Angelita

Aardappelen en hard, oud brood, dat is alles wat ze eten. Al een week lang. Moeder zegt dat ze niets anders kan kopen, omdat ze arm zijn en te weinig geld hebben. Angelita prakt haar aardappels en strooit er zout overheen, Maria snijdt ze in stukjes en Paquito eet ze met de hand. Het brood dopen ze in hun glazen water.

‘Vandaag krijg je straf,’ fluistert Maria, als moeder even de keuken uit loopt. ‘Na het eten. Omdat je de deur hebt opengedaan.’ Ze kijkt er gemeen bij, alsof ze blij is dat Angelita straf krijgt.

Angelita wordt nerveus. Ze hoopt dat haar zus liegt. Moeder slaat nooit, maar ze knijpt wel heel gemeen. Als ze je in je arm, je schouder of je nek knijpt, voel je dat ’s avonds nog steeds en de rode plekken gaan soms pas na een paar dagen weg. Paquito wordt het meest geknepen en María bijna nooit.

De kinderen eten door tot de pan met aardappelen leeg is. Ze zijn niet lekker, maar zijn wel altijd veel te snel op; Angelita zou er met gemak twee keer zoveel van op kunnen. Moeder pakt de pan en legt hem in het afwasteiltje, ze stuurt Maria en Paquito weg. Angelita klemt haar tanden op elkaar, voorbereid om een paar keer naar te worden geknepen.

Moeder doet de keukendeur dicht. ‘Angelita, kijk me eens aan,’ zegt ze streng.

Het meisje durft het niet.

‘Ik zei: kijk me aan.’

Ze slaat de ogen op.

‘Je hoofd jeukt, hè?’ zegt moeder. ‘Want je hebt vlooien.’

Angelita schudt van niet.

‘Jawel.’ Moeder knielt naast haar en gaat met haar vingers kietelend door de lange haren van het meisje. ‘Het kriebelt, het jeukt, alsof er allemaal insecten over je hoofd lopen.’

Angelita begint het opeens te voelen. ‘Ja, een beetje.’

‘We moeten er iets aan doen, want anders wordt het steeds erger.’

Het meisje heeft nu echt jeuk en begint te krabben aan haar hoofd.

‘Vervelend hè, dat gekriebel?’

‘Ja, heel stom.’

‘Dat komt doordat je haar te lang is.’ Moeder wijst naar een van de keukenstoelen. ‘Ga zitten en doe je ogen dicht,’ zegt ze. ‘We gaan het een klein beetje bijknippen.’ Ze loopt naar de keukenkast en pakt er een schaar uit. Ze houdt hem omhoog en knipt in de lucht.

‘Waarom?’ vraagt Angelita, terwijl ze op de keukenstoel klimt.

‘Daarom. Dat helpt tegen de vlooien en tegen de jeuk die zo erg is.’ Ze legt een handdoek over de schouders van het meisje. ‘O ja: je mag je ogen pas weer opendoen als ik het zeg!’

Angelita hoort het geknip vlak langs haar oren gaan; ze blijft daarom heel stil zitten en knijpt de ogen zo stevig mogelijk dicht. Als moeder klaar is en Angelita weer mag kijken, ligt al haar zwarte haar om de stoel heen op de vloer. Ze gaat met haar hand over haar hoofd en kan nauwelijks meer een plukje beetpakken, zó kort is het geknipt.

‘Dit is veel mooier,’ zegt moeder. ‘Vind je ook niet? Ik zal het je straks laten zien in de spiegel.’

Angelita wil het helemaal niet zien. Kort haar vindt ze maar stom bij meisjes. Paquito zou juist geknipt moeten worden, want hij is een jongen en bij hem komt het haar tot op de schouders.

Ze wil weg uit dit huis.