28

'Wanda, schat, waar zit je zo over te peinzen?' vroeg Hari Seldon toen hij het kantoor van zijn kleindochter op de Streelinguniversiteit binnenging. De kamer was het kantoor van de briljante mathematicus Yugo Amaryl geweest, die het Psychohistorie Project met zijn dood verarmd had achtergelaten. Gelukkig had Wanda Yugo's rol de afgelopen jaren geleidelijk aan overgenomen en de eerste radiant verder verfijnd en afgesteld.

'Nou, ik werk aan een formule in sectie 33A2D17. Kijk, dit gedeelte heb ik opnieuw gekalibreerd,' - ze wees naar een glanzende, paarse vlek die midden in de lucht voor haar gezicht hing - 'waarbij ik rekening heb gehouden met de standaardquotiënt en... Kijk! Precies wat ik dacht... denk ik.' Ze deed een stap achteruit en wreef in haar ogen.

'Wat is er, Wanda?' Hari kwam dichterbij om de formules te bestuderen. 'Maar die ziet eruit als de Terminusformule, en toch... Wanda, die is een omgekeerde Terminusformule, nietwaar?'

'Ja, opa. Kijk, de getallen in de Terminusformule deden niet precies wat ze moesten doen... Kijk maar.' Wanda drukte op een contact in een verzonken muurstrip, waarna er aan de andere kant van de kamer nog een vlek zichtbaar werd, vuurrood nu. Seldon en Wanda liepen erheen om hem te bekijken. 'Zie je hoe het nu allemaal uitstekend in elkaar past, opa? Het heeft me weken gekost om het zo te krijgen.'

'Hoe heb je dat gedaan?' vroeg Hari, die bewonderend de formulelijnen, de logica en de sierlijkheid ervan stond te bekijken.

'Eerst concentreerde ik me er alleen hier vandaan op. Al het andere hield ik buitengesloten. Om Terminus aan het werk te krijgen, moet je op Terminus werken... Klinkt logisch, niet? Maar toen begreep ik dat ik de formule niet zomaar in de primaire radiant kon inbrengen en verwachten dat hij er keurig in zou passen, alsof er niets aan de hand was. Een plaatsing betekent soms ergens anders een verwijdering. Elk gewicht heeft een tegenwicht.'

'Ik denk dat je naar een begrip verwijst dat de ouden yin en yang noemden.'

'Ja, min of meer. Yin en yang. Ik besefte dus dat om het yin van Terminus te perfectioneren, ik het yang ervan moest lokaliseren. Wat me gelukt is, hier.' Ze liep terug naar de paarse vlek helemaal aan de andere kant van de bol van de primaire radiant. 'En toen ik de getallen hier aanpaste, paste de Terminusvergelijking er ook precies in. Harmonie!' Wanda keek Seldon vergenoegd aan, alsof ze alle problemen van het Imperium had opgelost.

'Fascinerend, Wanda, en later moet je me vertellen wat het allemaal volgens jou voor het Project te betekenen heeft. Maar nu moet je met me mee naar het holoscherm. Ik heb een paar minuten geleden een dringend bericht van Santanni ontvangen. Je vader wil dat we hem onmiddellijk opbellen.'

Wanda's glimlach vervaagde. Ze was gealarmeerd geraakt door de recente berichten over gevechten op Santanni. Naarmate de bezuinigingen van het Imperium doorwerkten, leden de bewoners van de Buitenwerelden er het ergst onder. Ze hadden beperkt toegang tot de rijkere, dichter bevolkte Binnenwerelden en het werd steeds moeilijker om de producten van hun werelden te ruilen tegen hoognodige importen. Er gingen slechts weinig Imperiale hyperschepen heen en weer naar Santanni en de verre wereld voelde zich geïsoleerd van de rest van het Imperium. Over de hele wereld hadden opstanden van rebellen plaatsgevonden.

'Opa, ik hoop dat alles in orde is,' zei Wanda met een stem waarin haar angst doorklonk.

'Maak je niet ongerust, schat. Als Raych ons een bericht heeft kunnen sturen, zullen ze vast wel veilig zijn.'

