6

Het was geen eenvoudige opgave om een compleet genoom van Wanda samen te stellen. Om te beginnen was het aantal biofysici dat de uitrusting had om aan een genoom te werken beperkt en degenen die er waren, waren steeds bezet.

Seldon kon zijn verlangens evenmin openlijk bespreken om de biofysici voor zijn onderzoek te interesseren. Seldon vond het absoluut essentieel dat de ware reden voor zijn belangstelling voor Wanda's mentale krachten geheim moest worden gehouden voor de hele Galaxis.

En om het nog erger te maken was het onderzoek ontzettend kostbaar.

Seldon schudde zijn hoofd en zei tegen Mian Endelecki, de biofysicus die hij nu sprak: 'Waarom zo duur, doctor Endelecki? Ik ben geen expert op dit gebied, maar ik ben er vast van overtuigd dat het hele proces door de computer wordt gestuurd en dat, wanneer je een schraapsel huidcellen hebt, het genoom binnen enkele dagen compleet kan worden opgebouwd en geanalyseerd.'

'Dat is waar. Maar om aan een molecuul deoxyribonucleï-nezuur te komen dat zich over miljarden nucleotiden uitstrekt, met elke uitstulping en pyrimidine op de juiste plaats, is nog wel het kleinste probleem, het allerkleinste, professor Seldon. Daarna moet elk molecuul nog worden bestudeerd en met een standaard worden vergeleken.

Vergeet u niet dat, hoewel we gegevens hebben over complete genomen, die een fractie vormen van het aantal genomen dat er bestaat, zodat we niet echt weten in hoeverre ze wel standaard zijn.'

Seldon vroeg: 'Waarom zo weinig?'

'Daar is een aantal redenen voor. De kosten om te beginnen. Weinig mensen willen er kredieten aan uitgeven, tenzij ze sterke aanwijzingen hebben om te denken dat er iets mis is met hun genoom. En als ze geen sterke aanwijzingen hebben, hebben ze geen zin om een onderzoek te laten uitvoeren, uit angst dat er wèl iets gevonden wordt dat fout is. Nou, weet u zeker dat u een genoom van uw kleindochter wilt laten samenstellen?'

'Ja, zeker. Het is vreselijk belangrijk.'

'Waarom? Vertoont ze tekenen van een metabolische afwijking?'

'Nee, dat niet. Eerder juist... als ik het antoniem wist van "afwijking". Ik vind haar een heel ongewoon persoon en ik wil weten wat haar precies zo ongewoon maakt.'

'Ongewoon in welk opzicht?'

'Geestelijk, maar ik kan onmogelijk in details treden, omdat ik het niet helemaal begrijp. Misschien wel als er een genoom van haar is gemaakt.'

'Hoe oud is ze?'

'Twaalf. Ze wordt bijna dertien.'

'In dat geval moet ik toestemming hebben van haar ouders.'

Seldon schraapte zijn keel. 'Dat kan een probleem zijn. Ik ben haar grootvader. Is mijn toestemming niet genoeg?'

'Voor mij wel, maar weet u, zo is de wet. Ik wil mijn werkvergunning niet kwijtraken.'

Seldon zou zich weer tot Raych moeten wenden. Dat werd ook moeilijk, omdat die weer zou protesteren dat hij en zijn vrouw Manella wilden dat Wanda een normaal leven leidde van een normaal meisje. Stel dat zou blijken dat haar genoom abnormaal was? Zou ze weg worden gesleurd om als een laboratoriumspecimen te worden onderzocht en binnenste buiten gekeerd? Zou Hari in zijn fanatieke toewijding tot zijn Psychohistorie Project Wanda aanzetten tot een leven van uitsluitend werken, zonder ontspanning? Zou hij haar afscheiden van andere jonge mensen van haar leeftijd? Maar Seldon drong aan.

'Vertrouw me, Raych. Ik zou nooit iets doen dat slecht was voor Wanda. Maar dit moet gebeuren. Ik moet Wanda's genoom kennen. Als mijn vermoedens waar zijn, staan we misschien op het punt om de loop van de psychohistorie te wijzigen, de loop van de toekomst van de Galaxis zelf!'

