42

De dag van de barbecue

Erika had de gevaarlijke, uitdagende blik van iemand die met een slok te veel elk moment geheimen kan gaan onthullen.

Clementine voelde haar maag verkrampen. ‘We zijn toch nog wel vriendinnen?’ zei ze luchtig.

Erika maakte een geluid dat iets van een ruwe lach had.

God nog aan toe, de pijnlijke problemen prijsgeven van haar vriendschap met Erika leek een nog intiemere, sociaal onaanvaardbaardere openbaring dan het nieuwtje over Tiffany’s werk als stripteasedanseres.

Tiffany schraapte haar keel, en Clementine zag dat ze de wijnfles een heel klein stukje verplaatste, zodat hij iets verder van Erika af stond.

‘Excuseer me,’ zei Erika. Ze stond op. Ze stond niet te zwaaien op haar benen, maar ze had de behoedzame houding van een onervaren passagier op een schip, iemand die zich er terdege van bewust is dat de grond onder haar elk moment kon gaan bewegen. ‘Ik ga alleen even naar binnen, naar de wc.’ Ze knipperde snel met haar ogen. ‘Ben zo terug.’

‘O, daar is er ook een,’ zei Tiffany, en ze wees naar een deur achteraan op het terras. Natuurlijk was er daar een. Clementines hele gezin kon met gemak op dit terras komen wonen.

Maar Erika was al op weg naar binnen.

‘Ze is een beetje teut, denk ik,’ zei Clementine verontschuldigend, omdat Erika’s vreemde gedrag duidelijk haar verantwoordelijkheid was. Ze dacht aan hun jonge jaren, toen Erika de leiding nam, taxi’s aanhield en koffiezette als Clementine te veel had gedronken. Het was vreemd om zich voor Erika te verontschuldigen.

‘Waarschijnlijk mijn schuld, omdat ik haar glas te vaak heb gevuld,’ zei Tiffany. ‘Straks raak ik mijn drankvergunning nog kwijt.’

‘O, heb je die dan?’ vroeg Clementine. Misschien was dat wel een vereiste voor stripdansers.

Tiffany lachte flauwtjes. ‘Nee, dat was maar een grapje.’

Clementines arm ging pijn doen, dus schoof ze Ruby in een andere positie. Te oordelen naar de manier waarop die op haar duim zoog, kon ze elk moment in slaap vallen, maar door het bewegen hief ze met een ruk haar hoofd.

‘Holly,’ brabbelde ze met haar duim in haar mond.

‘Daar.’ Clementine wees naar Oliver en Holly, die nog steeds achter de opossum aan zaten.

Ruby gleed van Clementines schoot af. ‘Dag,’ zei ze met een zwaai van haar garde, en ze draafde op hen af.

‘Dat roze jasje staat haar aanbiddelijk,’ zei Tiffany terwijl ze allebei toekeken hoe Oliver zich bukte om Ruby op te tillen.

‘Waarschijnlijk klaagt ze straks dat het te warm is,’ zei Clementine. ‘Het weegt een ton.’

Clementine keek om naar Tiffany, die zich in de hals krabde, maar zelfs daarbij zag ze er nog sexy uit. Hoe zou het zijn om zo’n figuur te hebben? Maakte dat je automatisch sensueler als je alleen al een blik in de spiegel wierp? Was dat de reden dat ze stripdanseres was geworden? Of waren er ook bibliothecaressen met zo’n figuur? Natuurlijk, in pornofilms speelden bibliothecaressen die er precies zo uitzagen.

Ze raakte enorm geïntrigeerd en geprikkeld door die vrouw. Ze nam nog een slok wijn en boog zich over de tafel. ‘Mag ik je iets vragen?’

‘Natuurlijk,’ zei Tiffany.

‘Een hoop mannen die je hebben gezien – hebben zien dansen – waren waarschijnlijk getrouwd, toch?’

‘Dat hebben we ze niet bij de deur gevraagd,’ zei Tiffany, ‘maar waarschijnlijk wel.’

‘Vind je dat ze hun vrouw van middelbare leeftijd die thuiszat met de kinderen hebben bedrogen door zich, weet je, te verlustigen aan een prachtige meid van negentien? Is dat geen vorm van ontrouw?’

