22

De dag van de barbecue

Erika keek hoe Clementine probeerde de Moët die schuimend uit de fles bruiste in glazen op te vangen, terwijl Vid midden in de reusachtige keuken de fles met beide handen omhooghield met een idiote grijns op zijn gezicht, als een formule 1-winnaar die voor een foto poseert.

Clementine lachte alsof het één grote giller was, alsof het er niet toe deed dat er kostbare champagne werd verspild. Ze had niet zoveel geld uit hoeven geven. Het was niet nodig om bij een barbecue in een achtertuin te verschijnen met echte champagne. Sam en zij leefden altijd op grote voet. Die hypotheek op dat vochtige, trendy huis van hen! Erika en Oliver konden hun oren niet geloven toen ze hoorden hoeveel ze hadden geleend, en dan waren ze vorig jaar ook nog met de meisjes op vakantie geweest naar Italië! Waanzin. Ze hadden de reis met hun creditcard bekostigd, ook al zouden de kinderen net zo blij geweest zijn met een tochtje naar de kust, maar voor Sam en Clementine was alleen Toscane goed genoeg.

Daarom had Clementine die fulltimebaan bij het orkest echt nodig. Ze maakte zich altijd veel te druk voor audities, twijfelde dan ineens aan zichzelf. Erika kon zich niet voorstellen dat je werk had waarbij je aan je vaardigheden twijfelde. In Erika’s wereld was je of gekwalificeerd voor je werk, of je was het niet.

Misschien had Erika de uitdrukking op Clementines gezicht verkeerd uitgelegd. Dat het niet zo was dat ze hen niet wilde helpen met het afstaan van haar eicellen, maar dat ze op dat momenteel te veel aan haar hoofd had. Ze hadden met de vraag moeten wachten tot na de auditie. Maar die was pas over een paar maanden. Als ze werd aangenomen, had ze een nieuwe baan. Als ze werd afgewezen, zou ze er kapot van zijn. Het was nu of nooit.

Misschien was het nooit.

Bracht die pil die ze had genomen haar uit haar evenwicht? Nee, natuurlijk niet. Ze was in orde.

‘Voor jou!’ Clementine gaf Erika een glas, maar ontweek haar blik.

‘Ik neem er ook een,’ zei Oliver. Door de teleurstelling over de manier waarop hun ‘bespreking’ was uitgepakt hingen zijn mondhoeken naar beneden, zodat hij eruitzag als een bedroefde clown. Hij had er zo op gehoopt. ‘Denk je dat ze ja zal zeggen?’ had hij de vorige avond ineens gevraagd toen ze tv zaten te kijken. Erika had het verlangen in zijn stem bijna niet kunnen verdragen, en van de weeromstuit had ze gesnauwd: ‘Hoe moet ik dat weten?’

‘Ja, ik neem ook een glas,’ zei Sam. Het was alsof iedereen omkwam van de dorst. Terwijl Erika hun bij haar thuis bronwater met citroen had gegeven. Ze nam een flinke slok champagne. Ze was er niet echt dol op. Deden ze allemaal alsof ze champagne lekker vonden?

‘Nou, ik weet dat het niet zo stijlvol is, maar ik neem een biertje.’ Tiffany liep naar de reusachtige roestvrijstalen ijskast en bleef daar staan, met een heup uitdagend uitgestoken. Ze droeg een spijkerbroek die zo gebleekt was dat hij bijna wit was, met scheuren op de knieën (een aannemelijke plek, Erika kon het haar bijna vergeven) en een effen wit T-shirt, en haar lange blonde haar zag eruit alsof het door de zon gekust was, als van een filmster. Alleen haar aanblik al maakte dat Erika aan seks dacht, dus god wist wat voor effect ze op mannen had, al zag ze dat haar eigen man uit het raam stond te staren, dromend van een baby. De perfecte echtgenoot. Wie het alleen nog ontbrak aan een perfecte echtgenote.

‘Eigenlijk wil ik ook wel een biertje.’ Sam zette zijn champagneglas op de keukenbar. ‘Als je er toch een pakt.’

