33

De rimpeltjes rond Andrews ogen waren dieper geworden, maar verder zag hij er nog precies hetzelfde uit. Tiffany zag zijn lichte ogen even opflikkeren in een blik van herkenning toen hij haar op gepaste wijze als een van de schoolouders beleefd toelachte.

Zag ze ook angst? Of een lach? Verwarring? Hij probeerde waarschijnlijk te achterhalen waar hij haar van kende. Ze was hier in een andere context. Ze was hier in een totaal andere context.

Tiffany kreeg niet de kans om zich voor te stellen, omdat op dat moment een elegant geklede vrouw met zilvergrijs haar het podium besteeg en met haar aanwezigheid de zaal onmiddellijk rustig kreeg. Het hoofd van de school. Robyn Byrne. Ze schreef elke week een column in de plaatselijke krant over het lesgeven aan meisjes.

‘Goedemórgen, dames en heren, meisjes,’ zei ze op een manier die duidelijk maakte dat ze een reactie verwachtte, en die gaf iedereen dan ook automatisch op dat voorgeprogrammeerde, gezongen ritme: ‘Goede-mor-gen, mevrouw Byrne,’ gevolgd door een lichte golf van gegrinnik toen directeuren, juristen en kno-artsen beseften dat ze in de rol van onderdanige schoolkinderen gelokt waren.

Tiffany keek naar links, naar Vid, die met een onnozele glimlach naar Dakota zat te kijken, alsof ze een kleuter was die een kindervoorstelling bijwoonde. Dakota zat roerloos, met die vreselijke onaangedane blik.

‘Hartelijk welkom op Saint Anastasia,’ zei het schoolhoofd.

Hartelijk welkom voor het torenhoge schoolgeld.

‘En fijn dat u vandaag dat verschrikkelijke weer hebt getrotseerd!’ Mevrouw Byrne hief als een ballerina beide armen omhoog als naar de hemel, en iedereen keek naar het plafond dat hen tegen de regen beschermde.

Tiffany nam de gelegenheid te baat om snel nog even naar Andrew te kijken. Hij keek niet omhoog, maar juist recht voor zich naar het schoolhoofd, met zijn benen over elkaar, een Rolex-pols over een knie gedrapeerd in een bijna vrouwelijke pose.

Een aardige man. Die griezelige ogen waren misleidend. Ze wist nog hoe ze konden lachen.

‘Uw dochters zullen deze school verlaten als zelfbewuste, veerkrachtige jonge vrouwen.’ Mevrouw Byrne sloeg de plank mis met dat verhaal over de particuliere school. Veerkrachtig. Wat een onzin. Geen enkel kind dat naar een school ging die eruitzag als Buckingham Palace kwam er veerkrachtig af. Ze zou eerlijk moeten zeggen: uw dochter verlaat deze school met het gevoel dat ze op veel dingen aanspraak kan maken; daar zal ze vooral iets aan hebben op de wegen van Sydney.

Tiffany keek weer naar Dakota, die zonder iets te zien naar het podium bleef staren, terwijl Vid naast haar zijn mobieltje uit zijn zak haalde en nonchalant keek of hij nog sms’jes had, waarbij hij met zijn grote duim heen en weer ging over het scherm. Wat een manieren! Wat moesten anderen daarvan denken? Ja, Tiffany, wat zouden anderen daarvan denken? En wat zouden anderen ervan denken als Andrew aan zijn vrouw vertelde hoe hij haar kende? Maar waarom zou hij dat doen? O ja, schat, zo leuk, die vrouw die vanochtend naast jou zat, was vroeger een vriendinnetje van me!

Ze was inderdaad een vriendinnetje van hem geweest.

Stel dat hij dat aan zijn vrouw vertelde, en dat zijn vrouw het aan alle andere moeders vertelde, of maar aan één moeder die zich niet kon inhouden en het weer aan een andere moeder vertelde. Totdat alle dochters het uiteindelijk zouden weten. Wat zou dat betekenen voor Dakota’s positie op deze school? Zou dat haar helpen ‘een veerkrachtige jonge vrouw’ te worden? Tja, wie weet. Niets maakte je sterker dan door anderen met de nek aangekeken worden.

Tiffany deed even haar ogen dicht.

Ze moest niet van streek raken. Ze dacht aan haar zusjes, die al die jaren terug hadden gezegd: ‘Hoe kón je, Tiffany?’ Maar ze had geen schaamte gevoeld, ze had nooit schaamte gevoeld, dus waarom werd ze er nu dan door overvallen?

