37

De dag van de barbecue

‘Mammie!’ Het was Holly maar die haar moeder om aandacht vroeg.

‘Holly!’ zei Clementine met een zucht. ‘Ik schrik me wild! Je hoeft niet elke keer moord en brand te schreeuwen.’

Ze stond op en liep weg van de tafel, waarbij ze zorgvuldig Sams blik meed. Ze popelde om in de auto het verloop van de avond met hem door te nemen. Ze zouden eindeloos uitweiden over wat er allemaal was gebeurd. Het werd steeds curieuzer. Ze waren het konijnenhol in gegaan. Erika die nooit kinderen had gewild, wilde die nu ineens wel. Oliver wilde Clementines eicellen. Hun gastvrouw was stripper geweest.

‘Heb je weleens gehoord van die jongen die steeds “wolf” riep?’ vroeg ze aan Holly.

‘Ik ken niemand die Wolf heet. Ik heb je al duizend miljoen keer geroepen.’ Holly keek haar vanaf haar plekje naast Dakota in de hangstoel beschuldigend aan.

‘Sorry,’ zei Clementine. ‘Wat is er?’

‘Waarom ben je zo rood?’ vroeg Holly.

‘Ik weet het niet,’ zei Clementine. Ze drukte haar koude vingertoppen tegen haar warme wangen. Het werd killer buiten. ‘Zijn jullie warm genoeg gekleed?’

‘Ja,’ zei Holly. ‘Kijk wat een leuke game Dakota ons heeft laten zien! Hij is echt vet!’

Ze wees op een kleurige animatie op het schermpje van de iPad die Dakota in haar handen hield.

‘Wauw!’ zei Clementine, starend naar de game zonder iets te zien. ‘Vet, zeg. Fijn dat je ze zo bezighoudt, Dakota. Je zegt het wel als je er genoeg van hebt, hè? Als ze lastig worden?’

‘Ruby en ik zijn niet lastig!’ protesteerde Holly.

Dakota glimlachte samenzweerderig naar Clementine. Het leek zo’n serieus, lief meisje. Het was moeilijk te geloven dat ze de dochter was van zulke kleurrijke mensen als Vid en Tiffany.

‘Alles goed hier? Zijn jullie lief?’ Sam kwam naast haar staan.

Clementine keek hem aan. Er lag een fonkeling in zijn ogen. Een fonkeling die ze al een poos niet had gezien. Misschien zouden ze vanavond goede seks hebben, echt goede seks, zoals vroeger, niet van die rare, ongemakkelijke laten-we-gauw-opschieten-seks die ze de laatste paar jaar hadden. Na de geboorte van Ruby was er iets misgegaan met hun seksleven, althans voor Clementine; soms voelde het als een verlies, echt verdriet over het verlies van hun seksleven, en dan weer vroeg ze zich af of het niet alleen in haar hoofd gebeurde, of ze niet al te dramatisch deed over iets wat normaal en onvermijdelijk was. Het overkwam iedereen, het werd sleur genoemd, het werd een huwelijk genoemd.

Soms had ze tijdens het vrijen het verschrikkelijke gevoel dat het ongepast was, bijna incestueus. Het was alsof zij en Sam oude, dierbare vrienden waren die om de een of andere reden – een religieuze, wettelijke of medische reden – om de paar weken verplicht seks moesten hebben ten overstaan van een kleine jury van onpartijdige waarnemers, en het was niet echt onplezierig om het te doen met een aantrekkelijke oude vriend, maar het was ongemakkelijk, en voor de betrokkenen een opluchting als het voorbij was.

Ze had het er nooit met Sam over gehad. Hoe moest ze dat onder woorden brengen? Soms heb ik het gevoel dat ons seksleven incestueus en religieus en een heel klein beetje ranzig is, Sam, vind je dat ook niet? Heb je suggesties?

Ze beschikte niet over de juiste woorden, en bovendien, het stond haar tegen om over seks te praten. Het deed haar denken aan haar moeder, en vreemd genoeg aan Erika. Al die ‘openheid’ in de auto over anticonceptie en eigenwaarde.

Ze wist dat het probleem deels werd veroorzaakt doordat de meisjes onregelmatig sliepen. Daardoor lagen zij en Sam steeds te luisteren of ze niet de onvermijdelijke kreet hoorden die de betovering elk moment kon verbreken. Als je weinig tijd had, kon je niet treuzelen. Ze moesten meteen op hun doel afgaan, hun toevlucht nemen tot de oude, beproefde methoden en posities, omdat het anders weer ‘missie mislukt’ werd. Dat betekende dat er altijd sprake was van haastige spanning. (Soms betrapte ze zich er zelfs op dat ze dacht: schiet op, schiet op!) Het betekende ook dat ze nooit ophielden ‘papa’ en ‘mama’ te zijn, en een papa en een mama die een vluggertje deden terwijl hun kinderen sliepen had iets heel tuttigs, vulgairs en onaantrekkelijks. Tegenwoordig nam Sam niet vaak meer het initiatief, wat Clementine ergens een beetje kwetste. Ze ging ervan uit dat hij haar nog wel aantrekkelijk vond; het zou al te gemakkelijk zijn om in die valkuil te stappen van afkeer van haar eigen lichaam – daar wilde de wereld je maar al te graag naartoe duwen – maar ze stond voorlopig stevig in haar schoenen. Tegelijkertijd had ze zich vaak opgelucht gevoeld als ze in bed elkaar de rug toekeerden, want wie zat er nu eerlijk gezegd op seks te wachten? Ze vermoedde dat hij precies diezelfde mengeling van gekwetstheid en opluchting voelde, en het idee dat hij opgelucht was omdat hij geen seks met haar hoefde te hebben kwetste haar nog meer, ook al voelde zij het net zo. En zo ging het door.

Maar nu zag ze die fonkeling en voelde ze zich enorm blij en opgelucht. Dus dit was het enige wat ze nodig hadden! Een barbecue met een bevriende ex-stripteasedanseres en een muziekminnende elektricien die op Tony Soprano leek. Tony Soprano had ze altijd een aantrekkelijke man gevonden.

‘Waarom lach je, mama?’ vroeg Holly.

‘Ik lach niet,’ zei Clementine. ‘Ik glimlach. Ik ben gewoon blij.’

Ze ving een twijfelachtige blik op van Dakota en probeerde zich te herstellen.

‘Papa is ook helemaal rood,’ zei Holly.

‘Roze.’ Ruby haalde haar duim uit haar mond om commentaar te geven. ‘Papa is roze.’

‘Roze,’ beaamde Holly.

‘Ik denk dat hij een tikje opgewonden is,’ zei Clementine.

‘Waarom?’ zei Holly.

‘Misschien moet ik een koude douche nemen,’ zei Sam terwijl hij onopvallend in Clementines bovenarm kneep. ‘Zal ik maar in de fontein gaan staan?’

‘Gekke pappie,’ zei Ruby.