20

De dag van de barbecue

‘Daar komen ze aan,’ riep Tiffany naar Vid in de keuken toen ze bij de voordeur Dakota de oprit op zag lopen, hand in hand met de dochtertjes van Clementine, die in roze tutu naast haar huppelden. Terwijl Tiffany toekeek, tuimelde het kleinste meisje om als in slow motion, zoals peuters doen, en Dakota probeerde haar te dragen. Het kind was ongeveer half zo groot als zij, dus haar benen sleepten over de grond en Dakota hing naar opzij, strompelend onder het gewicht.

‘Dakota is zo’n lief zusje!’ zei Tiffany toen Vid bij de voordeur verscheen in zijn gestreepte schort, ruikend naar knoflook en citroen van de garnalen die hij aan het marineren was.

‘Haal je maar niks in je hoofd,’ zei Vid.

Vijftien jaar geleden, toen hij haar ten huwelijk vroeg en zij nog vol bewondering was voor haar verlovingsring (een Tiffany-ring, natuurlijk), had Vid gezegd: ‘Voor je die omdoet moeten we het over kinderen hebben, oké?’ Met drie wispelturige tienerdochters had Vid geen kinderwens meer, maar Tiffany was een jonge vrouw, dus zij wilde kinderen, dat was niet meer dan natuurlijk, en dat begreep hij, dus luidde het compromis ten slotte: één kind, meer niet. Eenkindpolitiek. Zoals in China. Meer kon hij er niet hebben. Zijn hart en zijn bankrekening konden dat niet aan. Hij zei dat hij het zou begrijpen als één kind niet genoeg was, maar wat hem betrof viel er niet over te onderhandelen. Graag of niet, en trouwens, als ze bij hem wegging, hoefde ze de ring niet terug te geven en zou hij altijd van haar blijven houden.

Tiffany ging akkoord. Baby’s waren op dat moment wel het laatste wat haar bezighield, en op striae zat ze ook niet echt te wachten.

Ze had er nooit spijt van gehad, alleen soms, zoals nu, voelde ze een steekje. Dakota zou een liefdevol, verantwoordelijk zusje geweest zijn, net zoals Tiffany’s oudere zusjes waren geweest. Het leek verkeerd om haar dat te ontzeggen, vooral omdat Dakota nooit iets eiste behalve nog meer bibliotheekboeken.

‘Misschien moeten we opnieuw onderhandelen,’ zei Tiffany.

‘Maak er maar geen grapjes over,’ zei Vid. ‘Ik lach niet. Kijk maar naar mijn gezicht.’ Hij trok een somber gezicht. ‘Ernstige blik. Ik zou failliet gaan aan vier bruiloften. Dat wordt mijn dood. Net als in die film, weet je wel, Four Weddings and a Funeral. Mijn begrafenis.’ Vid grinnikte vergenoegd. ‘Vier bruiloften en mijn begrafenis. Snap je ’m? Vier bruiloften van dochters en Vids begrafenis.’

‘Ik vat ’m, Vid,’ zei Tiffany, in de wetenschap dat ze die grap nog maanden, misschien wel jaren zou moeten aanhoren.

Ze zag Erika en Oliver, Clementine en Sam achter de kinderen op het huis aflopen. Er was iets vreemds aan hun formatie, er zat te veel ruimte tussen hen, alsof het niet twee stellen waren die elkaar goed kenden, maar vier aparte gasten die elkaar tot vandaag nog nooit hadden ontmoet en toevallig precies tegelijk aankwamen.

‘Hallo!’ riep Erika iets te vroeg; ze waren nog te ver weg. Hun oprit was heel lang.

‘Hallo!’ riep Tiffany terug, en ze liep de trap af om hun tegemoet te gaan.

Toen ze dichterbij kwamen, zag ze bij hen allemaal een glazige glimlach, alsof ze aan de drugs waren, deel uitmaakten van een sekte of aan een nieuw piramidespel meededen. Tiffany werd een beetje nerveus. Hoe zou deze middag verlopen?

Vid liep vlak langs haar met zijn armen wijd op de gasten af. Jemig, Vid, oelewapper, je zou denken dat het dierbare familieleden waren die terugkeerden van een lange reis.

Barney dacht ook dat het dierbare familieleden waren en rende als een idioot op hen af om aan alle schoenen te snuffelen alsof hij die allemaal in een recordtijd geroken moest hebben.

‘Welkom, welkom!’ riep Vid. ‘En wat een mooie meisjes! Hallo! Ik hoop dat jullie het niet erg vonden dat ik Dakota heb gestuurd om jullie te halen. Ik wilde niet dat het vlees te lang zou braden. Barney, rustig, gekke hond.’

Hij kuste Clementine op beide wangen. ‘Want ik weet nog dat jij een fijnproever bent, ja toch? Wij houden van lekker eten! De laatste keer dat we elkaar bij Erika zagen, hebben we het over eten gehad, herinner ik me.’

‘O ja?’ zei Erika wantrouwig, alsof alle gespreksonderwerpen eerst door haar goedgekeurd moesten worden. ‘Dat weet ik niet meer.’ Ze reikte Tiffany een pot met chocoladeballetjes aan. ‘Ik hoop dat je er niet allergisch voor bent, want het zijn noten. Noten in chocolade.’

