60

De dag van de barbecue

‘Is Ruby dood?’ vroeg Holly terwijl ze met het hengsel van haar blauwe tasje met stenen speelde, dat ze met twee handen op schoot vasthield.

‘Nee,’ zei Erika. ‘Ze is niet dood. Ze is met papa in de helikopter naar het ziekenhuis. Daar zal ze nu wel zijn, en de dokters maken haar beter.’

Ze zaten onder een dekentje op de bank terwijl Oliver warme chocolademelk maakte. Madagascar was op tv. Erika had haar contactlenzen uitgedaan, zodat ze alleen maar kleurflitsen op het scherm zag.

Ze had het gevoel dat de slaap haar overweldigde, alsof een enorme zwarte golf haar dreigde te verpletteren. Maar ze mocht niet in slaap vallen. Niet zolang Holly hier was. En het was nog maar... hoe laat? Een uur of zeven. Ze had het gevoel dat het veel later was. Alsof het midden in de nacht was.

‘Misschien gaat ze wel dood.’ Holly staarde naar de tv.

‘Ik denk het niet, maar ze is wel heel ziek. Het is heel ernstig. Ja. Het zou kunnen.’

‘Erika!’ zei Oliver, die met bekers chocolademelk binnenkwam.

‘Wat?’ Moest je niet zo eerlijk mogelijk tegen kinderen zijn? Niemand wist hoe lang Ruby in het water had gelegen voordat ze haar eruit haalden. Er was geen garantie. Misschien had ze een hersenbeschadiging. Onderkoeling. Misschien haalde ze de ochtend niet. Waarom had ze het gevoel dat ze zou moeten weten hoe lang Ruby precies in het water had gelegen? Waarom voelde ze zich zo vreemd verantwoordelijk, alsof ze op een of andere manier tekortgeschoten was? Zij was als eerste bij Ruby geweest. Zij was degene die het eerst in actie was gekomen. Ze was niet Ruby’s moeder. Maar er was iets. Ze had iets gedaan of gelaten.

‘Alsjeblieft,’ zei Oliver. Hij had zijn natte kleren nog aan. Hij zou ziek worden. Hij gaf Holly de beker warme chocolademelk. ‘Ik heb het niet te heet gemaakt, maar neem voor de zekerheid eerst maar een klein slokje, oké?’

‘Dank je wel,’ zei Holly luid en duidelijk.

‘Wat ben jij beleefd, Holly,’ zei Oliver.

‘Ga je maar omkleden,’ zei Erika terwijl ze de beker van hem aannam. ‘Straks word je verkouden.’

‘Gaat het wel?’ vroeg Oliver.

‘Hoezo? Zie ik eruit alsof het niet gaat?’ Ze nam een slokje chocolademelk, die op de een of andere manier niet in haar mond terechtkwam. Ze veegde met haar vinger over haar kin.

‘Inderdaad,’ zei Oliver.

‘Niet zo beleefd,’ zei Holly tegen Erika.

‘Waar heb je het over?’ snauwde Erika. Het kind zei maar wat. Het drong tot haar door dat ze zojuist tegen Holly precies zo had gesnauwd als Sylvia vroeger tegen háár snauwde. Zodra Erika iets aan haar moeder wilde vertellen, snauwde die ‘Waar heb je het over?’, en dan dacht Erika: laat me mijn verhaal afmaken, dan weet je waar ik het over heb!

‘Je vergat dank je wel te zeggen,’ zei Holly. Ze keek angstig. ‘Tegen Oliver.’

‘O,’ zei Erika. ‘Natuurlijk. Je hebt gelijk. Het spijt me, Holly, het was niet mijn bedoeling om je af te snauwen.’

Erika zag onder Holly’s grote blauwe ogen twee reusachtige tranen op haar wimpers. Dat kon niet alleen door haar gesnauw komen. Zo gevoelig was Holly niet.

‘Holly,’ zei ze. ‘Holly. Lieverdje. Het is goed, niets aan de hand, geef me een knuffel, zo, maar ik geloof dat ik eigenlijk... ik zou misschien... sorry.’ Ze kon het niet. Holly had haar op dit moment nodig om haar te troosten, maar ze kon het niet. Ze gaf de beker terug aan Oliver, die hem in zijn verbazing nog net op tijd aanpakte voordat ze hem uit haar handen liet vallen. ‘Ik heb alleen zo’n slaap.’

Ze liet het grote zwarte niets over haar komen. Ze hoorde een telefoon gaan, maar het was al te laat, ze kon niet meer terug, het was veel te groot en te sterk om zich tegen te verzetten.

Oliver keek met een dof, misselijk gevoel van herkenning naar zijn vrouw, die diep lag te slapen. Ze was van de wereld, dronken. Voorlopig was ze dus uitgeschakeld. Tot de volgende ochtend. Hij had nooit eerder met afkeer naar zijn vrouw gekeken, maar toen hij haar daar met haar hoofd naar achteren en haar mond open zag liggen, voelde hij dat zijn gezicht vertrok van woede. Ze wisten nog niet eens of het goed zou komen met Ruby. Hoe kon ze dan gaan slapen? Maar natuurlijk, dronken mensen konden altijd slapen.

Ze is geen dronkaard, hield hij zich voor. Ze is alleen nu dronken. Voor het eerst sinds hij haar kende.

‘Ze is vast uitgeput,’ zei Holly, die gefascineerd naar Erika keek.

Oliver glimlachte omdat Holly het woord ‘uitgeput’ gebruikte. ‘Ik denk dat je gelijk hebt,’ zei hij. ‘Ze is inderdaad uitgeput. Hoe is je chocolademelk? Niet te heet?’

‘Nee, hij is niet te heet,’ zei Holly. Ze nam heel voorzichtig een slokje. Er zat een snorretje van melk op haar bovenlip.

‘Oliver,’ zei Holly zachtjes. Ze hield haar blauwe tasje omhoog, en nu stroomden haar ogen pas echt vol.

‘Wil je dat ik dat op een veilige plek opberg?’ Oliver stak zijn hand uit.

‘Oliver,’ zei ze weer, nu nog veel zachter.

‘Wat is er, schat?’ Oliver hurkte bij haar neer. Zijn kleren waren nog nat en vies van de fontein.

Holly boog zich naar voren en fluisterde vol wanhoop iets in zijn oor.