86

‘Wil je een afleidend praatje?’ vroeg Sam toen hij met haar de stad in reed. ‘Of kalmerende stilte?’

‘Ik weet het niet,’ zei Clementine. ‘Ik kan niet kiezen.’

Het was zaterdagochtend, even na tienen. Haar auditie was pas om twee uur. Bij hun vertrek hadden ze rekening gehouden met de mogelijkheid dat ze onderweg oponthoud konden krijgen.

‘Ik kan zelf wel rijden,’ had Clementine de vorige avond tegen Sam gezegd.

‘Wat bazel je nou?’ zei Sam. ‘Ik breng je toch altijd naar audities.’

Dus we zijn nog steeds samen, dacht ze met enige verbazing. Misschien, want ze sliepen nog steeds apart.

Sinds die ehbo-cursus was er de afgelopen week iets veranderd, niets ingrijpends, eigenlijk het tegenovergestelde. Het voelde alsof een ultieme alledaagsheid was ingetreden, als het begin van een nieuw seizoen, nieuw en vertrouwd tegelijk. Alle boosheid en beschuldigingen waren verdwenen, weggevloeid. Het deed Clementine denken aan hoe je je voelde als je van een ziekte herstelde, als de symptomen verdwenen waren maar je je nog wat duizelig en slap voelde.

De meisjes waren bij Clementines ouders en het ging goed met allebei. Holly was de vorige dag thuisgekomen van school met een certificaat van goed gedrag, en Clementine vermoedde dat het eigenlijk betekende dat ze niet meer lastig was. ‘De oude Holly is terug,’ had de juf op de speelplaats tegen Clementine gezegd, en daarbij had ze even de rug van haar hand langs haar voorhoofd gehaald, waaruit Clementine opmaakte dat Holly’s gedrag op school erger was geweest dan Sam en zij hadden beseft.

Ruby had gezegd dat Whisk vandaag thuis mocht blijven om een beetje uit te rusten. Ze leek haar belangstelling voor Whisk te verliezen. Clementine kon al zien hoe het arme ding onopvallend uit hun leven zou verdwijnen, net zoals dat soms met vrienden gebeurde.

‘Oké, we hoeven niet panisch te worden, want we hebben genoeg tijd uitgetrokken voor dit soort voorvallen,’ zei Sam toen het verkeer op de brug tot stilstand kwam en op een matrixbord felle rode letters opflitsten: oponthoud na ongeval.

Clementine haalde diep adem door haar neus en blies uit door haar mond.

‘Het gaat goed,’ zei ze. ‘Ik ben niet bepaald blij, maar het gaat goed.’

Sam hield zijn handen alsof hij mediteerde. ‘We zijn zenmeesters.’

Clementine bekeek de zeilen van het Opera House, die helderwit afstaken tegen de blauwe lucht. Gelukkig was het Opera House een van de gebouwen waar ze een eigen kleedkamer had die ze niet met andere cellisten hoefde te delen, zodat ze niet met de babbelkousen hoefde te praten. Er waren kleedkamers genoeg, sommige met uitzicht op de haven. Het zou er comfortabel en aangenaam zijn. Haar auditie vond plaats in de hemelse sfeer van de concertzaal.

Ze keek weer op de weg. Het verkeer kroop langs twee auto’s met een verkreukelde motorkap. Er stonden politieauto’s en ambulances met het achterportier open, en een man in pak zat aan de kant van de weg met zijn hoofd in zijn handen.

‘Erika zei laatst iets wat me is bijgebleven,’ zei Clementine. Ze had dit eigenlijk niet willen zeggen, maar ineens schoot het eruit, alsof ze het onbewust toch had gewild.

‘Wat dan?’ vroeg Sam op zijn hoede.

‘Ze zei: “Ik kies voor mijn huwelijk.”’

‘Ze kiest voor haar huwelijk. Wat bedoelt ze daarmee?’ vroeg Sam. ‘Ik snap het niet. Wat maakt dat ze voor haar huwelijk moet kiezen?’

‘Ik snap het geloof ik wel,’ zei Clementine. ‘Het gaat erom dat je ervoor kiest dat je je huwelijk prioriteit geeft, dat je het op de eerste plaats zet, dat je er je missie van maakt of zoiets.’

‘Clementine Hart, hoor ik jou nou echt van dat zielloze bedrijfsjargon uitslaan?’

‘Rustig maar. Ik wil alleen van deze kans gebruikmaken om te zeggen...’

Sam snoof. ‘Nu klink je net als je moeder als ze een van haar speeches houdt.’

‘Ik wil deze kans gebruiken om te zeggen dat ik ook voor mijn huwelijk kies.’