‘Hun vrouw van middelbare leeftijd zat waarschijnlijk thuis Vijftig tinten grijs te lezen,’ zei Tiffany. ‘Of zich te verlustigen aan de mannelijke hoofdrol in een chick flick.’

‘Maar dat is niet echt,’ zei Clementine.

‘Ik was ook niet echt,’ zei Tiffany.

‘O,’ zei Clementine onzeker. Jawel, dat was je wel. ‘Maar heb je... o!’ Ineens sprongen er honderden lichtjes aan, die de achtertuin in een schitterende sprookjeswereld veranderden. Het leek het decor van een toneelstuk.

‘Dat krijg je als je getrouwd bent met een maffe elektricien. De verlichting is zo ingesteld dat die in deze tijd van het jaar om halfzes aangaat,’ legde Tiffany uit. ‘We kunnen het nu waarschijnlijk wel vervroegen. Ha, kijk eens naar je kinderen.’

Holly en Ruby waren helemaal door het dolle. Ze renden als gekken de tuin door, met stomverbaasde gezichtjes lachend en wijzend, en reikende handen die open- en dichtgingen, alsof ze de lichtjes wilden vangen. Barney rende kwispelend met hen mee en blafte vrolijk. Oliver keek breed glimlachend toe met zijn handen in zijn zakken.

Vid en Sam verschenen weer met volle dienbladen. Tiffany en Clementine stonden op om een hand toe te steken.

‘En toen was er licht,’ zei Sam. ‘We moeten Vid eigenlijk vragen ook zoiets met onze zielige oude achtertuin te doen. De meisjes kijken alsof ze nog nooit elektrisch licht hebben gezien.’

Oliver kwam naar de tafel. ‘Dus dit is het nagerecht waar je het over had, Vid?’ vroeg hij op zijn eigenaardige, serieuze manier. ‘Hoe zei je ook weer dat het heet?’

‘Cremeschnitte,’ zei Vid. ‘Wacht maar af. Wacht maar af.’

‘Heb je ook borden?’ vroeg Tiffany hem.

‘Erika komt met onze mooie blauwe borden,’ zei Vid. ‘Ze komt zo. En als de meisjes mijn toetje niet lekker vinden, hebben we ook nog ijs in de vriezer, maar natuurlijk vinden ze het lekker.’

‘Tiffany, hoorde ik je nou zeggen dat daar ook een toilet is?’ vroeg Oliver terwijl hij naar de achterkant van het terras wees.

‘Ja, dat klopt,’ zei Tiffany. Oliver liep er haastig naartoe. Alleen zij vieren stonden nu aan het hoofd van de tafel.

‘Ik heb ook muziek uitgekozen bij het nagerecht,’ zei Vid. Hij pakte zijn telefoon weer op. ‘Niet meer dat headbangen waar mijn vrouw zo van houdt. Clementine, heb je weleens gehoord van Yo-Yo Ma?’ Hij sprak de naam duidelijk uit. ‘Die is volgens mij heel goed.’

Clementine lachte hem toe. Hij was echt schattig. ‘Ja, Vid. Ik heb weleens van Yo-Yo Ma gehoord. Hij is heel goed.’

‘Oké, nou, dit is ’m, ja? En laat ik zeggen dat mijn cremeschnitte net zo smaakt!’

De onbeschrijfelijke klanken van Yo-Yo Ma die het begin van Elgars Celloconcert speelde, vulden het terras. Clementine voelde de rillingen over haar rug lopen. Het was schitterend.

‘Zal ik die pot met chocoladeballen die Erika heeft meegebracht openmaken?’ vroeg Sam.

‘O ja, graag,’ zei Tiffany. ‘Daar heb ik net zin in.’

‘Je houdt wel van ballen?’ zei Sam.

‘Ik ben gewoonweg dol op ballen,’ zei Tiffany.

‘O ja?’ zei Sam met zijn hand op het deksel.

‘Hou eens op, jullie, met die dubbelzinnige praat,’ zei Clementine, en ze kreeg een warm gevoel omdat ze al voor zich zag dat er een grappige, flirterige vriendschap tussen hen allemaal zou ontstaan. Het zou een vriendschap worden met lekker eten, wijn en muziek, en rond dat alles zou een sfeer van erotiek hangen, en god wist dat ze wel wat meer erotiek in haar leven kon gebruiken.

