ABC, 28 februari 1912

Een agent van de municipale politie heeft vanochtend het verdwenen meisje Teresita gevonden. Ze was ontvoerd door een veertigjarige vrouw, genaamd Enriqueta Marín, in een huis aan de straat Ponent.

Op zaterdag zag de buurvrouw van de tweede verdieping op het balkon van Enriqueta een meisje spelen dat ze niet kende. In eerste instantie besteedde ze hier geen aandacht aan, maar omdat ze die nacht en de dag erop gehuil hoorde, maakte ze gebruik van de eerste gelegenheid die zich voordeed om met Enriqueta te praten en te vragen wie dit meisje was.

Enriqueta, die ongetwijfeld meende dat niemand het kind had kunnen zien, werd zo nerveus van deze vraag dat ze, in plaats van een plausibel antwoord te verzinnen, zich beperkte tot het ronduit ontkennen dat er in haar huis een meisje was anders dan haar dochter.

De absurde volharding van Enriqueta wekte verdenking bij de buurvrouw, en nadenkend, nadenkend, kwam ze erop dat het, gezien het gedrag van de vrouw, wel eens om het vermiste meisje Teresita zou kunnen gaan. Ze haastte zich haar vermoedens kenbaar te maken aan een bevriende agent van de municipale politie.

De wijkbrigadier, de heer Ribot, presenteerde zich terstond bij het huis van Enriqueta, onder het voorwendsel dat hij ging controleren of er werd voldaan aan de regelgeving die verbiedt dat er in Barcelonese flats kippen worden gehouden…

ABC, 29 februari 1912

De ontvoerster is vanochtend opnieuw verhoord en het blijkt nu dat haar naam Enriqueta Martí Ripoll is. Ze is verscheidene keren eerder berecht voor corruptie van minderjarigen, en ook eenmaal voor juwelendiefstal, in welk geval ze werd vrijgesproken.

De huiszoeking aan de straat Ponent heeft nieuwe vermoedens doen rijzen. Enkele kamers waren luxueus ingericht, en in andere zijn prachtige jurken van vrouwen en meisjes aangetroffen, en bovendien ook meisjeskleding besmeurd met bloed.

Tevens is een bebloed mes gevonden, bebloed beddengoed en een uitgebreide mysterieuze correspondentie, geschreven met initialen, codes en geheimtaal. Uit dit alles lijkt af te leiden dat deze vrouw zich op grote schaal toelegde tot bloedstollende misdrijven.

ABC, 2 maart 1912

DE RECHTER ZIEK. BELANGWEKKENDE GERUCHTEN

Door de plotselinge ziekte van de verantwoordelijk rechter heeft de gemeentepolitie zich over het proces moeten ontfermen.

Er wordt met stelligheid beweerd, hoewel ik hier niet insta voor de feitelijkheid van deze informatie, dat bij de uitgevoerde huiszoeking lijsten met namen zijn gevonden, alsmede brieven, die zeer bekende personen bij het geval betrekken.

La Vanguardia, 9 maart 1912

In wat voor een land leven wij?

De voorgaande vraag is er een die alle, terecht verontwaardigde inwoners van onze stad zichzelf vandaag stellen, nadat zij zijn verrast door een van de meest schandalige voorvallen die u zich maar kunt voorstellen: een gebeurtenis die, als zo vele andere, weinig heeft bijgedragen aan de reputatie van de Barcelonese politie, die ons zo veel geld kost.

Gegeven de ruchtbaarheid van het proces en de bewijzen die zich in het mysterieuze huis van Enriqueta Martí bevinden, zou het vanzelfsprekend lijken dat het huis bewaakt zou worden, en de rechtsautoriteiten hadden de politie ook opdracht gegeven tot een intensieve bewaking. Toch is er door stoutmoedige dieven ingebroken en hebben zij meegenomen — en vast niet in hun broekzak! — enkele matrassen, de volledige gasinstallatie, lakens, twee zijden jurken en enige andere objecten.

De inbraak moet zijn gepleegd de nacht voor zij werd ontdekt. Het is bevestigd dat de dieven beschikking hadden over een kopie van de sleutel, daar er geen sporen van braak aan de deur zijn waargenomen.

Vondst van botten

Gedurende de tijd dat de aangewezen onderzoeksrechter verbleef in de woning aan de straat Ponent, heeft hij een minutieuze doorzoeking uitgevoerd. Over het resultaat hiervan is men nog uitermate terughoudend. Er is ons echter verzekerd dat op een goed verborgen plek een kleine doos is gevonden die meerdere menselijke botten bevatte, botten die op basis van hun grootte een kind moeten hebben toebehoord.

ABC, 10 maart 1912

De vraag is echter of de dieven nog meer hebben meegenomen. De rechtbank stelt van niet, maar hoe kunnen zij hier enige zekerheid over verschaffen? Het is juist dat er drie huiszoekingen zijn verricht — twee door de politie en één door de verantwoordelijke rechter — maar deze waren oppervlakkig en een pure formaliteit. Tot voor kort werd hier nauwelijks belang aan gehecht en de ziekte van de verantwoordelijk rechter belette de uitvoering van een nieuwe huiszoeking.

El Liberal, 23 maart 1912

Daar waar wij in Barcelona met de zaak van Enriqueta Martí meenden te zijn gestuit op een banaal, zij het weinig frequent misdrijf, te weten de ontvoering van kinderen, worden wij, na slechts weinige dagen van onderzoekingen, geconfronteerd met een serie van de meest afschuwwekkende misdaden, die ons doen herinneren aan die sprookjes over heksen waartegen de vroegere inquisitie, hier en in het buitenland, processen aanspande die eindigden in de gekende tragedies voor de slachtoffers van een volkomen achterlijk bijgeloof.

Het voor de hand liggende, het gewone en alledaagse wanneer het de ontvoering van personen betreft, is te vermoeden dat de ontvoerders een losgeld vragen voor de bevrijding van de slachtoffers, of hen verkopen, of hen uitbuiten.

De gevangenneming van jongedames en mannen voor onze kusten in de Middeleeuwen, door piraten van Berberse of Moorse afkomst, betrof werkelijke ontvoeringen gericht op de doelen die we hierboven uiteenzetten; nooit werden zij geofferd aan Moloch, de duivelse afgod uit de Oudheid die zich voedde met menselijk bloed.

Maar Enriqueta Martí wordt ervan verdacht, nota bene in onze moderne tijd, rationele wezens die nog niet voor zichzelf kunnen opkomen te hebben beroofd van hun vrijheid, om hen aansluitend te beroven van hun bestaan en met hun stoffelijke overschotten — net als de heksen — elixers of amuletten te vervaardigen, voor de wellust van de rijken, of om een vermeend geneesmiddel te brouwen voor de zieken die hier goed voor konden betalen.

En dit alles niet in een vergeten uithoek van de wereld, in een maagdelijk oerwoud of in de catacomben en kelders van een rotskasteel, doch midden in een grote hoofdstad die zich erop laat voorstaan te marcheren in de voorhoede van de ontwikkelde volkeren. En daar, tussen de massa en de agenten van de openbare orde, oefende zij haar misdadige praktijken uit, dan wel als bedelaarster, dan wel als elegante jongedame, aan haar hand de jonge slachtoffers van wie deze Moloch van de twintigste eeuw de vetweefsels, ingewanden en botten nam die de diabolische wetenschap voorschrijft, de onbruikbare resten heimelijk begravend in de kamers van verschillende huizen.