‘Eh... moet ik nu dank je wel zeggen?’

Clementine sprak snel. ‘Als een derde kind bijvoorbeeld voor jou een hartenwens is, dan is dat iets waar we op zijn minst over moeten praten. Ik kan het niet negeren of hopen dat je het vergeet, wat ik eerlijk gezegd deed. Ik weet dat je een paar weken geleden hebt gezegd dat je niet nog een kind wilde, maar toen was je nog... of toen waren we allebei nog een beetje...’

‘... van slag,’ maakte Sam de zin voor haar af. ‘Wil jij nog een kind?’

‘Ik eigenlijk niet,’ zei Clementine. ‘Maar als jij het wilt, dan moeten we het daarover hebben.’

‘Wat? En dan gaan we bekijken of mijn verlangen naar een kind sterker is dan jouw verlangen naar geen kind?’

‘Precies,’ zei Clementine. ‘Ik denk dat we het precies zo moeten doen.’

‘Ik wilde wel een derde kind,’ zei Sam. ‘Maar op het ogenblik is het niet iets waar ik mee bezig ben.’

‘Dat weet ik. Dat weet ik. Maar misschien kunnen we het op een dag ooit, tja, niet vergeten, natuurlijk, maar wel vergeven. We zouden het onszelf kunnen vergeven. Ik weet eigenlijk niet waarom ik daar nu over begin. We hebben niet eens...’

Seks meer. We slapen niet meer samen. Zeggen niet meer ‘ik hou van je’.

‘Ik geloof dat ik gewoon vond dat ik het ter sprake moest brengen,’ zei ze.

‘Waarvan akte,’ zei Sam.

‘Mooi.’

‘Weet je wat op dit moment mijn vurigste wens is?’ vroeg Sam.

‘Nou?’

‘Dat jij die baan krijgt.’

‘Juist,’ zei Clementine.

‘Ik wil niet dat je dat podium op gaat terwijl je aan kinderen denkt. Ik wil dat je denkt aan waar je aan moet denken, aan modulatie, toonhoogte, tempo, al die dingen waar je volgens die nichterige ex-vriendjes van je aan zou moeten denken.’

‘Nou, ik zal mijn best doen.’ Ze zei het zachtjes. ‘Je bent een lieverd, Sam.’

‘Weet ik. Eet je banaan.’

‘Nee.’

‘Nu klink je net als je dochter.’

‘Welke?’

‘Allebei, eigenlijk.’

Het verkeer kwam weer op gang.

Even later schraapte Sam zijn keel. ‘Ik zou graag deze kans aangrijpen om te zeggen dat ik ook voor mijn huwelijk kies.’

‘O ja, en wat bedoel je daarmee?’

‘Ik heb geen idee. Ik wilde alleen mijn positie duidelijk maken.’

‘Misschien bedoel je dat je niet meer in de studeerkamer wilt slapen,’ opperde Clementine met haar blik op de weg.

‘Misschien wel,’ zei Sam.

Clementine bekeek zijn profiel. ‘Wil je terugkomen?’

‘Ik wil graag terugkomen,’ zei Sam. Hij keek achterom om van baan te wisselen. ‘Terug van waar ik in godsnaam ook ben geweest.’

‘Nou, je mag een aanvraag indienen.’

‘Ik zou kunnen auditeren,’ zei hij. ‘Ik kan voorspelen.’ Hij zweeg even. ‘We zouden je kunnen blinddoeken. Bij een blinde auditie kun je niet bevooroordeeld zijn.’

Een gevoel van geluk stroomde onstuimig door haar heen. Het waren malle, afgezaagde, flirterige woorden, maar het waren hún malle, afgezaagde, flirterige woorden. Ze wist al hoe het vanavond zou gaan: de fijne vertrouwdheid en de schone lei, na wat ze bijna kwijtgeraakt waren. Ze wist niet hoe dicht hun huwelijk bij de ijsberg was geweest – dichtbij genoeg om zijn ijskoude schaduw te voelen – maar ze hadden hem weten te omzeilen.

‘Ja, ik kies voor mijn huwelijk.’ Sam stuurde naar rechts. ‘En ik kies nu ook even voor de verboden busbaan omdat ik een idioot ben.’

Clementine pakte haar tas, haalde er een banaan uit en begon hem te pellen.

‘Straks krijg je een bekeuring,’ zei ze terwijl ze een hap nam en wachtte tot de natuurlijke bètablokkers hun werk begonnen te doen, en het was waarschijnlijk een heel goed seizoen voor bananen, want het was de lekkerste die ze ooit had gegeten.