‘Ik heb struklji in de oven staan, over vijf minuutjes is hij klaar,’ zei Vid. Hij deed de ovendeur open en tuurde naar binnen. ‘Het is een smakelijke kaasstrudel, heel lekker, een oud Sloveens familierecept, maar niet heus, ik heb het van het internet!’ Hij lachte bulderend. ‘Mijn tantetje maakte die altijd, en toen ik aan mijn moeder het recept vroeg, zei ze: “Hoe zou ik dat moeten weten!” Mijn moeder is niet goed in de keuken. Ik wel, ik ben een geweldige kok.’

‘Hij is inderdaad een geweldige kok. En zo bescheiden ook.’ Tiffany kantelde haar hoofd achterover en nam een grote slok bier, met haar rug gekromd en haar borst vooruit, als een meisje in een seksistische voetbalreclame. Erika kon haar blik niet van haar afhouden. Deed ze dat met opzet? Het was opvallend. Erika keek naar Clementine, die haar aankeek met een opgetrokken wenkbrauw, en ze probeerde haar lachen in te houden; alles wat ze aan hun vriendschap waardeerde, zat in die heimelijk opgetrokken wenkbrauw.

‘Dat lijkt me heerlijk, een man die kan koken,’ zei Clementine tegen Tiffany. ‘Waar heb je die gevonden?’

‘Dat ga ik niet verklappen,’ zei Tiffany stralend.

Dit was nou zo’n gesprek dat Erika niet begreep. Was het niet ongepast? Flirterig? En Clementine en Tiffany deden zo vertrouwd tegen elkaar, alsof Erika de buitenstaander was en Clementine en Tiffany vriendinnen waren.

‘Hé, ik kan wel koken!’ Sam tikte Clementine op haar schouder.

‘Au,’ zei Clementine. En tegen Tiffany en Vid: ‘De waarheid is dat we allebei koken, maar dat we er geen van beiden goed in zijn.’

‘Wat?’ zei Sam quasiverontwaardigd. ‘En mijn beste schotel dan?’

‘Puree met gehakt. Die is fantastisch. Voortreffelijk. Je volgt exact de bereidingswijze die op de verpakking staat.’ Clementine legde haar arm om zijn middel.

Dit was ook zoiets. Ze snapte het niet. Hoe konden ze elkaar zo liefdevol plagen na al die spanning bij Erika thuis? Spanning die Erika had veroorzaakt, maar jemig, Clementine en Sam hadden het toch eens moeten zijn over zoiets belangrijks als de vraag of ze wel of geen derde kind wilden. Het had opgehelderd, uitgepraat moeten worden. Clementine had niet moeten rondbazuinen dat ze liever haar ogen zou uitsteken, zodat anderen ervan uitgingen dat ze het echt meende.

Was al dat liefdevolle geplaag bedoeld voor Vid en Tiffany? Oliver en zij deden niet aan liefdevol plagen. Oliver was in het openbaar liefdevol maar beleefd tegen Erika, alsof ze een dierbare tante of zoiets was in plaats van zijn vrouw. Mensen dachten waarschijnlijk dat ze een vreselijk huwelijk hadden.

‘Laat me je glas nog eens vullen,’ zei Tiffany tegen Erika, met de champagnefles in de aanslag.

‘O jee, is het nou al leeg?’ Erika keek verwonderd naar haar glas.

‘Ik vraag me af of ik niet even bij de kinderen moet gaan kijken,’ zei Sam. Hij keek naar het plafond. ‘Het is verdacht rustig boven.’

‘Ach joh, maak je geen zorgen, die zijn veilig bij Dakota,’ zei Vid.

‘Sam is van ons tweeën de bezorgde ouder,’ zei Clementine.

‘Ja, Clementine geeft de voorkeur aan een vrije opvoeding,’ zei Sam. ‘Die vindt het niet nodig om ze in het winkelcentrum in de gaten te houden, dat doet de beveiliging wel.’

‘Sam, dat is me één keer gebeurd,’ protesteerde Clementine. ‘In jb Hi-Fi draaide ik me heel even om,’ zei ze tegen Vid en Tiffany, al kon Erika zich niet herinneren dat verhaal al eens te hebben gehoord. ‘En toen ging Holly op zoek naar een dvd van Barbie of zoiets, raakte de weg kwijt en is de winkel uit gelopen. Het was een verschrikkelijke ervaring.’

