15

Het was lang geleden sinds Hari Seldon had geglimlacht. Hij had het Project op dezelfde manier geleid als altijd: steeds de ontwikkeling van de psychohistorie voortstuwend, plannen makend voor de Foundation, de primaire radiant bestuderend.

Maar hij glimlachte niet. Het enige dat hij deed was zich zonder enig gevoel van naderend succes door het werk te worstelen. Al het werk gaf eerder een gevoel van naderende mislukking.

En nu, terwijl hij in zijn kantoor op de Streelinguniversiteit zat, kwam Wanda binnen. Hij keek haar aan en meteen monterde hij op. Wanda had altijd iets speciaals voor hem betekend. Seldon kon niet precies zeggen wanneer hij en de anderen waren begonnen haar uitingen met meer dan het gebruikelijke enthousiasme te ontvangen. Het leek gewoon of het altijd zo was geweest. Als klein meisje had ze zijn leven gered met haar geheimzinnige 'limonadedood' en haar hele jeugd lang had ze sommige dingen op de een of andere manier gewoon gewéten.

Hoewel professor Endelecki had beweerd dat Wanda's genoom in elk opzicht volkomen normaal was, was Seldon er nog steeds van overtuigd dat zijn kleindochter mentale bekwaamheden bezat die veel verder gingen dan die van een gemiddeld mens. En hij was er even zeker van dat er anderen als zij in de Galaxis waren... op Trantor zelfs. Kon hij die mentalen maar vinden. Wat een enorme bijdrage zouden ze kunnen leveren tot de Foundation. Het potentieel voor zo'n grootsheid concentreerde zich allemaal in zijn prachtige kleindochter. Seldon keek naar haar, zoals ze in de deuropening van zijn kantoor stond, en het was of zijn hart brak. Over een paar dagen zou ze weg zijn.

Hoe kon hij dat verdragen? Ze was zo'n prachtig meisje... achttien jaar oud. Lang blond haar, een enigszins plat gezicht maar met een geboren glimlach. Zelfs nu glimlachte ze en Seldon dacht: Waarom niet? Ze gaat naar Santanni, een nieuw leven tegemoet.

Hij zei: 'Nou, Wanda, nog een paar dagen.'

'Nee, ik denk het niet, opa.'

Hij keek haar aan. 'Wat?'

Wanda liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik ga niet naar Santanni.'

'Zijn je vader en moeder van gedachten veranderd?'

'Nee, zij gaan.'

'En jij niet? Waarom? Waar ga jij heen?'

'Ik blijf hier, opa. Bij jou.' Ze kuste hem. 'Arme opa.'

'Maar ik begrijp het niet. Waarom? Vinden ze dat goed?'

'Bedoel je mama en papa? Niet echt. We hebben er weken lang ruzie over gemaakt, maar ik heb gewonnen. Waarom niet, opa? Zij gaan naar Santanni en zij hebben elkaar... en ze hebben ook de kleine Bellis. Maar als ik met hen meega en jou hier achterlaat, heb jij niemand meer. Ik denk niet dat ik daar tegen zou kunnen.'

'Maar hoe kreeg je hen zover dat ze erin toestemden?'

'Nou, weet je... ik heb het hun opgedrongen.'

'Wat bedoel je daarmee?'

'Het gebeurt in mijn hoofd. Ik kan zien wat er in het jouwe en het hunne zit en ik kan het steeds duidelijker zien. En ik kan hun iets opdringen dat ik wil laten gebeuren.'

'Hoe doe je dat?'

'Ik weet het niet. Maar na een tijdje worden ze moe van dat opdringen en geven ze me mijn zin. Daarom blijf ik dus bij jou.'

Seldon keek met een hulpeloze liefde naar haar op. 'Dat is prachtig, Wanda. Maar Bellis...'

'Maak je niet ongerust over Bellis. Ze heeft niet zulke hersenen als ik.'

'Weet je dat zeker?' Seldon beet op zijn onderlip.

'Heel zeker. Trouwens, mama en papa moeten toch ook iemand hebben?'

Seldon wilde het uitschreeuwen van plezier, maar dat kon hij niet zo openlijk doen. Raych en Manella waren er ook nog. Hoe zat het met hen?

Hij zei: 'Wanda, en je ouders dan? Kun je zo koelbloedig tegen hen zijn?'

'Ik ben niet koelbloedig. Ze begrijpen het. Ze beseffen dat ik bij jou moet zijn.'

'Hoe is je dat gelukt?'

'Ik heb hun iets opgedrongen,' zei Wanda slechts. 'En uiteindelijk dachten ze er net zo over als ik.'

'Kun je dat?'

'Het was niet gemakkelijk.'

'En dat heb je gedaan omdat...' Seldon aarzelde.

Wanda zei: 'Omdat ik van je houd. Natuurlijk. En omdat...'

'Ja?'

'Ik psychohistorie moet leren. Ik weet er al heel veel van.'

'Hoe?'

'Uit je gedachten. Uit de gedachten van anderen op het Project, vooral van oom Yugo, voordat hij overleed. Maar tot nu toe zijn het flarden. Ik wil het echte werk, opa, ik wil zelf een primaire radiant hebben.' Haar gezicht klaarde op en haar woorden kwamen snel, vol hartstocht. 'Ik wil de psychohistorie heel grondig bestuderen. Opa, jij bent oud en moe, ik ben jong en vol energie. Ik wil zoveel mogelijk leren, zodat ik kan doorgaan als...'

Seldon zei: 'Dat zou fantastisch zijn... als je het zou kunnen. Maar we krijgen geen kredieten meer. Ik zal je zoveel mogelijk leren, maar we kunnen niets dóen.'

'We zullen zien, opa. We zullen zien.'