Angelita

Er wordt op de voordeur geklopt. ‘Hallo!’ roept een zware mannenstem.

Angelita kijkt om zich heen. Ze weet niet waar moeder is gebleven.

Er wordt weer geklopt. ‘Is daar iemand?’

‘Nee,’ zegt het meisje.

‘Hé, hallo, jongedame!’ roept de stem. ‘Ik kom voor de gasmeter. Is je vader of moeder thuis?’

Ze zegt maar liever niets terug.

‘Ben je daar nog?’

‘Nee,’ herhaalt Angelita.

‘Wil je me binnenlaten? Ik ben van het gasbedrijf.’

‘Ik mag niet opendoen en niet naar buiten.’

‘Natuurlijk. Maar je hoeft ook niet naar buiten; ik moet naar bínnen.’

‘Dat mag ook niet. Dan wordt moeder boos.’

‘Ik denk dat ze in dit geval juist kwaad wordt als je níet opendoet. Het is heel belangrijk.’

Angelita is in de war en dat is de schuld van moeder, want ze legt ook nooit dingen uit, zoals waaróm de deur niet opengemaakt mag worden en waaróm ze niet buiten mag spelen.

‘Alsjeblieft?’ zegt de man. ‘De gasmeter zit direct naast de deur, dus ik ben meteen weer weg.’

Angelita trekt de klink naar beneden, vooral omdat de stem van de man haar moe maakt. De deur wordt vanbuiten opengeduwd — ze wordt met de deur mee naar achteren gedrukt — maar hij blijft hangen op de veiligheidsketting. Door de kier ziet ze een dikke man met een baard die zijn halve gezicht bedekt. Hij lijkt wel een beer.

De man laat haar een schrift zien. ‘Kijk eens,’ zegt hij. ‘In dit boekje schrijf ik op hoeveel gas jullie hebben gebruikt in de flat.’

‘Waarom?’

‘Zodat wij weten hoeveel geld jouw mama en papa moeten betalen. Daarom moet ik naar binnen.’

‘O.’ Angelita wil de deur weer dichtdoen, maar wordt plotseling van achter vastgepakt. Een hand wordt over haar neus en mond geslagen.

Het is moeder. Ze heeft zich omwikkeld met een handdoek en haar haar is nat. Het water druipt af op Angelita’s jurk. Moeder houdt Angelita stevig vast en kijkt naar buiten. ‘Ja?’

‘Goedendag, mevrouw. Gelukkig dat u thuis bent. Ik ben van het gasbedrijf en kom de meter opnemen. Dit is toch de portierswoning?’

‘Ik kom net uit bad. Kunt u het morgen niet doen?’

De man zucht. ‘Nee, dat is lastig. Dan controleer ik in de haven.’

‘Het komt nu heel slecht uit.’

‘Laat u me gewoon even binnen. Het is zó gebeurd.’

‘Vooruit dan maar; een moment geduld graag,’ zegt moeder en ze duwt de deur dicht. Ze loopt met Angelita onder de arm naar haar slaapkamer en zet het meisje daar neer. ‘Onder het bed liggen en stil zijn,’ zegt ze. Uit de kast pakt ze een jurk en een lange kamerjas, en ze trekt ze aan.

Angelita hoort de deur helemaal opengaan. ‘Dank u wel, mevrouw. Dit scheelt mij zo veel werk. Dat was net uw dochter toch? Wat een leuk meisje.’

‘Ja, ja.’

‘Maar ze is alweer weg?’

‘Het was tijd voor haar siësta.’

‘Natuurlijk. Heeft u veel kinderen?’

‘Nee, ik heb één dochter, dat is alles.’