25

Tiffany zocht in de onderste lade van Dakota’s kast een vest van Alannah Hill, een wit vest met witte pareltjes op de schouders, dat haar ineens precies het juiste kledingstuk leek voor een moeder om aan te doen naar de ‘verplichte’ informatieochtend van een particuliere school.

Ze wist zeker dat dat het vest was dat ze uit haar tas had gehaald en aan Dakota had gegeven toen ze een paar weken geleden op het doopfeest van de baby van Vids nichtje waren en het ineens koud werd. Het was Dakota veel te groot, maar het meisje gaf niet veel om wat ze droeg. Dakota kennende had ze het daarna thuis ergens in een la gestopt. Het moest waarschijnlijk gewassen worden, maar Tiffany wilde het per se vinden, alsof het de enige oplossing was voor een veel ingewikkelder probleem.

Ze begon de onderste la leeg te halen en legde alles naast zich op de grond. Achter in de la was een boek weggestopt. Toen ze het op de grond legde, zag ze dat het maar een half boek was. Het omslag ontbrak. Het was doormidden gescheurd. Bijna alle bladzijden waren met een boze, zwarte markeerstift bekrast, soms met zoveel kracht dat er gaatjes in het papier zaten.

Ze ging op haar hurken zitten en staarde ernaar. Haar ademhaling ging sneller. De titel boven aan de bladzijde luidde The Hunger Games. Was dat niet het boek waar Dakota volgens haar zusje Karen nog niet aan toe was? ‘Je moet in de gaten houden wat ze leest,’ had Karen bemoeizuchtig gezegd. ‘Weet je niet hoeveel geweld er in dat boek voorkomt?’ Maar Tiffany was van mening geweest dat ze geen censuur mocht uitoefenen over wat Dakota las. Het was per slot van rekening geen pornografie. Het was een boek voor jongvolwassenen. Tiffany wist waar het boek over ging (ze had de filmtrailer op YouTube gezien), en zelfs in sprookjes kwam geweld voor. Wat dacht je van Hans en Grietje? Dakota was altijd dol geweest op de engste sprookjes.

Had het boek zo’n negatieve invloed op Dakota gehad dat ze het kapot had willen maken? Het zag eruit alsof het flink toegetakeld was. Tiffany haalde nog meer kleren uit de la en vond de rest van het boek.

Dakota hield van haar boeken en ze was er altijd heel zuinig op. Haar boekenplank was netjes opgeruimd. De boeken vertoonden zelfs niet van die akelige ezelsoren. Ze gebruikte een boekenlegger! En nu had ze een boek verscheurd en verstopt? Het was onbegrijpelijk. Lezen was wat ze het liefste deed.

Tiffany keek naar het plafond. Las Dakota eigenlijk nog wel zoveel als vroeger? Ze moest natuurlijk boeken lezen voor school, en ze maakte altijd trouw haar huiswerk aan haar bureau zonder dat het haar gevraagd werd, daar hoefde Tiffany nooit op te letten. Maar hoe zat het met de boeken die ze voor haar plezier las?

Wanneer had Tiffany haar voor het laatst aangetroffen met een boek in bed of in de vensterbank? Ze kon het zich niet herinneren. Jemig, had dit boek haar zo van streek gemaakt dat ze helemaal niet meer las? Tiffany had haar schromelijk verwaarloosd. Wat een slechte moeder. Wat een slechte buurvrouw. Wat een slechte vrouw.

‘Ben je klaar met schoenpoetsen, Vid?’ riep ze. ‘We mogen niet te laat komen! Het zal wel druk op de weg zijn met die regen!’

Tiffany legde alles, ook het boek, terug in de la. Ze zou er nu natuurlijk niets over zeggen tegen Dakota, niet nu ze net op het punt stonden om naar de informatieochtend te gaan.

Ze stelde het uit tot later.