Uit de memoires van kolonel Augusto Santamaría del Valle

Langzaam maar zeker wist ik mij door Enriqueta Martí’s dagboek te werken. Haar relaas, in het begin nog zweverig en onschuldig, werd al snel bijtend en mondde ten slotte uit in een simpelweg misselijkmakende beschrijving van haar gruweldaden, waar mijn maag, zelfs na tien jaar oorlogvoering in Afrika, bij vlagen niet tegen bestand was.

In de dagen dat de zaak Martí Spanje in haar greep hield, was ik gestationeerd in de woestijn ten zuiden van Ceuta, ver van de actualiteit op het schiereiland. Af en toe bereikte ons een stapel vergeelde, verfrommelde kranten waar de interessantste artikelen al uit waren gescheurd; grotendeels moesten wij het doen met de berichten van nieuw overgekomen collega’s. Kortom, de zaak van de ‘Vampier van de straat Ponent’ was destijds volledig aan mij voorbijgegaan. Ik stortte mij op de krantenarchieven om meer te weten te komen over de achtergrond van het geval en over het lot van de dagboekschrijfster, en één voor één paste ik de puzzelstukjes in elkaar.

Kolonel Cartoux, zelf half Catalaans, was veel beter dan ik in staat geweest het dagboek te ontcijferen. Zoals hij namen had weten te achterhalen, te destilleren uit de incoherente, soms delirante vertellingen van Martí, had ik het nooit gekund. Om het nog wat scherper te formuleren: van meerdere personen op zijn lijst was het mij duister waar er precies aan hen zou worden gerefereerd.

De lijst was divers in haar samenstelling, zo leerde ik gaandeweg, en liep uiteen van Barcelonese notabelen en politici tot schimmige halve zwervers — allen misdadigers, en één van hen bovendien de moordenaar die ik zocht.