30

De dag van de barbecue

‘Zo. Ons buikje is vol,’ zei Vid terwijl hij op het zijne klopte.

Tiffany wist dat hij bedoelde: mijn buik is vol, dus ik wil roken, zoals mensen in de beschaafde wereld dat ooit deden.

‘Iemand nog een tweede ronde?’ vroeg Tiffany. ‘Of een derde?’ Ze keek de lange tafel rond, waaraan de anderen met een tevreden zucht en complimenteus gemompel hun bord wegduwden.

Vid, aan het hoofd van de tafel, leunde achterover en trommelde met zijn vingers op zijn armleuning als een koning die welwillend naar zijn trouwe onderdanen kijkt, alleen had in dit geval de koning het eten gemaakt en hadden zijn onderdanen hem de hemel in geprezen voor het vlees dat zo mals was enzovoort, enzovoort. Vooral Clementine had het er dik op gelegd.

Vid en Clementine konden het uitstekend met elkaar vinden. Ze hadden eerder op de middag tien minuten achter elkaar over gekaramelliseerde uien gepraat. Tiffany had haar wraak gehad door met Clementines echtgenoot over voetbal te beginnen.

‘Je weet echt veel van sport, hè, Tiffany?’ zei Sam nu. ‘Je doet niet alsof uit beleefdheid.’

‘O nee, ik doe nooit alsof,’ zei Tiffany.

‘Waarom zou ze?’ zei Vid. Hij hief zijn handen alsof hij daarmee zijn fantastische fysiek wilde aangeven.

Iedereen schoot in de lach, behalve Oliver en Erika, die gepijnigd glimlachten. Tiffany besloot dat ze de grove grappen moest proberen te beperken toen ze haar buren met een scherpe blik naar de kinderen zag kijken, die trouwens buiten gehoorsafstand waren. Dakota zat in de hangstoel met de twee meisjes ieder aan een kant achter op het terras en liet hun iets zien op haar iPad. De meisjes zaten met een gelukzalig gezicht tegen Dakota aan als de gedroomde zusjes die ze nooit had gehad (afspraak was afspraak, maar daar moest je wel een steek van spijt bij voelen) en keken geboeid naar wat het ook was dat Dakota hun liet zien. Hopelijk niet iets met mensenhoofden die ontploften. Barney was ergens achter in de tuin tevreden een kuil aan het graven, wat hij niet mocht en wat Tiffany voorwendde niet te zien. Af en toe keek hij om om te zien of hij niet gesnapt werd.

‘Die arme Oliver doet alsof hij belangstelling heeft voor sport als wij er zijn,’ zei Clementine. ‘Als Sam vraagt “Heb je gisteravond die wedstrijd gezien?”, zie je Oliver denken: welke wedstrijd?’

‘Ik vind tennis best leuk om naar te kijken,’ zei Oliver.

‘Oliver dóét aan sport,’ zei Sam. ‘Dat is het verschil tussen hem en mij. Mijn hartslag gaat omhoog als ik voor de tv zit te schreeuwen.’

‘Oliver en Erika hebben elkaar zelfs ontmoet bij het squashen,’ zei Clementine. ‘Zij zijn allebei heel sportief.’

De manier waarop Clementine dat zei had iets al te gretigs, alsof ze het nodig vond het paar in een gunstig daglicht te stellen, alsof ze tegenwoordig hun pr-agent was.

‘Speelden jullie tegen elkaar?’ vroeg Tiffany terwijl ze Erika’s glas nog eens vulde. Tiffany had haar niet voor een stevige drinker gehouden, al ging haar dat niets aan. Maar ja, het was niet zo dat Erika naar huis moest rijden, ze hoefde slechts een deur verder te lopen.

‘We werkten bij hetzelfde accountantskantoor,’ zei Erika. ‘Een aantal personeelsleden organiseerde een squashcompetitie. Oliver en ik gaven ons op om de loting te doen.’

‘We delen onze liefde voor spreadsheets,’ zei Oliver, en hij glimlachte naar Erika, alsof hij zich heimelijk iets herinnerde wat met spreadsheets te maken had.

‘Ik ben ook dol op goede spreadsheets,’ zei Tiffany.

