13

Als Seldon aan de doeltreffendheid van zijn inzicht twijfelde, als hij bang was dat het de zaak voortijdig tot een uitbarsting zou brengen of hem wanhopig de verkeerde kant op zou duwen, als hij vervuld was van een kwellende twijfel of Raych zijn rol naar behoren zou kunnen uitvoeren, dan twijfelde hij toch op geen enkele manier aan de reactie van Dors wanneer hij haar voor een fait accompli stelde.

En hij was niet teleurgesteld - als dat het juiste woord was om zijn emotie te beschrijven.

Toch was hij op zekere manier wèl teleurgesteld, want Dors verhief niet vol afgrijzen haar stem, zoals hij toch had verwacht en waarop hij zich had voorbereid.

Maar hoe had hij dat kunnen weten? Ze was niet zoals andere vrouwen en hij had haar nooit echt boos gezien. Misschien lag het niet in haar aard om echt boos te zijn, of wat hij zelf als echt boos beschouwde.

Ze keek hem slechts met een kille blik aan en sprak met een zachte stem waarin een bittere afkeuring klonk. 'Heb je hem naar Dahl gestuurd?' Heel zacht. Op een vragende toon.

Even week Seldon voor haar zachte stem. Toen zei hij vastberaden: 'Ik moest wel. Het was noodzakelijk.'

'Als ik het goed begrijp heb je hem naar dat dievenhol gestuurd, die moordenaarsbende, dat conglomeraat van alles wat misdadig is?'

'Dors! Je maakt me kwaad als je zo praat. Alleen van een fanaticus had ik zulke stereotypen verwacht.'

'Ontken je dat Dahl is zoals ik het heb beschreven?'

'Natuurlijk. Er zijn misdadigers en achterbuurten in Dahl. Dat weet ik heel goed. Dat weten we allebei. Maar niet heel Dahl is zo. En in elke sector zijn misdadigers en achterbuurten, zelfs in de keizerlijke sector en Streeling.'

'Er zijn gradaties, nietwaar? Eén is geen tien. Als alle werelden vergeven zijn van de misdaad, als alle sectoren vergeven zijn van de misdaad, dan behoort Dahl tot de ergste, niet soms? Je hebt een computer. Bekijk de statistieken maar.'

'Dat hoef ik niet. Dahl is de armste sector op Trantor en er bestaat een duidelijke samenhang tussen armoede, ellende en misdaad. Daarin moet ik je gelijk geven.'

'Daarin geef me mij gelijk?! En je hebt hem er alleen heen gestuurd? Je had met hem mee moeten gaan, of mij moeten vragen met hem mee te gaan, of een half dozijn van zijn studiegenoten met hem mee moeten sturen. Ze zouden maar wat graag eens iets anders dan hun normale werk hebben gedaan, dat weet ik zeker.'

'Hij moet alleen zijn om te doen waarvoor ik hem nodig heb.'

'En waar heb je hem voor nodig?'

Maar daar hield Seldon koppig zijn mond over.

Dors zei: 'Is het zo ver gekomen? Vertrouw je me niet?'

'Het is een gok. Ik alleen durf die gok te nemen. Ik kan jou noch iemand anders erbij betrekken.'

'Maar jij bent niet degene die het risico neemt. Dat is de arme Raych.'

'Hij loopt geen enkel risico,' zei Seldon ongeduldig. 'Hij is twintig jaar oud, jong en vitaal en zo sterk als een boom... En dan bedoel ik niet die sprieten die we hier onder glas op Trantor hebben. Dan bedoel ik een goede, stevige boom in de wouden van Helicon. En hij is een twister, wat de Dahlieten niet zijn.'

'Jij en je twisten,' zei Dors, zonder dat haar koelte ook maar enigszins week. 'Jij denkt dat dat het antwoord op alles is. De Dahlieten hebben messen bij zich. Iedereen. Ook blasters, dat weet ik zeker.'

'Ik weet niets over blasters. De wetten zijn vrij strikt wat betreft blasters. En ik weet zeker dat Raych ook een mes bij zich heeft. Hij heeft zelfs hier op de campus een mes bij zich, waar het volkomen in strijd met de wet is. Denk je dat hij er in Dahl niet een bij zich zou hebben?'

Dors zweeg.

Seldon zweeg ook enkele minuten en besloot dat het toen tijd werd voor een verzoening. Hij zei: 'Kijk, ik kan je het volgende vertellen: ik hoop dat hij Joranum zal ontmoeten, die ook in Dahl op bezoek gaat.'

'O? En wat hoop je dat Raych zal doen? Dat hij hem vervult van bittere spijt over zijn goddeloze politiek en hem naar Mycogen terugstuurt?'

'Ach kom nou. Als je zo cynisch blijft doen heeft het geen zin om erover te praten.' Hij keek een andere kant op, het raam uit, naar de blauw-grijze lucht onder de koepel.

'Wat ik hoop dat hij zal doen?' En zijn stem weifelde even. 'Het Imperium redden.'

'Eerlijk gezegd zou dat veel gemakkelijker zijn.'

Seldons stem werd vastberadener. 'Dat hóóp ik. Jij hebt geen oplossing. Demerzel heeft zelf geen oplossing. Hij zei min of meer dat de oplossing in mijn handen ligt. Daar werk ik aan en daarom heb ik Raych in Dahl nodig. Je weet tenslotte zelf hoe hij mensen voor zich kan innemen. Het heeft bij ons gewerkt en ik ben ervan overtuigd dat het bij Joranum zal werken. Als ik gelijk heb komt alles in orde.'

Dors' ogen gingen iets verder open. 'Ga je me nu vertellen dat je door psychohistorie wordt geleid?'

'Nee. Ik ga niet tegen je liegen. Ik heb nog niet het punt bereikt waarop ik me ook maar enigszins door psychohistorie kan laten leiden, maar Yugo heeft het steeds over intuïtie... en die heb ik ook.'

'Intuïtie! Wat is dat? Definieer het eens.'

'Gewoon: intuïtie is de kunst, speciaal van de menselijke geest, om het juiste antwoord te vinden uit gegevens die op zichzelf onvolledig of wellicht misleidend zijn.'

'En dat heb je gedaan.'

Waarop Seldon vastberaden zei: 'Ja, dat heb ik gedaan.'

Maar bij zichzelf dacht hij wat hij Dors niet wilde zeggen. Wat als Raych' charme was verdwenen? Of, erger nog, wat als het gevoel een Dahliet te zijn te sterk voor hem werd?