32

De dag van de barbecue

Dakota keek naar de tafel waar de volwassenen aan zaten en zag dat haar moeder even omhoogkeek voordat ze zich naar voren boog alsof ze op het punt stond een geheim te onthullen.

Holly en Ruby zaten ieder aan een kant tegen haar aan in de hangende tuinstoel, waar ze hun de Duck Song Game-app liet zien. Ze vonden het allebei prachtig. De meisjes waren schatjes en ze vond ze allebei leuk, maar ze had het nu wel zo’n beetje met ze gehad. Ze had zin om weer naar haar slaapkamer te gaan om in haar boek te lezen.

De grote mensen zaten nu allemaal opgewonden te giechelen en dempten hun stem als tieners die elkaar schuine moppen vertelden, wat Dakota ergerde.

Zo deden ze soms. Ze had genoeg flarden opgevangen om te weten dat dat pikante, stomme verhaal iets te maken had met hoe haar vader en moeder elkaar voor het eerst hadden ontmoet, maar als ze ernaar vroeg, zeiden ze altijd dat ze elkaar leerden kennen toen ze allebei een bod deden op hetzelfde huis, en vervolgens wierpen ze elkaar veelbetekenende blikken toe en dachten ze dat zij te dom was om dat op te merken.

Haar halfzusjes zeiden dat ze het geheim kenden, en dat geheim was dat haar vader al een verhouding met haar moeder was begonnen toen hij nog met Angelina getrouwd was. Angelina was haar vaders eerste vrouw, en het was heel moeilijk, bijna onmogelijk, voor Dakota om zich daar een voorstelling van te maken, ook al had ze een levendige fantasie.

Maar haar moeder zei dat er geen sprake van een verhouding was geweest toen haar vader nog met een ander getrouwd was, en Dakota geloofde haar.

Het was frustrerend dat ze dat geheim niet gewoon vertelde, want Dakota was er oud genoeg voor, wat het ook was. Nou ja, ze had nog nooit een film voor boven de achttien gezien, maar ze keek wel naar het nieuws en ze was op de hoogte van seks en moord en isis en pedofielen. Wat kon er verder nog zijn?

Ze wist trouwens van seks meer dan haar ouders. Er was een voorlichtingsavond op school geweest, waar de ouders ook bij waren, en de vrouw die de voorlichting gaf had gezegd: ‘Om sommige dingen moet je misschien een beetje giechelen, en dat is normaal, je mag best even giechelen, maar daarna gaan we gewoon weer door.’

Dat was bedoeld voor de leerlingen; maar het waren de volwassenen geweest die zich niet konden inhouden. Haar vader, niet gewend om lang te zwijgen (hij stopte alleen met praten als hij ging slapen en soms als hij naar klassieke muziek luisterde; naar een film kon je met hem niet kijken), had aldoor zitten smoezen met de vader van haar vriendin Ashok, en op het laatst hadden ze zo zitten proesten dat ze de zaal moesten verlaten, en zelfs toen kon je ze buiten nog horen lachen.

Dat geheim dat ze voor haar verborgen hielden, stelde waarschijnlijk niets voor. ‘Is dat alles?’ zou Dakota zeggen, en ze zou haar blik ten hemel slaan en zich voor hen schamen.

Holly en Ruby maakten ruzie om Dakota’s iPad.

‘Nu ben ik aan de beurt!’

‘Nee, ik!’

‘Lief spelen,’ zei Dakota, en ze hoorde zelf hoe ze klonk, ze leek wel iemand van veertig. Serieus.