‘O ja?’ Clementine draaide met een ruk haar hoofd. ‘Waar gebruik jij spreadsheets voor?’ Het woord ‘jij’ benadrukte ze heel licht.

‘Voor mijn werk,’ zei Tiffany, en ze benadrukte heel licht het woord ‘werk’.

‘O!’ zei Clementine. ‘Ik wist niet... wat doe je voor werk?’

‘Ik koop oude panden, die knap ik op en verkoop ik daarna,’ zei Tiffany.

‘Als een soort vastgoedmakelaar,’ zei Sam.

‘Ja,’ zei Tiffany.

‘Ze is niet zomaar een vastgoedmakelaar!’ zei Vid. ‘Ze is een uitstekende projectontwikkelaar!’

‘Dat ben ik niet,’ zei Tiffany. ‘Ik ben nog maar sinds kort aan grotere projecten bezig. Ik heb nu een klein flatgebouw. Zes driekamerflats.’

‘Ja, het is net Donald Trump! Mijn vrouw brengt het grote geld binnen. Denk je dat dit fucking huis, sorry voor mijn taalgebruik, van mijn geld is gekocht? Denk je dat al die kunst, al die meesterwerken, van mijn geld zijn gekocht?’

O god, Vid. Nu zou hij zeggen: ik ben maar een eenvoudige elektricien.

‘Ik ben maar een eenvoudige elektricien!’ zei Vid. ‘Ik ben boven mijn stand getrouwd.’

Een eenvoudige elektricien met dertig werknemers, dacht Tiffany. Toe maar weer, Vid. Ik doe wel alsof ik al het geld binnenbreng.

‘Het zijn trouwens geen meesterwerken,’ zei Tiffany.

‘En, hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’ vroeg Oliver, als altijd even beleefd. Hij deed Tiffany denken aan een priester die na de zondagsmis met zijn parochianen praat.

‘We hebben elkaar bij een vastgoedveiling ontmoet,’ zei Tiffany voordat Vid de kans kreeg om te antwoorden. ‘Het ging om een studio in de stad. Mijn allereerste investering.’

‘Ja. Maar dat was niet de eerste keer dat ik haar ontmoette,’ zei Vid op een toon die deed vermoeden dat hij zijn favoriete schunnige mop ging vertellen.

‘Vid,’ zei Tiffany waarschuwend. Ze keken elkaar over de tafel heen aan. Jezus. Hij was hopeloos. Het kwam doordat hij Clementine en Sam graag mocht, en als hij mensen echt graag mocht, voelde hij zich verplicht om dat verhaal aan hen te vertellen. Het was net een groot kind dat zo nodig indruk wilde maken op zijn nieuwe vriendjes met het grofste woord dat hij kende. Als alleen de buren er waren geweest, zou hij het nooit gezegd hebben.

Vid keek teleurgesteld naar Tiffany. Hij haalde even zijn schouders op en hief zijn handen in een gebaar van verslagenheid. ‘Maar misschien is dat verhaal geschikter voor een andere keer.’

‘Wat geheimzinnig, allemaal,’ zei Clementine.

‘En hebben jullie tegen elkaar geboden op die veiling?’ vroeg Sam.

‘Ik ben gestopt met bieden toen ik zag hoe graag zij het wilde,’ zei Vid.

‘Gelogen,’ zei Tiffany. ‘Ik bood veel meer dan hij.’

Ze had daarmee tweehonderdduizend dollar verdiend in nog geen halfjaar. Het was haar eerste klapper geweest.

Of misschien niet helemaal. Misschien de tweede.

‘Maar je kunt ons niet vertellen waar jullie elkaar al eerder hadden gezien?’ vroeg Clementine.

‘Mijn vrouw heeft een onderzoekende geest,’ zei Sam, ‘en dat is een aardige manier om te zeggen dat ze nieuwsgierig is.’

‘O, doe maar niet net alsof jij het niet wilt weten,’ zei Clementine. ‘Hij roddelt meer dan ik.’ Ze keek naar Tiffany. ‘Maar ik zal ophouden met mijn vragen. Sorry. Ik was alleen benieuwd.’

Wat kon het haar ook schelen. Tiffany dempte haar stem. ‘Het ging zo,’ begon ze. Iedereen boog zich naar voren.