‘Nee hoor, helemaal niet,’ zei Tiffany. ‘Ik ben zelfs dol op deze noten.’ Ze zei het niet uit beleefdheid. De balletjes maakten haar nostalgisch. Haar opa kocht ze altijd voor hen met kerst.

‘Echt?’ zei Erika twijfelachtig. ‘Nou, fijn.’

Ze was echt een rare troel, zou Tiffany’s zus Karen zeggen.

Clementine was de glazige blik kwijt en keek naar Vid alsof hij de oplossing voor al haar problemen was.

‘Mam, dit is Ruby en dat is Holly. Mag ik ze meenemen naar mijn kamer?’ vroeg Dakota aan Tiffany. Haar ogen glansden toen ze de kleine meisjes voorstelde, die er met hun slordige haar en hun elfenvleugels uitzagen alsof ze zojuist een hele bak glitter over zichzelf uitgestrooid hadden.

‘Als hun papa en mama het goedvinden,’ zei Tiffany.

‘Dakota kent haar verantwoordelijkheid, weet je,’ zei Vid. ‘Ze zal goed op hen letten.’

‘Natuurlijk is dat goed,’ zei Sam terwijl hij Tiffany een kus op haar wang gaf, haar als een welopgevoede aussie heel even van top tot teen opnam en toen pijlsnel weer wegkeek.

‘Goed om je weer te zien, Tiffany,’ zei hij alsof ook hij opgelucht was om hier te zijn. Het was alsof Clementine en hij net van een begrafenis kwamen, klaar om hun das los te knopen en de spanning uit hun schouders te laten vloeien, verlangend naar eten en drinken om zich ervan te vergewissen dat zij nog leefden. Hij hurkte neer en streelde Barneys oren, waarop de hond zich zonder gevoel voor decorum op de grond liet vallen en zijn buik aanbood voor een aai, alsof hij nooit aandacht van iemand kreeg.

‘Bedankt voor jullie gastvrijheid.’ Oliver gaf Vid een hand en daarna gaf ook hij Tiffany wat stuntelig een kus, alsof hij haar bewust met geen enkel lichaamsdeel wilde aanraken.

‘Kom erin, kom erin!’ Vid loodste het groepje mee. ‘Laten we eerst wat drinken voordat we buiten gaan barbecueën.’

‘Sorry dat de meisjes overal glitters rondstrooien,’ zei Erika terwijl ze Dakota nakeek, die met de meisjes naar boven ging, gevolgd door Barney, die inmiddels in een staat van manische opwinding was.

Tiffany zag iets van ergernis in Clementines ogen, waarschijnlijk omdat een andere vrouw zich verontschuldigde voor haar kinderen.

‘O, dat geeft niet,’ zei ze.

‘Ik had een knutseltafel voor ze gemaakt,’ zei Erika. ‘We dachten dat ze zaten te knutselen, maar in werkelijkheid maakten ze alleen maar...’

‘... een verschrikkelijke bende,’ maakte Clementine de zin af, maar zij en Erika glimlachten nu, alsof het iets grappigs was.

Tiffany beschouwde zichzelf als iemand die mensen en situaties vrij goed kon beoordelen – haar intuïtie was meestal feilloos – maar deze vier mensen stelden haar voor een raadsel. Waren het vrienden van elkaar of vijanden?

‘We hebben champagne meegebracht.’ Clementine stak een fles Moët omhoog met het trotse gebaar van iemand die dat niet vaak koopt. (Vid had drie kratten in de kelder staan.)

‘Bedankt! Dat hadden jullie niet hoeven doen!’ Vid greep de champagnefles in zijn vlezige hand alsof het een benzinepomp was. ‘Maar de belangrijkste vraag is, Clementine, heb jij je cello bij je?’

‘Natuurlijk,’ zei Clementine. Ze tikte op haar handtas. ‘Ik ga nooit zonder cello weg. Hier zit hij in. Het is een nieuw, opvouwbaar model.’

Vid staarde heel even wezenloos naar haar handtas en brulde toen van het lachen. Zo grappig was het nu ook weer niet, dacht Tiffany. Vid wees met de champagnefles alsof het een geweer was naar Clementine. ‘Daar had je me te pakken! Je had me te pakken!’

Inderdaad, ja, ze heeft je te pakken, dacht Tiffany toen ze naar de kast liep om glazen te pakken, haastig, omdat Vid de fles elk moment op zijn gebruikelijke uitbundige manier zou openen.

Het was geen probleem dat Vid Clementine aantrekkelijk vond. Tiffany begreep het, ze vond het ergens wel leuk, en te oordelen naar de manier waarop Clementine nu aan haar haar zat, vond zij het ook leuk. Dat was alleen maar seks. Seks was simpel. Waar Tiffany niets van begreep, waren de drie anderen in de kamer, want toen Vid de fles ontkurkte met het voorspelbare ‘Ho!’ en Clementine twee glazen uit Tiffany’s handen greep en lachend ronddanste om de bruisende champagne op te vangen, wist ze niet of uit de blik waarmee Oliver, Erika en Sam naar Clementine keken, diepe genegenheid of absolute minachting sprak.