70

‘Hé, hallo.’

Tiffany stak haar paraplu omhoog om te zien wie dat zei. Ze liep over het plein naar de schoolwinkel van Saint Anastasia om voor Dakota een uniform te kopen voor het komende schooljaar.

Het was weer de vrouw van Andrew. Natuurlijk. De wet van Murphy zorgde er wel voor dat ze deze vrouw en/of haar echtgenoot bij elk schoolbezoekje en elke schoolfestiviteit zou tegenkomen totdat Dakota eindexamen deed. Het zou niet ongemakkelijk worden. Nee! Het zou juist fantastisch worden. Cara en Dakota zouden hartsvriendinnen worden. Ze zouden hen uitnodigen voor een barbecue. Hoe kennen jullie elkaar, zou de aardige vrouw in haar onschuld vragen, en haar man zou naar zijn borst grijpen en dood neervallen als gevolg van een hartaanval (handig). Maar dan zou Oliver aan komen rennen en hem reanimeren.

‘Tiffany is het, toch? Ik ben Lisa,’ zei Andrews vrouw. Ze kantelde haar paraplu schuin naar achteren om haar gezicht te laten zien. Ze had lichtroze kringen onder haar ogen. Een van de stalen baleinen van haar paraplu was losgeraakt en richtte zich als een steekwapen op haar gezicht. ‘Waarschijnlijk weet je het niet meer. Ik zat naast je op de informatieochtend.’

‘Dat weet ik nog. Hoe gaat het met je?’

‘Niet zo goed. Ik krijg hoofdpijn van die voortdurende regen,’ zei Lisa. Ze keek Tiffany onderzoekend aan. ‘Jij ziet er goed uit. Neem je een of ander geheim voedingssupplement?’

‘Cafeïne?’ zei Tiffany.

‘Serieus, je bent een lust voor het oog.’

Tiffany lachte opgelaten. Zou ze nu zeggen ‘ik begrijp dat mijn man je vroeger dik heeft betaald, alleen om naar je te kijken’?

‘Ga je ook een schooluniform kopen voor Cara?’ vroeg Tiffany. Ze wist dat de uniformwinkel, die gerund werd door ‘onze vriendelijke vrijwilligers’, op dit tijdstip maar drie kwartier open was en ‘geen minuut langer’, en dat de regel luidde ‘wie het eerst komt, het eerst maalt’.

Zou het vreemd overkomen dat ze de naam van Lisa’s dochter nog wist? Verdacht?

‘Eerlijk gezegd had ik haar uniform al gekocht, maar ik breng het nu terug,’ zei Lisa. ‘We gaan voor vijf jaar naar Dubai, dus Cara gaat uiteindelijk toch niet naar Saint Anastasia.’

‘Goh, wat een...’ Tiffany probeerde een passender manier te bedenken om de zin af te sluiten dan ‘geweldig nieuws’, hoewel ze paradoxaal en onlogisch genoeg bijna iets van teleurstelling voelde. Ze vond Lisa aardig. Je bent een lust voor het oog. Wie zei zoiets? Het was echt aardig.

‘Hoe is dat voor jou?’ vroeg ze.

‘Ik probeer me er goed bij te voelen,’ zei Lisa. ‘We zijn al eens expats geweest toen de kinderen nog klein waren en dat was allemaal prima, maar ik geloof alleen niet dat ik de energie heb om dat nog eens te doen. We wonen hier in Syd­ney naar onze zin, en dit kwam als een donderslag bij heldere hemel. Op woensdag, de dag van die informatieochtend, trouwens, kreeg mijn man een geweldige, ongelooflijke kans aangeboden die hij niet kan laten schieten of... of dat soort gelul.’ Ze sloeg haar hand voor haar mond. ‘Zoiets mag ik vast niet zeggen op een katholieke school.’ Ze keek op. ‘Dat vindt God niet goed.’

