Angelita

Angelita, Maria en Paquito zitten om de keukentafel voor het middageten. Er is geroosterd brood en tomaat. Op het fornuis is moeder soep aan het koken. De kinderen hebben honger. Het avondeten bestond gisteren alleen uit een glas melk met suiker en ze hebben geen ontbijt gehad.

Paquito reikt naar de broodmand, maar kan er niet bij. Hij grijpt zich vast aan de tafelrand en heft zichzelf omhoog om op zijn stoel te gaan staan. Met zijn hand komt hij nu iets verder, maar hij kan er nog steeds net niet bij.

Moeder loopt weg van het fornuis en tikt met de grote pollepel Paquito hard op de vingers. Angelita meent dat ze iets hoort kraken.

‘Je wacht met eten tot ik ben begonnen!’ schreeuwt moeder. ‘Imbeciele peuter!’ Ze pakt het brood van tafel en zet het op het aanrecht. De pollepel gooit ze in de pan met soep.

Angelita heeft Paquito nooit eerder zo hard horen huilen als nu. Hij krijst en hij schreeuwt en hij bonkt met zijn rood aangelopen hoofd tegen de keukentafel. Ze wil dat hij daarmee ophoudt. Straks doet hij zichzelf nog zeer.

‘Wees stil of ik maak je stil!’ dreigt moeder. ‘Ik stop je in de oven en ik rooster je als een kip!’

Angelita kijkt naar moeder. Ze vindt het ontzettend gemeen. Een kind hoor je niet in de oven te stoppen. Goede moeders doen dat niet, die zeggen dat niet eens als grapje. Ze balt haar vuisten, maar durft niets te zeggen.

‘Nee!’ roept het jongetje. ‘Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee!’

Maria zit erbij alsof er niets aan de hand is. Zachtjes neuriet ze een liedje in zichzelf.

Paquito trekt zijn benen op en verbergt zijn hoofd tussen zijn knieën. Zijn kreten worden langzaam zachter.

Moeders boosheid is opeens voorbij. Ze hurkt naast de stoel van het jongetje en legt haar hand op zijn rug. ‘Paquito, niet huilen,’ zegt ze. ‘Het spijt mama ontzettend.’ Ze komt overeind en pakt de pan soep van het fornuis. ‘Kijk eens, ik heb lekkere groentesoep voor je gemaakt.’

‘Ja,’ zegt Maria. ‘Ik heb honger.’ Ze zwaait met haar lepel in de lucht.

Moeder schept ieders bord vol met soep. ‘Kijk eens aan.’

Paquito houdt op met huilen, maar hij weigert iets te eten.