54

Tiffany en Vid luisterden naar de regen en staarden wezenloos naar de troep die veroorzaakt was door de pot met chocoladeballen die in stukken op de keukenvloer lag.

‘Je zou niet denken dat er zoveel glas in die pot zat,’ zei Vid.

‘Of zoveel ballen,’ beaamde Tiffany. ‘Niets aan de hand, Dakota!’ riep ze. ‘Mocht je je afvragen wat er gebeurde! Je vader heeft een glazen pot gebroken!’

Er volgde stilte. Tiffany kon boven de regen uit nog net de televisie horen.

‘Geen gewonden!’ riep Vid. ‘We hebben geen hulp nodig!’

Weer stilte. ‘Oké!’ riep Dakota nadrukkelijk om ervanaf te zijn.

Tiffany en Vid glimlachten naar elkaar.

‘Ik had moeten weten waarom ze zich zo vreemd gedroeg,’ zei Tiffany. ‘Het is me nu overduidelijk dat ze zichzelf de schuld gaf.’

‘Je zei steeds al dat er iets mis was,’ zei Vid. ‘Maar waarom heeft ze niet gewoon eerder verteld hoe ze zich voelde?’ Hij dempte zijn stem, al kon Dakota hen met geen mogelijkheid horen. ‘Waarom kropte ze dat allemaal op? Dat is niet goed.’

‘Ik denk dat ze bang was dat wij haar ook de schuld zouden geven. Ze dacht waarschijnlijk dat we boos op haar waren.’

‘Waanzin!’ zei Vid boos.

‘Vind ik ook. Maar ja, we waren natuurlijk van streek en we hadden geen aandacht voor haar, en kinderen zijn nu eenmaal zo. Die denken dat zij overal de schuld van zijn. Dus alles wat wij deden heeft ze verkeerd uitgelegd.’

‘Maar ze was er niet eens bij toen het gebeurde!’

‘Dat is het ’m juist.’ Tiffany probeerde haar ongeduld niet te laten blijken. Vid was erbij geweest toen Dakota snikkend had uitgelegd waarom ze dacht dat iedereen haar de schuld gaf van Ruby’s ongeluk, maar toen was hij zo opgegaan in zijn verbazing dat hij niet goed naar haar had geluisterd. ‘Ze heeft zich in haar hoofd gehaald dat Clementine vond dat Dakota de verantwoordelijkheid had over de kinderen. Ik bedoel, we hebben haar steeds verteld dat ze zo’n goede oppas was.’

‘Jawel, maar...’

‘Ik weet het,’ zei Tiffany. ‘Natuurlijk geven Sam en Clementine haar niet de schuld. Niemand geeft haar de schuld. Het kind is nota bene nog maar tien. We wisten allemaal dat ze binnen was gaan lezen. Als er al iemand van dit gezin schuld had, was ik het. Ik was degene die een lapdance voor onze gasten wilde doen.’

‘Hou daarover op,’ zei Vid snel en voorspelbaar. Hij had sinds de barbecue elk gesprek hierover afgekapt. ‘Het was een verschrikkelijk ongeluk!’

Tja, over dingen binnenhouden gesproken. Geen wonder dat Dakota dacht dat het voorval tijdens de barbecue een beschamend geheim was. Ze hadden er met geen woord over gesproken! Dat moest vreselijk raar en bizar zijn geweest voor dat arme kind. Natuurlijk dacht ze dat het vanwege haar was.

Ze herinnerde zich dat ze het de week direct na de barbecue ontzettend druk had gehad. Toen dat verdomde huis dat haar al vanaf het begin alleen maar problemen had opgeleverd, werd geveild was de beslissing van de rechtbank niet in haar voordeel geweest. Het was een verschrikkelijke week geweest, en naast al die stress was er nog die afgrijselijke gebeurtenis. Ze had geen moment stilgestaan bij Dakota. Geen moment. Dakota was gewoon een van de taken op haar lijstje geweest. Zodra ze haar in haar uniform en met haar lunchpakketje veilig op school had afgeleverd, zat haar taak erop. Met Vid was het net zo gegaan. Het was voor hem ook een rotweek geweest. Hij was dat overheidscontract kwijtgeraakt, wat later een geluk bij een ongeluk bleek te zijn, maar dat wist hij toen nog niet. Tegen de tijd dat de mist voor Vid en Tiffany was opgetrokken en ze weer normaal met Dakota gingen praten, was het kwaad al geschied. Het arme kind beschouwde het feit dat ze er weer voor haar waren als een bewijs van hun vergeving.

Hun vergeving!

‘Ik haal stoffer en blik,’ zei Vid. ‘Blijf zitten. Jij hebt blote voeten.’

Hij ging stoffer en blik halen.

Tiffany keek naar Vids brede schouders terwijl hij neerhurkte en voorzichtig het glas en de chocoladeballen opveegde. Ze dacht aan geheimen en wat voor kwaad ze konden uitrichten.

‘Ik zag vandaag op school een ouder die ik herkende,’ zei ze.

‘O ja, wie?’ Vid veegde door.

‘Uit mijn tijd als danseres,’ zei Tiffany.

Vid keek op. ‘O ja?’

‘Een van mijn vaste klanten,’ zei Tiffany. ‘Een soort vriend, eigenlijk. Een aardige vent.’

‘Gaf hij veel fooi?’ vroeg Vid.

‘Heel veel,’ zei Tiffany.

‘Mooi,’ zei Vid.

‘Hij kwam vaak voor een privéshow,’ zei Tiffany behoedzaam.