‘Heb jij er ook niet iets over te zeggen?’ vroeg Tiffany.

Lisa hief haar hand in een gebaar van verslagenheid. ‘Niet elke strijd kun je winnen, en dit is er zo een. Ik geloof dat het in Dubai niet veel regent. Dus dat is al iets.’ Ze stak ineens de tas die ze vasthield naar haar toe. ‘Hier. Pak aan. Het zit er allemaal in. Onze kinderen hebben ongeveer dezelfde maat. Ik heb geen puf in dat gedoe om mijn geld terug te krijgen. Roxanne Silverman runt de uniformwinkel. Ze vraagt altijd of ik afgevallen ben, dat is haar passief-agressieve manier om te zeggen dat dat hoognodig is.’

Tiffany pakte de tas onwillig aan. ‘Ik betaal je ervoor.’

‘Nee hoor!’ zei Lisa. ‘Neem nou maar. Ik sta erop. We kunnen het ons kennelijk veroorloven dat we alle gemaakte kosten voor de school kwijt zijn.’

‘Toe,’ zei Tiffany. ‘Laat me je alsjeblieft...’ Ze zette de tas aan haar voeten en probeerde haar portemonnee uit haar handtas te halen met de paraplu nog in haar hand.

‘Ik ga. Pas goed op jezelf,’ zei Lisa. Ze draaide zich om en liep weg terwijl haar paraplu naar opzij waaide.

‘Dank je wel, dan!’ riep Tiffany haar na.

Lisa stak als reactie haar paraplu omhoog en liep door.

Tiffany keek haar na. Er ging een bel, en het geluid van meisjesstemmen klonk als meeuwengekwetter op uit het dichtstbijzijnde gebouw. Meeuwen met het keurige accent van een particuliere school.

Ze dacht aan Lisa’s echtgenoot.

Lisa’s echtgenoot was een beschaafde man met een zachte stem. Hij had belangstelling getoond voor Tiffany’s studie. Hij had haar het liefst in haar schooluniform gezien: een groen-wit geruit uniform dat niet veel verschilde van het exemplaar dat nog in cellofaan verpakt in de tas zat die ze nu in haar hand hield en dat zijn dochter zou hebben gedragen als ze hier op school was gekomen. Lisa’s echtgenoot dronk Baileys met melk. Een meisjesdrankje, zei ze altijd plagerig tegen hem. Lisa’s echtgenoot liet bij wijze van fooi altijd in één beweging een dikke stapel dollarbiljetten in haar kousengordel glijden in plaats van haar ervoor te laten werken, of erger, haar ernaar te laten grijpen, alsof die biljetten hondenkoekjes waren. Dat was pas erg.

Lisa’s echtgenoot had haar na het werk een paar keer mee uit genomen. Eén keer was hij overdag gekomen om haar te zien optreden, en toen ze na het werk nergens een tent konden vinden waar ze konden lunchen, had hij een hotelkamer geboekt zodat ze daar roomservice konden bestellen. Het was een openbaring voor haar geweest: hoe je met geld de wereld kon manipuleren. Als er iets misging, zwaaide je gewoon met je creditcard alsof het een toverstafje was. Na de lunch was hij weer naar zijn werk gegaan, en zij had die nacht gratis in een hotel kunnen slapen. Ze had er een paar studievriendinnen uitgenodigd. Geen van hen geloofde dat ze niet met hem naar bed was geweest, maar het was echt waar. Ze hadden alleen broodjes gegeten en naar een film gekeken. Hij was een vriend geweest. Zij was zoiets als zijn kapster geweest, alleen had ze niet zijn haar geknipt maar voor hem gedanst. Ze had een goed gevoel gehad over hun relatie.

Het was misschien een jaar na de keer dat ze alleen voor hem had gedanst dat Lisa’s echtgenoot Tiffany op zijn beschaafde, gereserveerde manier had gevraagd of ze ooit de film Indecent Proposal had gezien. Die met Robert Redford en Demi Moore? Die film waarin Robert Redford een schandalige hoeveelheid geld had betaald om met Demi Moore naar bed te kunnen?