(Wanneer hadden Sam en zij trouwens voor het laatst seks gehad? Een week geleden? Nee, twee weken. Hadden ze de finish gehaald? Nee. Holly had geroepen: ‘Ik wil een glaasje wa-teeer!’ Haar timing was griezelig en hilarisch gekozen.)

In plaats van het moeizame viertal met Erika en Oliver zou het een ontspannen groepje van zes worden. Het zou veel gemakkelijker zijn om met Erika en Oliver om te gaan als Vid en Tiffany erbij waren. Vid en Tiffany waren rafeliger en grover (en rijker) dan alle andere aardige, normale middenklassers met wie ze bevriend waren. Vid en Tiffany hadden kansen te bieden. Wat voor kansen precies? Ze wist het niet. Het deed er niet toe. Het deed haar denken aan de onbestemde verwachtingen die je als tiener had.

‘Ik weet niet of die cremeschnitte nog lekkerder kan zijn dan je strudel,’ zei Clementine tegen Vid terwijl de muziek om haar heen deinde en golfde.

Hij trok een wenkbrauw op. ‘Ach, Clementine, je weet dat ik niet iemand ben die de loftrompet over zichzelf steekt, zoals dat heet. Haha! Ja, dat ben ik wel! Ik steek graag de loftrompet over mezelf. Haha! Ik zou een goede trompetspeler zijn met mijn enorme longinhoud.’ Hij klopte zich als King Kong op de borst.

‘Je hebt de juiste persoonlijkheid voor een trompetspeler,’ zei Clementine.

‘Je bedoelt omdat hij zo vol van zichzelf is?’ zei Tiffany.

‘Hoeveel trompetters zijn er nodig om een lamp te verwisselen?’ vroeg Clementine.

‘Nou?’

‘Vijf. Een om hem te vervangen, en vier die zeggen: “Dat kan ik beter.”’

‘Hoeveel elektriciens zijn er nodig om een lamp te verwisselen?’ vroeg Vid.

‘Hoeveel?’

‘Een,’ zei Vid.

‘Een?’

‘Ja, een,’ zei Vid. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben elektricien.’

Clementine lachte. ‘Dat is niet grappig.’

‘Maar je lacht wel, weet je. Nou, Clementine, jij mag zeggen wat je ervan vindt,’ zei Vid. Hij schepte wat van het decadente dessert op een lepel en hield die voor Clementines mond. ‘Proef maar.’

Ze proefde. Het was inderdaad heerlijk. Die man was een echte keukenprins. Ze deed alsof ze in katzwijm viel, met een hand tegen haar voorhoofd. Ze liet zich tegen zijn arm aan vallen en hij ving haar op. Vid rook lekker, naar sigaretten en alcohol. Hij rook als een chic café.

‘Jezus, wat zit dat deksel vast,’ zei Sam tussen opeengeklemde kaken door, met de pot chocoladeballen als een voetbal onder zijn arm.

‘Kom op, spierbundel,’ zei Tiffany.

‘Luister!’ zei Vid met zijn hoofd opzij toen het tweede deel van het concert begon.

‘Maar je kunt hier niet echt op dansen, of wel?’ vroeg Tiffany.

Clementine probeerde zich Tiffany dansend voor te stellen in een donkere, rokerige nachtclub met spiegelende discoballen aan het plafond. Hoe kwam ze aan dat beeld? Ze was nooit in een stripclub geweest. Alles wat ze ervan wist, had ze op tv gezien. Ze keek om zich heen. Erika en Oliver waren er niet, dus die konden geen afkeurende blikken werpen. Dit was haar kans om meer te weten te komen. Ze besefte dat ze een ietsepietsie teut was, maar dit was boeiend en grappig, en ze wilde ook weleens wat platte sensatie delen met haar intellectuele vriendinnen. Ze boog zich naar Tiffany en vroeg zachtjes: ‘Deed je ook... je weet wel, hoe heet dat ook alweer?’ Ze wist drommels goed hoe het heette. ‘Lapdance?’

Tiffany keek haar vragend aan.

‘Tuurlijk,’ zei ze. ‘Hoezo? Wil je zien hoe dat gaat?’