‘Goed zo,’ zei Vid. ‘Dan had hij een uitstekende smaak.’ Hij bekeek de vloer zorgvuldig en veegde nog een paar glassplinters op.

‘Vid,’ zei Tiffany. ‘Kom op, nou. Dat is een beetje... ongemakkelijk, toch? Om op het speelplein te staan naast een man die je vrouw heeft zien strippen?’

‘Waarom zou ik me daar ongemakkelijk bij voelen?’ Hij keek op van de vloer. ‘Ik ben trots op je. Waarschijnlijk zou ik zijn vrouw niet willen zien strippen. Ben je met hem naar bed geweest?’

‘Ik ben nooit met een klant naar bed geweest,’ zei Tiffany. ‘Dat weet je.’

Vid bekeek haar aandachtig. ‘Nou dan, wat is dan het probleem?’ zei hij uiteindelijk. ‘Je was geen hoer.’

‘Maar het is een gerenommeerde particuliere school. Sommigen van die vrouwen zien waarschijnlijk niet veel verschil tussen een stripdanseres en een hoer. Als het uitkomt, als hij het aan zijn vrouw vertelt...’

‘Dat vertelt hij niet aan zijn vrouw,’ zei Vid. Hij stond op en liep naar een hoek van de keuken waar de chocoladeballen naartoe gerold waren.

‘Hij zou het aan zijn vrouw kunnen vertellen, en dan komen alle meisjes erachter, en dan wordt Dakota gepest, en dat kan tot een depressie leiden, en dat leidt weer tot drugsverslaving.’

‘Die crystal meth, dat is echt een vreselijke drug,’ zei Vid. ‘We moeten haar zeggen dat ze zich beperkt tot de prettige drugs, drugs die je een ontspannen gevoel geven, geen drugs waardoor je je het vel van je lijf wilt trekken.’

‘Vid.’

‘Dat vertelt hij niet aan zijn vrouw,’ zei Vid weer. ‘Ik wed om duizend dollar dat hij het niet aan zijn vrouw vertelt. En als hij het wel doet, wat dan nog? Dan zeggen alle meisjes: o, Dakota, wat ben jij een geluksvogel dat je moeder zo getalenteerd, zo mooi, zo lenig is.’

‘Víd!’

‘Je hebt niets verkeerds gedaan. Heb je een bank beroofd? Nee. En als toch gebeurt waar jij bang voor bent, en dat gebeurt niet, maar als het wel zo is dat Dakota daar ongelukkig wordt, dan halen we haar van die school af! Makkelijk zat. Dan sturen we haar naar een andere school. Kom op. Niet iedere man in Sydney heeft je zien dansen. Dan zoeken we een andere school waar niemand jou kent.’

‘Zo gemakkelijk is het allemaal niet,’ zei Tiffany.

‘Wel als je dat wilt,’ zei Vid. Hij veegde de laatste scherven op en kwam overeind. ‘Je maakt je druk om niets. Je ziet allemaal beren op de weg. Net als met die knorrige oude Harry van hiernaast...’

‘Dat is niet niets,’ zei Tiffany. ‘Onze buurman gaat dood en wij weten het niet eens. Dat is niet niets.’

Vid haalde zijn schouders op. ‘Oké, wat zei Dakota nou vandaag in de auto? Dat we spijt hebben. Ja, dat klopt. Zeker. We hebben spijt van ons gedrag tegenover Harry. We hadden hem vaker moeten bezoeken, ook al sloeg hij de deur voor onze neus dicht. En als je wilt, kun je ook spijt hebben van het stripdansen, ook al was je er goed in, vond je het leuk en heb je er niemand kwaad mee gedaan, heb je er veel mee verdiend, heel veel, maar oké, als je dat wilt, kun je er spijt van hebben. Net zoals het ons spijt van die kleine Ruby, natuurlijk spijt ons dat. We voelen ons allemaal verschrikkelijk. We zouden allemaal willen dat het anders was gegaan. Dat zouden we heel graag willen. We zouden willen... ik zou willen dat ik die mensen sowieso nooit had uitgenodigd en ik zou willen dat ik die meisjes beter in de gaten had gehouden, zodat ik niet elke keer dat ik mijn eigen achtertuin in loop word herinnerd aan hoe...’

Hij zweeg. Zijn mond vertrok alsof hij op een taai stuk vlees kauwde.

‘Ik zal dat witte smoeltje nooit vergeten,’ zei hij ten slotte. Hij was de beheersing over zijn stem kwijt, maar zijn ogen waren helder. Hij hield het blik vol chocoladeballen en glas stevig in zijn hand. ‘Die blauwe lipjes. Toen ik die ambulance belde, dacht ik de hele tijd: het is te laat. Het is te laat. Ze is er niet meer.’

Hij draaide zich om, en Tiffany deed even haar ogen dicht.

Vorige week had ze per post een bekeuring voor te hard rijden ontvangen, en ze had meteen de datum herkend. Een camera had vastgelegd dat ze de maximumsnelheid had overschreden toen ze Clementine naar het ziekenhuis bracht. Die rit zou ze nooit meer vergeten. Het was een nachtmerrie die haar altijd bij zou blijven. Clementine en zij hadden die sámen doorgemaakt. Het was niet goed dat Tiffany en haar gezin uit Clementines leven werden weggesneden.

Ze dacht aan Dakota en hoe ze haar ongegronde schuldgevoelens zo diep had weggestopt dat ze een schim van zichzelf was geworden.

‘Goed,’ zei ze. Ineens was ze heel erg boos. ‘Waar zijn de autosleutels? We gaan weg.’