28

De dag van de barbecue

‘Wat een geweldige tuin,’ zei Sam.

‘Hij is... fantastisch,’ zei Clementine.

Het huis van Vid en Tiffany was indrukwekkend geweest, vooral hun kunstwerken, maar de weelderig aangelegde achtertuin met zijn klaterende waterpartijen, fonteinen en urnen, zijn witte marmeren standbeelden en het door geurkaarsen verlichte en luxe ingerichte overdekte terras, vertoonde een heel ander niveau van buitensporigheid. Het rook er naar gegrild vlees, en Clementine kon wel schateren van plezier, als een kind dat Disneyland in loopt. Ze werd betoverd door al die weelde. Het had zoiets hedonistisch en rijks, vooral na het minimalistisch ingerichte huis van die arme Erika.

Natuurlijk begreep ze de reden van Erika’s obsessie met minimalisme, ze was niet helemaal ongevoelig.

‘Ja, de achtertuin is helemaal Vids werk. Hij gaat voor de ingehouden look,’ zei Tiffany terwijl ze Clementine uitnodigde om te gaan zitten, haar glas met champagne volschonk en rondging met Vids versgebakken strudel.

Clementine vroeg zich af of Tiffany ervaring had als gastvrouw. Ze hield nog net niet een arm op haar rug toen ze zich vooroverboog om in te schenken.

Vanaf de plaats waar Clementine op het enorme terras zat, kon ze haar dochtertjes zien spelen op een groot gazon naast een belvedère met versierde zuilen en een smeedijzeren koepel. Ze gooiden een tennisbal voor het hondje. Ruby hield de bal nu hoog boven haar hoofd, terwijl de hond, trillend van gespannen verwachting, vlak voor haar zat en elk moment kon opspringen.

‘Jullie moeten tegen Dakota zeggen dat ze het ons laat weten als ze er genoeg van krijgt om op de meisjes te letten,’ zei Clementine tegen Tiffany, al hoopte ze dat het nog even zou duren.

‘Ze vermaakt zich kostelijk met ze,’ zei Tiffany. ‘Ontspan maar en geniet van het uitzicht op de Trevifontein daar.’ Ze knikte naar de grootste, meest buitensporige fontein, een monolithische creatie in de vorm van een bruiloftstaart, met gevleugelde engelen die hun handen hieven alsof ze elk moment in gezang konden uitbarsten, maar in plaats daarvan spoot er water in een krachtige boog kruiselings uit hun mond. ‘Zo noemen mijn zusjes hem.’

‘Haar zusjes hebben het verkeerde land voor zich,’ zei Vid. ‘De tuinen van Versailles, die waren mijn inspiratiebron, in Frankrijk, weet je. Ik heb er boeken en foto’s van bestudeerd. Dit is allemaal eigen ontwerp, weet je, ik heb de schetsen gemaakt: de belvedère, de fontein, alles! Toen heb ik kennissen ingehuurd om het allemaal voor me te maken. Ik ken veel ambachtslieden. Maar haar zussen?’ Hij wees met zijn duim naar Tiffany. ‘Toen ze deze tuin zagen, moesten ze zo lachen dat ze het bijna in hun broek deden.’ Hij haalde onbekommerd zijn schouders op. ‘Ik heb tegen ze gezegd: fijn dat jullie zoveel lol hebben van mijn kunstwerk!’

‘Ik vind het ongelooflijk,’ zei Clementine.

‘Geen zwembad?’ vroeg Sam, die tijdens zijn jeugd altijd met zijn broers en zusje in een bovengronds zwembad had gespetterd. ‘Je hebt er ruimte genoeg voor.’

