7
Dors stak haar hoofd om de hoek van de deur. 'Mag ik binnenkomen?'
'Natuurlijk. Waarom zou je niet?'
'Dit is niet je vaste plaats.'
'Ik weet het,' zuchtte Seldon. 'Ik ben voor dat stomme verjaardagsfeest van mijn vaste plaats verjaagd. Was het maar voorbij.'
'Zie je wel. Als die vrouw iets in haar hoofd heeft, neemt het de overhand en groeit het door tot het uit elkaar klapt.'
Seldon wisselde meteen van kamp. 'Kom nou. Ze bedoelt het goed, Dors.'
'Hou op met dat goede gebedoel,' zei Dors. 'In elk geval ben ik hier om iets anders te bespreken. Iets wat belangrijk zou kunnen zijn.'
'Vertel op. Wat is er?'
'Ik heb het met Wanda over haar droom gehad...' Ze aarzelde.
Seldon maakte een gorgelend geluid achterin zijn keel en zei toen: 'Niet te geloven. Laat dat nou.'
'Nee. Heb je naar de details van haar droom gevraagd?'
'Waarom zou ik dat kleine meisje dat aandoen?'
'Dat hebben Raych en Manella ook niet gedaan. Ze lieten het aan mij over.'
'Maar waarom zou je haar met vragen daarover kwellen?'
'Omdat ik vond dat ik dat moest,' zei Dors grimmig. 'In de eerste plaats had ze de droom niet toen ze thuis in haar bed sliep.'
'Waar was ze dan?'
'In je kantoor.'
'Wat deed ze in mijn kantoor?'
'Ze wilde zien waar het feest zou worden gehouden. Ze is je kantoor binnengekropen, waar natuurlijk niets te zien was omdat het alleen nog maar was leeggeruimd. Maar je stoel stond er nog. Die grote met de hoge rugleuning en die brede armsteunen. Die kapotte, die ik niet van je mag vervangen.'
Hari zuchtte, alsof hij zich een langdurige onenigheid herinnerde. 'Hij is niet kapot. Ik wil géén nieuwe. Ga door.'
'Ze heeft zich in je stoel opgerold en begon erover te broeden dat je feest misschien helemaal niet zou doorgaan, wat ze naar vond. Toen, vertelde ze, moet ze in slaap zijn gevallen, omdat ze zich niets meer helder herinnert, behalve dat er in haar droom twee mannen waren - geen vrouwen, dat wist ze zeker - twee mannen die met elkaar spraken.'
'En waar hadden die het over?'
'Dat weet ze niet precies. Je weet hoe moeilijk het is om je onder zulke omstandigheden details te herinneren. Maar ze zegt dat het over doodgaan ging en ze dacht dat het op jou sloeg, omdat je zo oud was. En ze herinnert zich duidelijk één woord. Dat was "limonadedood".'
'Wat?'
'Limonadedood.'
'Wat betekent dat?'
'Ik weet het niet. In elk geval stopten de mannen met praten en vertrokken, waarna ze alleen achterbleef in de stoel, koud en bang. Sindsdien is ze er helemaal door van streek.'
Seldon piekerde over Dors' verhaal. Toen zei hij: 'Luister nou, schat, wat voor belang moeten we hechten aan de droom van een kind?'
'We kunnen onszelf eerst afvragen, Hari, of het wel een droom was.'
'Wat bedoel je?'
'Wanda zegt niet ronduit dat het dat is geweest. Ze zegt dat ze "in slaap moet zijn gevallen". Dat zijn haar woorden. Ze zei niet dat ze in slaap was gevallen, ze zei dat ze in slaap móet zijn gevallen.'
'Wat leid je daaruit af?'
'Misschien is ze een beetje weggedommeld en heeft ze zo twee mannen horen praten - twee echte mannen, geen droommannen.'
'Echte mannen? Die het erover hadden me te doden met een limonadedood?'
'Iets dergelijks, ja.'
'Dors,' zei Seldon krachtig, 'ik weet dat je altijd in alle hoeken gevaar voor me ziet, maar dit gaat te ver. Waarom zou iemand me willen vermoorden?'
'Het is al twee keer eerder geprobeerd.'
'Inderdaad, maar onder andere omstandigheden. De eerste poging vond plaats vlak nadat Cleon me tot premier had benoemd. Dat was natuurlijk een aanval tegen de gevestigde hofhiërarchie, waar ik zeer kwaad over ben geworden. Een paar mensen dachten kennelijk dat ze de zaken naar hun hand konden zetten door mij op te ruimen. De tweede keer was toen de Joranumieten de macht probeerden te grijpen en vonden dat ik hun in de weg stond... plus Namarti's verwrongen idee van wraak.
Gelukkig is geen van beide moordaanslagen gelukt, maar waarom zou er nu een derde volgen? Ik ben geen premier meer, al geen tien jaar meer. Ik ben een ouder wordende mathematicus die met pensioen gaat. Niemand hoeft toch bang voor mij te zijn? De Joranumieten zijn uitgeroeid en vernietigd en Namarti is lang geleden geëxecuteerd. Niemand kan ook maar enige reden hebben om me te vermoorden.
Dus alsjeblieft, Dors, ontspan je. Als je je ongerust over me maakt word je ongedurig, waardoor je je nog ongeruster gaat maken, en dat wil ik niet.'
Dors kwam van haar stoel overeind en leunde over Hari's bureau. 'Jij kunt gemakkelijk zeggen dat er geen reden is om je te vermoorden, maar die heeft niemand nodig. Onze regering tegenwoordig is volkomen onverantwoordelijk en als die wil...'
'Stop!' riep Seldon hard. En toen heel zachtjes: 'Geen woord, Dors. Geen woord tegen de regering. Dat zou ons juist de grote problemen kunnen bezorgen waar je het steeds over hebt.'
'Ik praat alleen maar met jou, Hari.'
'Nu wel, maar als je er een gewoonte van maakt idiote dingen te zeggen, weet je maar nooit wanneer je je mond voorbij praat als er iemand anders bij is... iemand die je dan al te graag wil aangeven. Leer je uit voorzorg te onthouden van politiek commentaar.'
'Ik zal het proberen, Hari,' zei Dors, maar ze kon de verontwaardiging niet uit haar stem weren. Ze draaide zich op haar hielen om en vertrok.
Seldon keek haar na. Dors was op een elegante manier ouder geworden; zo elegant dat ze soms helemaal niet ouder leek te zijn geworden. Hoewel ze twee jaar jonger dan Seldon was, was haar uiterlijk in de achtentwintig jaar dat ze nu samen waren lang niet zo veel veranderd als het zijne. Natuurlijk.
Haar haar was grijs doorschoten, maar haar jeugdige glans scheen nog onder het grijs door. Haar gelaatskleur was valer geworden, haar stem klonk iets schor en ze droeg natuurlijk kleren die bij haar middelbare leeftijd pasten. Maar haar bewegingen waren even sierlijk en snel als altijd. Het was alsof niets haar bekwaamheid om Hari te beschermen mocht aantasten, voor het geval het nodig mocht zijn.
Hari zuchtte. Dat gedoe dat hij moest worden beschermd - min of meer tegen zijn eigen zin soms - was wel eens een zware last.