44

De dag van de barbecue

‘Hoezo? Wil je zien hoe dat gaat?’ Tiffany kon de verleiding niet weerstaan. Die mensen waren zo vreselijk aandoenlijk, zo snel te choqueren.

‘Een lapdance?’ Clementines ogen straalden. Tiffany wist dat ze net aangeschoten en tja, tuttig genoeg was om het perfecte doelwit te zijn. ‘Nee!’

‘Zeker wel. Een lapdance.’

O god, Tiffany was vergeten hoe ze hiervan kon genieten. Het was zo lang geleden dat ze de erotische energie als een lijntje coke naar haar hoofd voelde schieten.

‘Krijgen we korting?’ vroeg Sam.

‘Er wordt geen geld voor gerekend,’ zei Tiffany. ‘Rondje van het huis.’

‘Geniet van de lapdance van mijn vrouw,’ zei Vid tegen Clementine. Hij trok een stoel onder de tafel uit. ‘Ik eis het.’

‘O, hou op,’ zei Clementine giechelend. ‘Die muziek past er trouwens niet bij. Ze kan geen lapdance doen op cellomuziek!’

‘Ik zou het kunnen proberen,’ zei Tiffany. Ze was niet van plan voor een vriendin van haar buren een lapdance te doen. Het was een grap. Allemaal in een goede sfeer.

‘Ze kan alles,’ zei Vid.

‘Het is heel aardig van je, maar ik hoef echt geen lapdance,’ zei Clementine. ‘Maar evengoed bedankt.’ Ze klonk schor. Met een opgelaten gevoel schraapte ze haar keel.

‘Ik denk dat je dat wel wilt,’ zei Sam.

‘Sam!’ zei Clementine.

Tiffany zag Sam en Clementine naar elkaar kijken, met rode wangen en verwijde pupillen. Het zou een aardig gebaar zijn. Een publieke dienst. Ze zag precies hoe het met hun seksleven gesteld was. Het waren vermoeide ouders van kleine kinderen. Ze dachten dat het allemaal verleden tijd was, maar dat was het niet, ze hoefden geen verhouding of een midlifecrisis te hebben, ze hadden het nog allemaal in zich, ze vonden elkaar nog steeds aantrekkelijk, ze hadden alleen een duwtje nodig, een prikkel, misschien seksspeeltjes of goede softporno. Zij kon voor die goede softporno zorgen.

Tiffany ving Vids blik. Hij trok een wenkbrauw op. Hij vond dit geweldig, natuurlijk. Hij bewoog even zijn kin, waarmee hij wilde zeggen: toe maar, breng die buitenwijkburgers maar het hoofd op hol.

Sam stond achter Clementine en drukte haar schouders omlaag zodat ze ging zitten. Hij keek Tiffany aan. Hij was haar favoriete type klant. Vol waardering, vriendelijk, niet te serieus maar wel serieus genoeg. Hij zou als dank een royale fooi geven.

Hij wilde echt een lapdance voor zijn vrouw. Natuurlijk. Hij was ook maar een mens. Tiffany keek naar Clementine, die zo slap lag van het lachen (en van wellust, wist Tiffany, ook al wist Clementine dat niet) dat ze nauwelijks nog rechtop kon zitten.

Tiffany zou het niet doen, niet echt, niet in de achtertuin waar kinderen speelden, maar voor de grap, voor de lol, bewoog ze langzaam op de maat van dat maffe concert (jawel, je kunt echt een lapdance doen op een celloconcert, geen probleem, bijna als een parodie, maar niet helemaal, omdat ze nog steeds haar professionele trots had, en ze was in dit vak een van de besten geweest; het ging nooit alleen om het geld, het ging om de verbinding die je maakte van mens tot mens, en dat je het met de juiste dosis theatraliteit, werkelijkheid, poëzie deed).

Vid floot waarderend.

Clementine sloeg haar hand voor haar ogen en keek tussen haar vingers door.

Er klonk een zware klap van brekend aardewerk, en een afgrijselijke schreeuw verscheurde de avondlucht: ‘Clementine!’