75

Het huis was vol mensen, muziek en de geur van lekker eten, Vid genoot, daar hield hij van. Waarom had je anders een groot huis als je er niet een heleboel gasten in kon ontvangen?

Er was geen speciale aanleiding. Dat was toch niet nodig? Het idee was spontaan opgekomen. Hij had een paar telefoontjes gepleegd, en nu zat het huis vol. Het regende natuurlijk nog steeds, maar dat betekende niet dat ze geen plezier konden hebben, ze zaten warm en droog, de regen weerhield hen er niet van om hun leven te leiden! Dit moesten ze vaker doen! Dit moesten ze elk weekend doen!

Zijn dochters waren er alle vier, en op dit moment wilden ze allemaal met hem praten, een zeldzame, heerlijke gebeurtenis. Natuurlijk wilden zijn oudste dochters allemaal iets van hem, maar alla. Daar was je vader voor.

Adrianna wilde dat hij op haar bruiloft een gechoreografeerde dans met haar deed. Het zou gefilmd worden en op YouTube worden gezet. Het was haar droom dat het viraal zou gaan. Natuurlijk zou hij het doen, al deed hij alsof hij het vreselijk vond. (Hij had al een paar danspassen in gedachten.)

Eva en Elena wilden waarschijnlijk geld, en natuurlijk zouden ze dat krijgen. Hij zou het vanavond, als ze weg waren, naar hen overmaken. Het enige wat hij niet wist, was hoeveel ze wilden. Hij zou bekijken hoe hun kwaliteit als onderhandelaar zich ontwikkelde. Eva zou binnen enkele seconden hysterisch worden. Hij had al vanaf haar tweede jaar geprobeerd haar uit te leggen dat hysterische aanvallen geen effectieve onderhandelingstactiek waren.

Zijn benjamin, Dakota, hoefde niets van hem. Ze was weer blij, al had hij niet geweten hoe bedroefd het arme kind was geweest. Het was een uitstekend idee van Tiffany geweest om bij de celliste langs te gaan, ook al hadden ze daar niet eens een drankje gekregen. Het was heerlijk geweest om de kleine Ruby blij en blakend te zien na die verschrikkelijke avond. Er was een zware last van zijn schouders gevallen. Hij was het kleine, stampvolle huis uit gelopen met een rechte rug en een opgelucht gevoel (en met dorst).

Clementine en Sam hadden zich stil en vreemd gedragen, maar ze hadden Dakota uitgenodigd op Holly’s verjaardagspartijtje! Hopelijk vergaten ze niet hun gasten iets te eten te geven. Hij zou in elk geval wat lekkers meenemen. Hij had goede hoop dat ze allemaal bevriend zouden blijven. Tiffany was niet zo hoopvol. Ze zei dat alleen Dakota was uitgenodigd, niet de ouders. Ze zei dat het waarschijnlijk een feestje was waar de kinderen ‘gedropt’ werden. Hij wist niet waar ze het over had. Misschien nam hij gehaktballetjes mee. En een doos champagne.

‘Heb je het naar je zin?’ vroeg Tiffany in de keuken, waar ze allebei weer schalen met eten kwamen halen om mee rond te gaan.

‘Nee! Waarom doen we dit? Ik wilde een rustig avondje thuis, en kijk nu! Het huis zit vol mensen die allemaal gevoed willen worden! Hoe kon dat gebeuren?’

‘Ik heb geen idee. Het is een mysterie.’ Tiffany duwde lachend met haar heup de deur van de ijskast dicht, met in beide handen een dienblad. ‘Morgen schijnt de zon weer. We zouden hun moeten vragen om te blijven logeren en tussen de middag te barbecueën. Om het hele weekend te blijven feesten!’

‘Geweldig idee,’ zei Vid. Hij wist dat ze een grapje maakte, maar vroeg zich af of het zou kunnen.

Hij kuste haar en stak zijn tong in haar mond, alleen om haar ‘Vid!’ te horen zeggen, maar ze beantwoordde zijn kus. Ze verraste hem graag. ‘Jezus, boven zijn slaapkamers, hoor,’ zei zijn neef, die de keuken in liep en meteen rechtsomkeert maakte.

Tiffany trok een wenkbrauw op en liep overdreven met haar heupen wiegend voor hem de keuken uit.

Er was nog iets wat Vid blij maakte. Het had te maken met Tiffany. Wat was het ook weer? Liet zijn geheugen hem in de steek? Nee! Hij wist het nog precies. Natuurlijk. Dat gevalletje met die sukkel. Alles was onder controle. Toen ze gisteren van Dakota’s school thuiskwam, had ze gezegd dat ze de vrouw van die oude klant van haar was tegengekomen en dat hun dochter uiteindelijk toch niet naar Saint Anastasia ging.

Dat was goed nieuws, want hij wist dat ze met die sukkel naar bed was geweest.

Dat zag hij aan haar linkerneusvleugel.

Vid pokerde eens in de maand met vrienden. Zijn vriend Raymond had hem jaren geleden verteld dat pokeraars keken of iemand zich ergens mee ‘verraadde’, naar trekjes waaraan te zien was dat ze bluften. Raymond zei: ‘Bij jou kan ik het aan wel tien dingen zien, man. Je knippert met je ogen, er trillen spiertjes in je gezicht, je krijgt zowat een beroerte, je bent de slechtste bluffer van de wereld.’