Tiffany had de film gezien. Ze begreep wat hij haar wilde vragen.

‘Honderdduizend dollar,’ had ze tegen hem gezegd, nog voordat hij het vroeg.

Ze had het bedrag laag genoeg gehouden om het als een mogelijkheid te beschouwen, maar hoog genoeg om het als een grap af te doen, een uitdaging, een fantasie, en het maakte haar niet tot een hoer.

Hij had niet geaarzeld. Hij had gezegd: ‘Accepteer je een cheque?’ Het was een bedrijfscheque, van ‘een of andere onderneming’, en het was genoeg voor de aanbetaling van het pand dat ze had gekocht op de veiling waar ze Vid had leren kennen. Het was de basis geweest voor haar financiële bolwerk.

Ze had altijd tegen Vid gezegd dat ze nooit met een van haar klanten naar bed was geweest – ze was danseres, geen hoer – en het voelde nog steeds als de waarheid. Wat er met Andrew was gebeurd, was iets eenmaligs met een rijke, oudere vriend. Een grap. Een uitdaging. Een geintje. Ze zou het misschien voor twee drankjes hebben gedaan als ze hem in een café had ontmoet en hij haar aan het lachen had gemaakt. Zelfs nadat ze met hem naar bed was geweest, had ze nog steeds een goed gevoel over hun relatie. Ze hadden ongecompliceerde seks gehad in de missionarishouding, met condoom. Haar relatie met Vid was platvloerser.

Ze herinnerde zich dat Andrew daarna, toen ze samen in bed lagen, begonnen was over een tweekamerflat die hij in de stad bezat, iets over een trust, iets over belastingvoordeel. Het duurde even voordat ze doorhad dat hij haar een ‘kans’ bood, een langetermijnrelatie waar ze allebei beter van werden. Ze had het aanbod beleefd afgeslagen. Hij had gezegd dat ze het moest laten weten als ze er ooit op terug wilde komen.

Zo’n zes maanden later kwam hij in de club voor een privéshow. Hij zei dat hij een jaar met zijn gezin naar het buitenland ging. Niet lang daarna voltooide Tiffany haar studie, stopte ze met dansen en begon ze aan haar eerste fulltimebaan.

In de tijd dat ze met Andrew omging, had ze nooit aan zijn vrouw gedacht. ‘En de echtgenotes?’ had Clementine die avond in de auto gevraagd. ‘De echtgenotes zitten thuis bij de kinderen.’

Tiffany had met een schouderophalen gereageerd. Die anonieme vrouwen van middelbare leeftijd waren nooit haar verantwoordelijkheid geweest. Ze wenste hun geen kwaad toe. Ze was hun niets verschuldigd. Waarschijnlijk hadden ze geen geweldig figuur, maar wel geweldige creditcards.

Haar deal met Andrew was het enige wat ze ooit voor Vid had verzwegen. Ze schaamde zich er niet voor, en in alle eerlijkheid wist ze zelfs niet of dat nodig was, maar elke keer dat ze door de jaren heen haar mond open had willen doen, had haar instinct geschreeuwd: niet doen! Zelfs haar ruimdenkende Vid had zijn grenzen, en ze hoefde niet te weten tot hoever die gingen.

Dus nee, ze had zich nooit geschaamd voor wat er met Andrew was voorgevallen, tot dit moment, nu ze in de regen stond met een milieuvriendelijke tas waar een duur schooluniform in zat en ze zijn vermoeide, teleurgestelde, gezette vrouw terug zag lopen naar haar zwarte Porsche met vierwielaandrijving, want misschien was het tijdstip van deze onverwachte verhuizing naar Dubai wel een fantastisch toeval, maar aan de andere kant, misschien ook niet.