‘Ja, zo zie je, je moet je nooit omdraaien,’ zei Sam.

‘Ja hoor, meneer-die-nooit-een-fout-maakt.’ Clementine keek geërgerd.

‘Zo’n soort fout maak ik nooit,’ zei Sam.

‘Dat stelt niets voor. Ik ben Dakota een keer kwijtgeraakt op het strand,’ zei Vid.

Erika en Oliver wisselden een blik. Probeerden deze ouders elkaar te overtroeven op het gebied van incompetentie en onverantwoordelijkheid? Als Oliver en Erika een kind hadden, zouden ze het geen moment uit het oog verliezen. Nooit. Ze zouden het gevaar van elke situatie inschatten. Ze zouden hun kind alle aandacht geven die ze van hun eigen ouders niet hadden gekregen. Ze zouden alles goed doen wat hun ouders verkeerd hadden gedaan.

‘Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest als die dag op het strand,’ zei Tiffany. ‘Ik kon hem wel vermoorden. Ik dacht bij mezelf: als Dakota iets is overkomen, vermoord ik hem, ik vermoord hem echt, ik vergeef het hem nooit.’

‘Maar kijk, jongens, ik leef nog! We hebben haar gevonden. Het kwam allemaal goed,’ zei Vid. ‘Kinderen verdwalen nu eenmaal. Dat hoort bij het leven.’

Nee, dat hoort niet bij het leven, dacht Erika.

‘Nee hoor,’ zei Tiffany, als een echo van Erika’s gedachten. ‘Het is niet onvermijdelijk.’

‘Mee eens.’ Sam tikte met zijn bierflesje tegen dat van Tiffany. ‘Jezus. Wat een onoplettende partners hebben wij.’

‘Jij en ik, wij zijn de onoplettenden,’ zei Vid tegen Clementine, en hij liet het woord ‘onoplettenden’ klinken alsof het iets heel lekkers was.

‘Wij zijn relaxed,’ zei Clementine. ‘Maar goed, het is één keer gebeurd, en nu hou ik ze als een havik in de gaten.’

‘En hoe gaat dat bij jullie?’ vroeg Vid aan Erika en Oliver, misschien omdat hij doorhad dat zijn buren niet aan het gesprek deelnamen.

‘Ik hou Erika als een havik in de gaten,’ zei Oliver onverwacht. ‘Ik ben haar niet één keer kwijtgeraakt.’

Iedereen lachte, en Oliver keek triomfantelijk. Meestal was hij niet zo ad rem. Verpest het nu niet, schat, dacht Erika toen ze zag dat Olivers mond bewoog alsof hij nog iets wilde zeggen. Hou het hierbij. Probeer niet hetzelfde op een andere manier te zeggen om nog meer gelach uit te lokken.

‘En hoe zit het met kinderen?’ vroeg Vid. ‘Hebben jullie plannen?’

Er viel een stilte. De sfeer werd beklemmend, alsof iedereen de adem inhield.

‘Vid,’ zei Tiffany. ‘Zoiets kun je niet vragen. Dat is privé.’

‘Wat? Hoezo? Wat is er privé aan kinderen?’ Vid keek onthutst.

‘We hopen nog kinderen te krijgen,’ zei Oliver. Zijn gezicht betrok ineens, als een geknapte ballon. Arme Oliver. Zo kort na zijn geslaagde grap.

‘Ooit,’ zei Erika. Het was alsof iedereen met opzet niet naar haar keek, zoals mensen doen als er iets tussen je tanden zit en ze het niet willen zeggen, en dus steeds de andere kant op kijken. Met haar nagel controleerde ze of er sesamzaad van de crackers tussen haar tanden zat. Ze had vrolijk en positief willen klinken. ‘Ooit, hopelijk gauw.’

‘Ja, maar je moet er niet te lang mee wachten,’ zei Vid.

‘Jezus, Vid!’ zei Tiffany.

Boven klonk een doordringende gil.