Hij keek rond in de tuin alsof hij hem opnieuw wilde inrichten, en Clementine wist precies welke kant zijn gedachten op gingen. Soms sprak hij met weemoed over plannen om de boel te verkopen en te verhuizen naar die fijne buurt van vroeger in een buitenwijk, waar ze ruimte zouden hebben voor een zwembad en een trampoline, een tuinhuisje, een kippenren en een moestuin; een huis waar zijn kinderen een jeugd zouden hebben als hijzelf had gehad, al had tegenwoordig niemand meer zo’n jeugd en was Sam meer een stadsmens dan zij en vond hij het fijn als restaurants, cafés en het pontje dat naar het centrum voer op loopafstand lagen.

Clementine huiverde bij het idee van een derde kind in die droom van hem over een leven in een buitenwijk, waar hij nu aan dacht dankzij Erika’s verzoek. Hemel, misschien dartelde er nog wel een vierde kind in zijn droomtuin rond.

‘Geen zwembad! Ik hou niet van chloor. Onnatuurlijk,’ zei Vid alsof al dat glimmende marmer en beton zo natuurlijk waren.

‘Het is ongelooflijk,’ zei Clementine weer voor het geval Sams opmerking kon worden uitgelegd als kritiek. ‘Is dat daar in de hoek een doolhof? Voor een amoureus rendez-vous?’

Ze wist niet waarom ze ‘amoureus rendez-vous’ had gezegd. Hoe kwam ze erop? Had ze zoiets ooit eerder hardop gezegd? Sprak ze het trouwens wel goed uit?

‘Ja, en om met Pasen met alle neven en nichtjes van Dakota eieren te zoeken,’ zei Tiffany.

‘Het zal flink wat tijd kosten om dat allemaal te snoeien,’ vond Oliver met zijn blik op de in vorm gesnoeide heggen.

‘Ik heb een goeie vriend die dat doet, weet je.’ Vid maakte forse knipbewegingen met zijn handen om iemand na te doen die heggen snoeide.

Het terras baadde in het late zonlicht, dat een regenboog creëerde in de waternevel van de bizarre fontein. Clementine voelde ineens een golf van optimisme. Natuurlijk had Erika niet gehoord wat ze had gezegd, en als het wel zo was, zou Clementine het goedmaken, zoals ze al zo vaak had gedaan, en dan zou ze een prettige, aardige manier bedenken om uit te leggen waarom ze haar eicellen niet kon afstaan. Een anonieme eiceldonor zou veel beter zijn voor alle betrokkenen. Die bestond! Ja, toch? Vrouwen werden zo vaak zwanger door eiceldonaties. Beroemde vrouwen, althans.

En Sam wilde niet echt nog een kind, evenmin als hij net als zijn vader een ambachtelijk beroep zou willen hebben. Soms zei hij dat hij iets met zijn handen had moeten doen. Na een frustrerende dag op het werk weidde hij er dan over uit dat hij niet echt geknipt was voor het bedrijfsleven, maar daarna was hij weer opgetogen over een tv-reclame waar hij mee bezig was. Iedereen koesterde de wens om een ander leven te leiden dat hem of haar misschien gelukkig zou maken. Ja, Sam had loodgieter kunnen zijn, een huismus als echtgenote kunnen hebben, die de boel perfect schoonhield, en vijf stoere, voetballende zoons, maar dan had hij waarschijnlijk gedroomd van een leuke kantoorbaan en een leven in een rustige, hippe wijk aan de haven, met een celliste en twee schattige meisjes!

Ze nam een hap van Vids strudel. Sam, die zijn stuk al voor de helft ophad, keek haar lachend aan. ‘Ik wist dat je ogen uit je hoofd zouden rollen als je dit proefde.’

‘Het is waanzinnig lekker,’ vond Clementine.

‘Ja, niet slecht, hè,’ zei Vid. ‘Zeg, proeven jullie hierin ook een vleugje van iets, een zweempje, weet je, alsof je het droomt, iets waar je de vinger niet op kunt leggen?’

‘Dragon,’ zei Clementine.

‘Ja, dat is dragon!’ riep Vid.

