7

Hari Seldon liep met een zenuwachtige glimlach op zijn gezicht het kantoor van dr. Endelecki binnen. Hij zei: 'U had het over een paar weken, doctor. Het duurt nu al ruim een maand.'

Dr. Endelecki knikte. 'Het spijt me, professor Seldon, maar u wilde dat het nauwkeurig gebeurde en dat heb ik geprobeerd te doen.'

'En?' De nieuwsgierige blik op Seldons gezicht verdween niet. 'Wat hebt u gevonden?'

'Een stuk of honderd beschadigde genen.'

'Wat! Beschadigde genen. Meent u dat, doctor?'

'Zeker. Waarom niet? Er bestaan geen genomen zonder minstens een stuk of honderd beschadigde genen. Meestal zijn het er veel meer. Maar het is niet zo erg als het klinkt, weet u.'

'Nee, dat weet ik niet. U bent de expert, doctor, niet ik.'

Dr. Endelecki zuchtte en verschoof in haar stoel. 'Weet u helemaal niets over genetica, professor?'

'Nee, niets. Je kunt niet alles weten.'

'U hebt volkomen gelijk. Ik weet niets van die - hoe noemt u het? - die psychohistorie van u.' Dr. Endelecki haalde haar schouders op en vervolgde: 'Als u er iets over zou willen uitleggen, zou u bij het begin moeten beginnen en zelfs dan zou ik er waarschijnlijk nog niets van begrijpen. Maar nu terug naar de genetica...'

'Nou?'

'Een beschadigd gen betekent meestal niets. Er bestaan beschadigde genen die zo ernstig zijn beschadigd en van zulk cruciaal belang zijn, dat ze vreselijke verstoringen veroorzaken. Maar dat komt zelden voor. De meeste beschadigde genen werken gewoon niet helemaal nauwkeurig. Het zijn net wielen die niet helemaal in balans staan. Een auto rijdt er wel mee, trilt een beetje, maar komt toch vooruit.'

'En dat heeft Wanda?'

'Ja. Min of meer. Als alle genen perfect waren, zouden we er tenslotte allemaal precies hetzelfde uitzien en ons op precies dezelfde manier gedragen. De verschillen in de genen zijn bepalend voor de verschillen in de mensen.'

'Maar wordt het niet erger als we ouder worden?'

'Ja. Als we ouder worden wordt het bij ons allemaal erger. Ik zag toen u binnenkwam dat u mank loopt. Waardoor komt dat?'

'Ischias,' mompelde Seldon.

'Hebt u dat uw hele leven gehad?'

'Natuurlijk niet.'

'Nou, sommige van uw genen zijn mettertijd slechter geworden en dus loopt u nu mank.'

'En wat gebeurt er mettertijd met Wanda?'

'Ik weet het niet. Ik kan de toekomst niet voorspellen, professor. Ik geloof dat dat meer uw vakgebied is. Maar als ik zou mogen gissen, denk ik dat er niets ongewoons met Wanda gebeurt, althans genetisch gezien. Behalve dat ze oud wordt.'

Seldon vroeg: Weet u dat zeker?'

'U zult me op mijn woord moeten geloven. U wilde Wanda's genoom laten uitzoeken en daarmee liep u het risico dingen te ontdekken die u misschien beter niet kon weten. Maar ik zeg u dat er volgens mij niets ergs met haar zal gebeuren.'

'De beschadigde genen... moeten we die niet repareren? Kunnen we die repareren?'

'Nee. In de eerste plaats zou het heel duur zijn. In de tweede plaats bestaat de kans dat het niet blijvend zou zijn. En ten slotte zijn de mensen ertegen.'

'Waarom?'

'Omdat ze tegen de wetenschap in het algemeen zijn. Dat zou u toch moeten weten, professor. Ik ben bang dat de situatie, vooral sinds de dood van Cleon, zodanig is dat de mystiek terrein wint. De mensen geloven er niet in genen wetenschappelijk te repareren. Ze genezen de dingen liever door handoplegging of andere tovenarij. Eerlijk gezegd is het voor mij uiterst moeilijk om mijn werk te blijven doen. Er komt maar heel weinig geld binnen.'