Hij en Wanda stonden in Seldons kantoor voor het holoscherm toen het geactiveerd werd. Seldon toetste op het toetsenbord naast het scherm een code in, waarna ze enkele seconden wachtten tot de intergalactische verbinding tot stand werd gebracht. Langzaam leek het scherm zich verder in de muur uit te strekken, alsof het de toegang tot een tunnel was... en uit de tunnel kwam, eerst vaag, de bekende gedaante van een gezette, krachtig gebouwde man. Naarmate de verbinding scherper werd, werden de trekken van de man duidelijker. Toen Seldon en Wanda Raych' dikke Dahlitische snor konden zien, kwam de gedaante met een schok tot leven.

'Papa! Wanda!' zei het driedimensionale beeld van Raych, dat van Santanni naar Trantor werd gestraald. 'Luister, ik heb niet veel tijd.' Hij kromp ineen, alsof hij schrok van een hard geluid. 'Het is hier behoorlijk mis. De regering is gevallen en een voorlopige raad heeft de macht overgenomen. Het is een rotzooitje, zoals je je wel zult kunnen voorstellen. Ik heb Manella en Bellis zojuist op een hyperschip naar Anacreon gezet. Ik heb hun gezegd dat ze daar vandaan contact met je moeten opnemen. De naam van het schip is de Arcadia VII.

Je had Manella moeten zien, pap. Razend dat ze weg moest. De enige manier waarop ik haar ervan kon overtuigen weg te gaan, was haar duidelijk te maken dat het voor Bellis was.

Ik weet wat je denkt, pap, Wanda. Ik had natuurlijk met hen mee moeten gaan... als ik had gekund. Maar er was niet genoeg plaats. Je moest eens weten wat ik allemaal heb moeten doen om hèn alleen al op dat schip te krijgen.' Raych liet een van zijn scheve glimlachen zien waar Seldon en Wanda zo van hielden en vervolgde toen: 'Trouwens, nu ik toch hier ben, moet ik helpen de universiteit te bewaken. We mogen dan wel deel uitmaken van het Imperiale universiteitssysteem, maar we zijn een plaats om te leren en te bouwen, geen plaats van vernietiging. Echt, als een van die heethoofdige Santanniaanse rebellen bij onze spullen in de buurt komt...'

'Raych,' onderbrak Hari hem, 'hoe erg is het? Wordt er bij je in de buurt gevochten?'

'Pap, ben je in gevaar?' vroeg Wanda.

Ze wachtten een paar seconden tot hun boodschap de negenduizend parsecs door de Galaxis naar Raych had afgelegd.

'Ik... ik... ik kon niet goed verstaan wat jullie zeiden,' antwoordde het hologram. 'Er wordt hier flink gevochten. Het is nu eigenlijk wel spannend,' zei Raych weer met zijn speciale glimlach. 'Daarom moet ik er nu een eind aan maken. Denk erom, zoek uit wat er met de Arcadia VII op weg naar Anacreon is gebeurd. Zodra ik kan, neem ik weer contact op. Denk eraan, ik...' De uitzending werd afgebroken en het hologram vervaagde. De tunnel in het holoscherm klapte dicht, zodat Seldon en Wanda plotseling naar een lege muur stonden te staren.

'Opa,' zei Wanda, 'wat denk je dat hij wilde zeggen?'

'Ik heb geen idee, schat. Maar één ding weet ik wel, en dat is dat je vader voor zichzelf kan zorgen. Ik heb medelijden met elke rebel die dicht bij genoeg komt voor een goed geplaatste twister-trap van je vader! Kom, laten we verder gaan met die formule en dan doen we over een paar uur navraag naar de Arcadia VII.'

'Commandant, hebt u er geen idee van wat er met het schip is gebeurd?' Hari Seldon voerde weer een intergalactisch gesprek, maar dit keer was het met een Imperiale marinecommandant die gestationeerd was op Anacreon. Voor dit gesprek maakte Seldon gebruik van het visischerm, dat veel minder realistisch was dan het holoscherm, maar ook veel eenvoudiger.

'Echt, professor, nergens staat geregistreerd dat dat hyperschip om toestemming zou hebben gevraagd om de atmosfeer van Anacreon binnen te mogen komen. Natuurlijk zijn de verbindingen met Santanni sinds enkele uren geheel verbroken en hadden we de afgelopen week slechts sporadisch contact, op zijn best. Het is mogelijk dat het schip heeft geprobeerd ons op een Santanniaans kanaal te bereiken maar heeft het er niet door kunnen komen, maar dat betwijfel ik.

Nee, het is waarschijnlijker dat de Arcadia VII een andere bestemming heeft gekozen. Voreg, misschien, of Sarip. Hebt u een van die werelden geprobeerd, professor?'