En dus werd Raych overgehaald en kreeg hij op de een of andere manier eveneens Manella's toestemming. En samen brachten de drie volwassenen Wanda naar het kantoor van dr. Endelecki.

Mian Endelecki begroette hen bij de deur. Haar haar was glanzend wit maar haar gezicht vertoonde geen sporen van ouderdom.

Ze keek naar het meisje, dat met een nieuwsgierige blik op haar gezicht, maar zonder tekenen van angst, naar binnen liep. Toen wendde ze haar blik naar de drie volwassenen die Wanda hadden vergezeld.

Glimlachend zei dr. Endelecki: 'Moeder, vader en grootvader... nietwaar?'

Seldon antwoordde: 'Volkomen waar.'

Raych keek heel onderdanig en Manella, met een enigszins opgezwollen gezicht en rode ogen, zag er moe uit.

'Wanda,' begon ze. 'Zo heet je toch?'

'Ja, mevrouw,' zei Wanda met haar heldere stem.

'Ik zal je precies vertellen wat ik met je ga doen. Je bent zeker rechtshandig?'

'Ja, mevrouw.'

'Goed dan. Ik spuit een kleine verdoving op je linker onderarm. Het voelt gewoon aan als een koele wind. Meer niet. Dan schraap ik een klein beetje van je huid... een heel klein beetje maar. Je voelt geen pijn, er komt geen bloed en erna zie je er niets meer van. Als ik klaar ben, spuit ik er een ontsmettend middel op. Ik ben binnen een paar minuten klaar. Is dat goed?'

'Ja,' zei Wanda, terwijl ze haar arm uitstak.

Toen het voorbij was, zei dr. Endelecki: 'Ik leg het schraapsel onder de microscoop, zoek een mooie cel uit en zet mijn automatische genenanalysator aan het werk. Die zal elke laatste nucleotide markeren, maar daar zijn er miljarden van. Waarschijnlijk zal het bijna een dag duren. Natuurlijk gaat het allemaal automatisch, dus hoef ik hier niet te blijven zitten toekijken en ook voor u heeft dat geen zin.

Wanneer het genoom klaar is, duurt het nog veel langer om het te analyseren. Als u een volledig verslag wilt hebben, kan het wel een paar weken duren. Daarom is het allemaal zo duur. Het is een moeizaam en langdurig proces. Ik laat het u weten wanneer ik klaar ben.' Ze draaide zich om, alsof ze de familie wegstuurde, en ging aan de slag met het glanzende apparaat dat op de tafel voor haar stond.

Seldon zei: 'Wilt u meteen contact met me opnemen wanneer u iets ongewoons opmerkt? Ik bedoel, wacht u niet tot de gehele analyse klaar is als u meteen iets vindt. Laat me niet wachten.'

'De kans dat ik meteen iets vind is heel klein, maar ik beloof u, professor Seldon, dat ik meteen contact met u zal opnemen als het me nodig lijkt.'

Manella pakte Wanda's arm beet en nam haar triomfantelijk mee. Raych volgde haar gelaten. Seldon aarzelde en zei: 'Dit is belangrijker dan u kunt weten, doctor Endelecki.'

Dr. Endelecki knikte en zei: Wat de reden ook mag zijn, professor, ik doe mijn best.'

Seldon vertrok met strak op elkaar geperste lippen. Hij wist niet waarom hij had gedacht dat het genoom in vijf minuten zou zijn samengesteld en dat, na er nog eens vijf minuten een blik op te hebben geworpen, hij een antwoord zou krijgen. Nu zou hij weken lang moeten wachten, zonder te weten wat er zou worden gevonden.

Hij klemde zijn kaken op elkaar. Zou zijn nieuwste geesteskind, de Tweede Foundation, ooit tot stand worden gebracht of was het een illusie die altijd net buiten zijn bereik zou blijven liggen?