kom uw woning inspecteren. We hebben namelijk een aangifte ontvangen dat u hier kippen houdt. En de burgemeester heeft dat duidelijk verboden, dat zou u moeten weten.’

‘Dat is belachelijk. Ik heb geen kippen.’

‘Vindt u het erg als ik even binnenkom om dat te controleren?’ Voordat moeder kan antwoorden duwt hij de deur open en loopt door naar binnen. Daar ziet hij Angelita staan.

‘Hallo, hoe heet jij?’

‘Angelita.’

‘Weet je zeker dat je geen Teresita heet?’

Angelita twijfelt. De naam die de politieagent gebruikt kent ze van vroeger. ‘Iedereen noemt me hier Angelita.’

‘Wie is dit?’ vraagt hij aan moeder.

‘Dat weet ik niet, ik heb haar gisteren gevonden bij de Ronda de San Pablo.’ Moeder haalt de schouders op. ‘Ze zei dat ze verdwaald was en honger had en toen heb ik haar maar mee naar huis genomen. Het andere meisje is mijn dochter Maria.’

‘En waar is het jongetje dat hier woont?’

‘Hier woont geen jongetje.’

‘Een van de buren heeft in dit huis regelmatig een jongetje van een jaar of twee gezien. Waar is hij?’

‘Ik weet niet waar u het over heeft.’

‘Blijft u hier staan,’ draagt de agent op en hij begint de kamers te doorzoeken. Hij opent kasten en kijkt onder de bedden, maar hij kan Paquito niet vinden.

Hij knielt voor Angelita. ‘Weet jij waar het jongetje is?’

Het meisje twijfelt. Ze kijkt omhoog naar moeder, die achter de agent staat en die haar rechterhand achter haar rug verbergt.

‘Paquito is ziek.’

Moeder heeft haar rechterhand tevoorschijn gehaald, met het vleesmes erin vastgeklemd. Ze houdt haar hoofd schuin en kijkt naar de nek van de agent.

Maria schreeuwt.

De agent kijkt om. Moeder verbergt haar hand snel weer achter haar rug. ‘Het lijkt me het beste als u, uw dochter en dit andere meisje met mij meekomen naar het commissariaat,’ zegt de agent.

Maria loopt naar haar zusje toe en pakt haar bij de hand. Ze fluistert: ‘Wij moeten altijd bij elkaar blijven.’