‘Mijn vrouw is geen dragonder,’ zei Sam. Tiffany giechelde, en Clementine zag hoe blij haar man keek omdat hij die lekkere meid aan het lachen had gekregen.

‘Moedig die foute humor maar niet aan, Tiffany,’ zei ze.

‘Sorry.’ Tiffany lachte naar haar.

Clementine lachte terug en merkte dat haar blik onweerstaanbaar naar Tiffany’s decolleté werd getrokken. Het leek wel een advertentie voor een Wonderbra. Waren die borsten echt? Tiffany kon zich waarschijnlijk de beste kwaliteit veroorloven. Clementines vriendin Emmeline zou dat weten. Emmeline had er verstand van en kon feilloos nep van echt onderscheiden. Dat prachtige decolleté was waarschijnlijk net zo onnatuurlijk als deze tuin. Tiffany trok haar T-shirt recht. O god, ze had er te lang naar zitten staren. Clementine richtte snel haar blik weer op de kinderen.

‘Die strudel is bijzonder lekker,’ zei Oliver, zorgvuldig en beleefd als altijd, en hij veegde een kruimel uit zijn mondhoek.

‘Ja, voortreffelijk,’ zei Erika.

Clementine draaide zich om. Erika had de klinkers van het woord ‘voortreffelijk’ half ingeslikt. In feite zou haar dat bij een ander niet zijn opgevallen, maar Erika articuleerde normaal altijd heel goed. Elke klinker werd uitgesproken. Was ze een beetje teut? Dat zou dan voor het eerst zijn. Het idee dat ze de controle zou verliezen, had ze nooit kunnen verdragen. Oliver ook niet. Waarschijnlijk was dat deels de reden waarom ze zich tot elkaar aangetrokken voelden.

‘Jullie zijn voor deze test dus geslaagd,’ zei Vid. ‘Ik heb er nog een.’

‘Die win ik,’ zei Sam. ‘Kom maar door. Sportvragen? Limbodansen? Ik ben heel goed in limbo.’

‘Ik ben verbazend goed in limbo,’ zei Clementine.

‘O, ik ook,’ zei Tiffany. ‘Althans, dat was ik. Tegenwoordig ben ik niet meer zo lenig.’

Ze zette haar glas neer, boog haar bovenlichaam ver naar achteren zodat haar T-shirt opkroop en duwde haar bekken naar voren. Was dat een tatoeage onder de tailleband van haar spijkerbroek? Clementine rekte haar nek om het te kunnen zien. Tiffany deed een paar stappen naar voren en neuriede een limbowijsje terwijl ze onder een onzichtbare paal door danste.

Ze kwam overeind en legde een hand op haar onderrug. ‘Au. Ik word oud.’

‘Jezus,’ zei Sam een beetje schor. ‘Wat mij betreft heb jij al gewonnen.’

Clementine onderdrukte een giechel. Ja schat, ik wil best geloven dat ze wat jou betreft al heeft gewonnen.

‘Waar zijn de kinderen?’ vroeg hij ineens, alsof hij weer terug in de werkelijkheid kwam.

‘Die zijn daar,’ zei Clementine. Ze wees naar de belvedère, waar Dakota en de meisjes nog met de hond aan het spelen waren. ‘Ik hou ze in de gaten.’

‘Doe je aan yoga?’ vroeg Oliver aan Tiffany. ‘Je bent ontzettend lenig.’

‘Ontzettend lenig,’ beaamde Sam. Clementine reikte naar voren en kneep hem onopvallend zo hard mogelijk in zijn bovenbeen.

‘Au-au.’ Sam greep haar hand.

‘Wat is er, kerel?’ vroeg Oliver.

‘Bah! Het is geen limbowedstrijd!’ zei Vid. ‘Het is een muziekvraag. Het gaat over mijn favoriete klassieke muziek. Nou ja, ik zal eerlijk zijn. Ik weet niets van klassieke muziek. Helemaal niets. Ik ben elektricien! Een eenvoudige elektricien! Hoe zou ik iets van klassieke muziek moeten weten? Ik kom van het platteland. Een boerenfamilie! Eenvoudige boeren!’