Toch was Vid best goed in poker, want hij mocht dan de slechtste bluffer van de wereld zijn, hij had het meeste geluk. Hij kreeg altijd fantastische kaarten. Hij was altijd een mazzelaar geweest. Hij had geluk in zaken, hij had heel veel goede vrienden, hij had twee schitterende vrouwen getrouwd, ook al was de eerste een knettergek loeder geworden dat zijn dochters tegen hem had proberen op te zetten, maar dat deed er niet toe, want met zijn tweede vrouw had hij het nog beter getroffen. Wandelende viagra, en hij was stapel op haar.

Tiffany speelde geweldig poker. Ze had niet zoveel geluk als hij, maar ze had een prachtige ‘pokerface’. Jarenlang was hij erin getrapt, maar op een dag had hij haar door.

Iets verraadde haar. Haar linkerneusvleugel. Elke keer dat ze loog of blufte, trilde haar linkerneusvleugel. Een piepklein beetje maar. Als een vlindervleugel.

Vid had de bevestiging gekregen door goed naar zijn vrouw te kijken wanneer hij zeker wist dat ze niet de waarheid sprak. Bijvoorbeeld toen ze Dakota’s vragen over de Kerstman beantwoordde, of toen ze tegen haar zusjes zei dat ze economyclass vloog terwijl ze in werkelijkheid businessclass had gereisd. Haar zusjes hadden vreemd genoeg een probleem met businessclass, alsof het zondig was als je daarmee vloog.

Het was overtuigend bewijs. Die neusvleugel loog nooit. Hij had het natuurlijk nooit tegen Tiffany gezegd, want het kwam hem veel te goed van pas, dat geheime supervermogen om door haar pokerface heen te kijken. (Helaas vond ze de rode lingerie die hij met kerst voor haar had gekocht helemaal niet mooi.)

Dus toen hij zijn vrouw had gevraagd ‘Ben je met hem naar bed geweest?’, hoefde hij alleen maar naar haar neus te kijken en toen wist hij het antwoord.

Ze had nee gezegd, maar het antwoord was ja. Ja, ze was met hem naar bed geweest.

Geen punt! Geen probleem!

Misschien een klein probleempje. Stel dat Vid tijdens een schoolconcert die sukkel respectloos naar zijn vrouw had zien kijken, dan was hij misschien in de verleiding gekomen om hem een klap te verkopen. Dat zou geweldpleging zijn.

Of stel dat die sukkel en hij samen worstjes hadden staan braden op een schoolmarkt (er waren altijd schoolmarkten, ook al betaalde je een miljoen dollar aan schoolgeld) en die sukkel zou een opmerking over Tiffany maken. Het zou zelfs een onschuldige opmerking kunnen zijn, maar stel dat Vid die verkeerd opvatte doordat hij wist wat hij wist, en stel dat thuis die gedachte met hem aan de haal ging, zoals gedachten soms deden, en stel dat hij bijvoorbeeld op een onbezonnen moment zijn vriend Ivan zou bellen en met hem zou afspreken die sukkel z’n beide benen te breken.

Ivan zei altijd dat als Vid ooit iemands benen wilde breken, hij bij hem kon aankloppen. Tiffany zei dan dat Ivan niet serieus was. Ivan was bloedserieus.

Maar! Alles was in orde, want die sukkel was veilig op weg naar Dubai, met zijn benen nog intact. Vid zou dus niet in de gevangenis belanden. Hij had nooit bewust de wet overtreden, maar het zou kunnen gebeuren. De mogelijkheid bestond, misschien niet iemand vermoorden, maar wel iemands benen breken, en hij wilde niet de bak in. Dat eten daar. Die kleren. Vid rilde bij het idee.

Maar voorlopig bestond er geen risico meer dat hij de wet zou overtreden. Het zat hem allemaal mee. Daarom was hij zo blij. En Dakota’s goede naam liep geen gevaar meer op school. Ze kon eventueel klassenvertegenwoordiger worden. Hij wist zeker dat die mensen het heerlijk zouden vinden in Dubai. Een interessante plaats! Hij had pas een artikel gelezen over het Dubai Food Festival. Ze hadden daar iets wat The Big Grill heette. Klonk fantastisch.

‘Waarom kijk jij zo blij?’ vroeg Dakota. ‘En zo maf?’

Vid keek naar zijn dochter, die met een leeg blad de keuken in liep. Ze keek met een lief lachje naar hem op, en op dat moment was ze extreem knap. Heilige Maria, Moeder van God, laat haar later alstublieft niet net zo sexy worden als haar moeder.

‘Omdat ik blij ben, weet je,’ zei Vid. Hij tilde Dakota van de vloer onder haar armen op en draaide met haar rond. Dat kon hij met zijn oudste dochters niet meer doen. (Eva zag eruit alsof ze het gewicht had van een kleine vrachtwagen.) ‘Ben jij ook blij?’

‘Best wel,’ zei Dakota. Ze bracht haar mond naar zijn oor. ‘Hoeveel minuten nog voordat ik weg kan om op mijn kamer te gaan lezen?’

‘Dertig,’ zei Vid.

‘Tien,’ zei Dakota.

‘Twintig,’ zei Vid. ‘Laatste bod.’

‘Deal.’ Dakota stak haar hand uit.

Ze bezegelden het met een handdruk. Hij zette haar weer op de grond. De muziek werd zo hard gezet als in een nachtclub. Iemand riep op gechoqueerde toon ‘Wauw’, wat alleen maar kon betekenen dat Tiffany aan het dansen was, en iemand anders riep: ‘Waar is Vid?’

‘Ik ben hier!’ bulderde Vid.

Het was maar goed dat buurman Harry in vrede rustte.