Angelita

Uren gaan er voorbij, voordat het slot van de kinderkamer weer wordt opengedraaid. Angelita heeft eerst nog een tijd op de deur gebonsd, maar gaf dit op toen ze honger begon te krijgen.

Maria loopt binnen met een stuk brood in haar hand. Zonder iets te zeggen gaat ze meteen op bed liggen. Ze staart naar het plafond en neemt kleine hapjes van haar brood.

‘Het is etenstijd,’ zegt moeder vanaf de gang. Ze doet alsof er niets is gebeurd.

‘Je bent gemeen!’ schreeuwt Angelita.

Moeder lacht schamper en komt de kamer in. ‘Is dat zo? Waarom vind je dat ik gemeen ben, Angelita?’

‘Je hebt ons opgesloten terwijl we niets hebben gedaan. Dat is niet eerlijk.’

‘Nee, hoor. Ik heb alleen de deur dichtgedaan tegen de monsters.’

‘Je hebt ons opgesloten!’

‘Jongedame, je moet niet zo’n grote mond opzetten. Jullie mogen blij zijn dat ik voor jullie zorg, want er is niemand anders die jullie wil hebben.’

‘Dat is niet waar.’ Angelita zou dit willen schreeuwen, maar ze is niet zeker van haar gelijk. Misschien wil inderdaad niemand hen hebben.

Moeder bukt en strijkt het meisje over haar wang. ‘Ik ben bang dat het wél waar is.’

Angelita trekt haar hoofd weg en weert de hand af met haar arm. Ze is boos en wil niet worden aangeraakt.

Moeder verstart. ‘Nu doe je rustig, of je krijgt geen eten voor het slapengaan,’ dreigt ze.

‘Maakt me niets uit!’

‘Dat zullen we nog wel eens zien…’

Terwijl moeder zich omdraait en wegloopt — de deur doet ze deze keer niet op slot — vecht Angelita de tranen weg.

‘Dat was dom van je,’ zegt Maria. ‘Nu krijg je niets te eten.’

‘Maakt me niets uit,’ antwoordt Angelita. Ze kruipt in haar bed en trekt de lakens over zich heen. Op een dag gaat ze weglopen! Paquito neemt ze mee. Dan zullen moeder en Maria heel verdrietig worden en huilen. Ze richt zich volledig op deze gedachte, trachtend de buikpijn van de honger te verdringen.

Plotseling komt moeder binnen met een dienblad. Ze is helemaal opgewekt. ‘Wie heeft er trek?’ vraagt ze. ‘Ik heb ham en meloen.’

Door de honger is Angelita vergeten dat ze boos was. Ze is alleen nog maar verdrietig en ze wil eten. Moeder zet het dienblad op de grond, en de kinderen gaan eromheen zitten. Maria heeft weinig trek en neemt slechts een klein stukje meloen, maar Paquito en Angelita proppen zich vol. De ham en meloen zijn lekker, maar het brood dat moeder heeft meegenomen is beter tegen de honger. Het vult de maag veel sneller.

‘Lekker hè,’ zegt moeder. Voldaan kijkt ze naar haar kinderen. ‘Het is toch veel beter om geen ruzie te maken?’

’s Avonds kan Angelita de slaap niet vatten. Ze is in de war van vandaag, van moeder, die zo gemeen maar ook zo lief kan zijn en die Maria altijd voortrekt omdat ze de oudste is. Weglopen wil Angelita niet meer, maar ze zou wel een keer buiten willen spelen. Vroeger deed ze dat toch ook?

Dan merkt ze dat er in de kamer zachtjes wordt gehuild, zo zacht dat je het bijna niet hoort. Paquito huilt wel vaker. Meestal kruipt hij dan bij Angelita in bed, maar vannacht doet hij dat niet. Zou het zijn omdat zijn hand zo’n pijn doet? Uiteindelijk gaat zij naar hem toe en fluistert in zijn oor: ‘Stil maar.’

Hij zegt niets terug. Angelita buigt over hem heen om zijn gezicht te zien. Wat gek: Paquito ademt gewoon rustig in en uit. Hij slaapt.

Angelita beseft het nu pas: het is niet Paquito die huilt. Het is Maria.