‘Daar gaan we weer met de eenvoudige boeren.’ Tiffany sloeg haar blik ten hemel.

‘Maar ik hou wel van klassieke muziek,’ ging Vid verder zonder aandacht aan haar te besteden. ‘Daar hou ik van. Ik koop constant cd’s! Ik weet niet wat ik koop! Ik kies zomaar wat uit! Niemand koopt meer cd’s, ik weet het, maar ik wel, en deze heb ik een keer in het winkelcentrum gekocht, weet je, en op weg naar huis draaide ik hem in de auto, en toen dit begon moest ik langs de kant stoppen, want het was alsof... alsof ik werd ondergedompeld. Ik werd ondergedompeld in gevoel. Ik huilde als een klein kind, weet je.’

Hij wees naar Clementine. ‘Ik denk dat de celliste wel weet wat ik bedoel.’

‘Zeker,’ zei Clementine.

‘Dus laten we kijken of jij weet wat het is, goed? Misschien is het niet eens goede muziek! Wat weet ik ervan?’

Hij ging met zijn telefoon aan de slag. Natuurlijk was er op het terras een ingebouwde stereo, die gekoppeld was aan zijn mobieltje.

‘Wie zegt dat alleen de celliste aan de wedstrijd mag meedoen?’ zei Sam. Clementine hoorde dat hij zonder dat hij het wist Vids tongval imiteerde. Dat was een bijzonder gênante gewoonte van hem, als hij in Indiase of Chinese restaurants het accent van obers imiteerde. ‘En de marketingmanager dan, hm?’

‘En de accountant?’ Oliver nam het grapje met stuntelige joligheid over.

Erika zei niets. Ze zat met haar armen op de leuning van haar stoel roerloos in de verte te staren. Het was niets voor haar om zo’n gesprek als dit niet te volgen. Normaal luisterde ze naar het gebabbel van anderen alsof er later vragen over gesteld zouden worden.

‘Jullie mogen allemáál meedoen!’ riep Vid. ‘Stilte.’

Hij hief zijn telefoon in de lucht alsof het de baton van een dirigent was en liet hem daarna met een dramatische zwierbeweging vallen. Er gebeurde niets.

Hij vloekte en tikte tegen het schermpje.

‘Geef maar hier.’ Tiffany pakte de telefoon en drukte een paar toetsen in. Onmiddellijk stroomden de rijke klanken van Faurés ‘Na een droom’ helder als een waterval over het terras.

Clementine ging rechtop zitten. Dat hij van alle muziekstukken nu juist dit had uitgekozen! Ze wist precies wat hij bedoelde met dat ‘ondergedompeld in gevoel’. Dat had zij ook zo gevoeld toen ze op haar vijftiende met haar verveelde ouders (haar vaders hoofd viel steeds naar voren als hij indutte) in het Opera House zat: het gevoel ondergedompeld te worden, alsof ze van iets heel bijzonders doordrenkt werd.

‘Harder!’ riep Vid. ‘Het moet hard staan.’

Tiffany zette het geluid harder.

Sam naast haar ging verzitten en trok zijn stoïcijnse, beleefde ik-luister-naar-klassieke-muziek-en-hoop-dat-het-snel-afgelopen-is-gezicht. Tiffany vulde de glazen nog eens bij zonder zichtbare reactie op de muziek, terwijl Erika in de verte bleef staren en Oliver peinzend zijn voorhoofd fronste. Oliver wist waarschijnlijk wie de componist was. Hij was een van die degelijk opgeleide jongens die over veel dingen iets weten, maar de muziek vóélen kon hij niet. Clementine en Vid waren de enigen die het voelden.

Vid ontmoette haar blik, hief zijn glas in een heimelijke groet en knipoogde alsof hij wilde zeggen: ja, ik weet het.