Seldon knikte. 'Ik kan uw situatie maar al te goed begrijpen. De psychohistorie verklaart het, maar ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat de situatie zo snel zo erg zou worden. Ik ben te druk met mijn eigen werk bezig geweest om de problemen rondom me te zien.' Hij zuchtte. 'Al dertig jaar lang zie ik het Galactische Imperium langzaam uiteenvallen - en nu zie ik dat het veel sneller in elkaar begint te zakken. Ik weet niet hoe we dat op tijd kunnen tegenhouden.'

'Probeert u dat dan?' Dr. Endelecki scheen het grappig te vinden.

'Ja, dat probeer ik.'

'Veel succes. En wat uw ischias betreft... Weet u, vijftig jaar geleden had het genezen kunnen worden. Maar nu niet meer.'

'Waarom niet?'

'Nou, de apparatuur die daarvoor werd gebruikt is er niet meer; de mensen die de apparaten hadden kunnen bedienen werken nu aan andere dingen. Geneeskunde is een verdwijnende wetenschap.'

'Samen met al het andere,' mijmerde Seldon. 'Maar laten we het weer over Wanda hebben. Ik voel aan dat ze een heel ongebruikelijk meisje is met hersenen die anders zijn dan die van de meesten. Wat hebben haar genen over haar hersenen te vertellen?'

Dr. Endelecki leunde achterover in haar stoel. 'Professor Seldon, weet u hoeveel genen betrekking hebben op het functioneren van de hersenen?'

'Nee.'

'Laat ik u zeggen dat van alle delen van het menselijk lichaam de hersenfunctie het ingewikkeldst is. Voor zover we weten is er zelfs in het hele heelal niets dat zo ingewikkeld is als de menselijke hersenen. Het zal u dus niet verbazen als ik u zeg dat er duizenden genen zijn die allemaal een rol

spelen bij het functioneren van de hersenen.'

'Duizenden?'

'Precies. En het is onmogelijk om die genen allemaal door te nemen om te zien of er iets speciaals mee aan de hand is. Ik geloof u op uw woord, voor wat betreft Wanda. Ze is een ongewoon meisje met ongewone hersenen, maar ik zie in haar genen niets dat me iets over haar hersenen kan vertellen... behalve natuurlijk dat ze normaal zijn.'

'Zou u andere mensen kunnen vinden van wie de genen voor de hersenfuncties net als die van Wanda zijn en die hetzelfde hersenpatroon hebben?'

'Dat betwijfel ik ten zeerste. Zelfs als andere hersenen sterk op de hare zouden lijken, zouden er nog steeds enorme verschillen in de genen zijn. Het heeft geen zin om naar overeenkomsten te zoeken. Zegt u eens, professor, wat maakt de hersenen van Wanda zo ongewoon?'

Seldon schudde zijn hoofd. 'Het spijt me. Dat is niet iets waarover ik kan praten.'

'Ik dat geval weet ik zeker dat ik niets voor u kan vinden. Hoe ontdekte u dat er iets ongewoons met haar hersenen was... datgene waarover u niet kunt praten?'

'Toeval,' mompelde Seldon. 'Puur toeval.'

'In dat geval zult u andere hersenen als de hare moeten zien te vinden... ook bij toeval. Meer kan ik er niet aan doen.'

Ze zwegen beiden. Uiteindelijk zei Seldon: 'Is er nog meer dat u me zou kunnen vertellen?'

'Ik ben bang van niet. Behalve dat ik u mijn rekening zal sturen.'

Seldon stond moeizaam op. Zijn ischias deed hem erg pijn. 'Goed dan, dank u, doctor. Stuur de rekening en dan zal ik hem betalen.'

Hari Seldon verliet het kantoor van de doctor terwijl hij zich afvroeg wat hij nu zou doen.