'Nee,' zei Seldon vermoeid, 'ik zie geen reden waarom het schip niet naar Anacreon zou gaan, als het daar naar toe moest. Commandant, het is van vitaal belang dat ik dat schip vind.'

'Natuurlijk,' zei de commandant voorzichtig, 'bestaat de kans dat de Arkadia VII het niet heeft gehaald. Niet veilig is weggekomen, bedoel ik. Er wordt flink gevochten. Die rebellen maakt het niet uit wie ze opblazen. Ze richten gewoon hun lasers en doen of ze keizer Agis opblazen. Echt, het spel wordt hier volgens heel andere regels gespeeld, professor.'

'Mijn schoondochter en kleindochter zitten op dat schip, commandant,' zei Seldon met een gespannen stem.

'O, het spijt me, professor,' zei de commandant beschaamd. 'Zodra ik iets hoor, neem ik contact met u op.'

Ontmoedigd sloot Hari het visischerm af. Wat ben ik moe, dacht hij. En, mijmerde hij, het is geen verrassing. Ik weet al bijna veertig jaar dat dit zou gebeuren.

Seldon grinnikte verbitterd in zichzelf. Misschien had die commandant gedacht dat hij Seldon shockeerde, dat hij met de levendige details van het leven aan de 'buitenrand' indruk op hem maakte. Maar Seldon wist alles over de buitenrand. En naarmate de buitenrand uit elkaar viel als een breiwerk met één losse draad, zou alles uitrafelen tot aan de kern: Trantor.

Seldon werd zich bewust van een zacht zoemend geluid. Het was het deursignaal. 'Ja?'

'Opa,' zei Wanda, die het kantoor binnenkwam, 'ik ben bang.'

'Waarom, schat?' vroeg Seldon bezorgd. Hij wilde haar nog niet vertellen wat hij had gehoord - of niet had gehoord - van de commandant op Anacreon.

'Al zijn ze nog zo ver weg, meestal vóel ik papa, mama en Bellis... hier' - ze wees naar haar hoofd - 'en hier.' - ze legde haar hand op haar hart. 'Maar nu, vandaag, voel ik hen niet... het voelt minder, alsof ze vager worden, als de lampen in de koepel. En ik wil het tegenhouden. Ik wil hen terugtrekken, maar dat lukt niet.'

'Wanda, echt, volgens mij verbeeld je je het maar omdat je je ongerust maakt dat je ouders en Bellis in een opstand verwikkeld zijn geraakt. Je weet dat er in het hele Imperium constant opstanden plaatsvinden, kleine uitbarstingen om stoom af te blazen. Kom nou, je weet dat de kans dat er iets met Raych, Manella of Bellis is gebeurd enorm klein is. Je vader kan elk moment bellen dat alles in orde is; je moeder en Bellis kunnen elk moment op Anacreon landen en van een korte vakantie genieten. Wij zijn degenen die zielig zijn, wij zitten hier tot over onze oren in het werk! Dus, kindje, ga naar bed en denk alleen aan fijne dingen. Ik beloof je, morgen, als de koepel weer zonnig is, ziet alles er veel beter uit.'

'Goed, opa,' zei Wanda, al klonk ze niet geheel overtuigd. 'Maar morgen... als we morgen nog niets hebben gehoord... moeten we... moeten we...'

'Wanda, wat kunnen we anders dan te wachten?' zei Hari met een kalme stem.

Wanda draaide zich om en liep weg. Het gewicht van haar zorgen drukte zichtbaar op haar hangende schouders. Hari keek haar na, terwijl hij nu eindelijk eens zijn eigen zorgen de vrije loop liet.

De hologramuitzending van Raych was al drie dagen geleden. Sindsdien... niets. En vandaag ontkende de marinecommandant op Anacreon dat hij ooit van het schip Arcadia VII had gehoord.

Hij had al eerder geprobeerd om met Raych op Santanni contact op te nemen, maar alle communicatiestations waren uitgevallen. Het leek wel of Santanni - en de Arcadia VII - gewoon van het Imperium waren afgebroken, als een blad van een stengel.

Seldon wist wat hij nu moest doen. Het Imperium mocht dan wel zijn ingestort, maar het was niet weggevaagd. De kracht ervan, als die juist werd aangewend, was nog steeds enorm. Seldon stuurde een noodbericht naar keizer Agis XIV.