Ze wist wel waarom. Ze wist het precies. Het was omdat sinds de barbecue alles uit balans leek. Zij hadden de barbecue gegeven. Het was bij hen thuis. Het was bij hen thuis gebeurd, en het was meer dan dat: hun gedrag had ertoe bijgedragen. Ze waren medeverantwoordelijk als gevolg van nalatigheid. Ze kon niet beweren dat zij geen schuld had. Vid ook niet.

Dus wat als zij de verantwoordelijkheid voor alles op zich nam?

Dat Harry in zijn huis op de grond lag te roepen om hulp die nooit kwam.

Dat Clementines ogen schitterden in de schemering, dat alles in goede sfeer was verlopen, niemand had kwaad in de zin. Dat zij ouders waren betekende niet dat ze geen mensen waren.

Dat ze één keer iets onaanvaardbaars had gedaan. Eén keer maar.

Het schoolhoofd begon harder te praten toen ze haar vingertoppen tegen elkaar sloeg in een elegante versie van applaus om drie meisjes in uniform op het podium te verwelkomen die ieder een muziekinstrument bij zich hadden.

Tiffany keek naar het glanzende goudkleurige hout van de instrumenten, de rode schoollinten in de perfecte paardenstaarten, de elegante snit en kwaliteit van hun schoolblazers, en ze zag duidelijk voor zich wat er zou gebeuren als Andrew aan zijn vrouw vertelde waar hij Tiffany van kende. Er zou nooit een naar of een hard woord vallen, maar meisjes in groene jasjes en met rode haarlinten zouden Dakota kapotmaken met hun stiekeme lachjes en gefluister, met nepvriendelijkheid, en cryptische, snijdende opmerkingen op sociale media. Dakota zou ervoor moeten boeten.

De meisjes hieven tegelijk hun strijkstok. Muziek vulde de zaal. De muziek uit een andere wereld. Clementines wereld. Niet de gitaren uit Tiffany’s wereld.

Toen Tiffany opzijkeek naar Dakota’s mooie, jonge profiel zag ze een intense droefheid in haar gezicht. Het was alsof Tiffany’s dochtertje overmand was door zwaar verdriet. Het was alsof alles wat Tiffany zo-even voor zich had gezien, nu al gebeurde.

‘Mam.’ Dakota draaide zich plotseling om naar Tiffany en fluisterde: ‘Ik geloof dat ik moet overgeven.’

Tiffany voelde dankbaarheid en moederliefde opwellen. Haar kind was niet verdrietig, maar misselijk. Daar kon ze iets aan doen. Met gemak. ‘Kom mee,’ zei ze zachtjes, en ze stond op terwijl ze dringend naar Vid gebaarde. Ze liep de zaal uit langs haar nieuwe vriendin in de Stella McCartney-rok, haar dochter en Andrew, die beleefd knikte, met misschien een strak trekje om zijn mond, maar dat kon ze zich ook hebben verbeeld. Toen ze eenmaal buiten stonden, zei Dakota dat ze niet naar een wc op zoek hoefden, ze wilde alleen naar huis, onmiddellijk, graag. Ze zag bleek.

Vid vond op zijn onnavolgbare manier een vrouw met een naambordje, legde haar de situatie uit en kreeg een informatiemap en een begripvolle glimlach. Hij voelde zich thuis in elke situatie: bij een tuinfeest of een bokswedstrijd, het maakte Vid niet uit, het was allemaal even boeiend.

Zou hij de band die zij met Andrew had gehad ook boeiend vinden?

Dakota stapte achter in de auto.

‘Wil je niet voorin zitten?’ vroeg Tiffany.

Dakota schudde zwijgend haar hoofd.

‘Ga dan in elk geval in het midden zitten,’ zei Tiffany. ‘Dan kun je recht voor je op de weg kijken. Dat is beter voor je maag.’

Dakota schoof naar het midden, Vid en Tiffany stapten in, en vanaf het schoolterrein reden ze naar huis. Na een poosje, toen duidelijk werd dat Dakota niet hoefde over te geven, stak Vid een sigaret op en begon te praten.

‘Fijne school wel, toch? Wat vond je ervan? Die meisjes die muziek maakten waren goed, hè? Misschien kun jij ook cello gaan spelen, Dakota! Net als Clementine. We zouden Clementine kunnen vragen om je les te geven.’

‘Vid,’ zei Tiffany. In hemelsnaam. Was hij nu helemaal gek? Geloofde hij echt dat Clementine nog iets met hen te maken wilde hebben na wat er was gebeurd? Ze zou elk excuus aangrijpen om Dakota geen les te hoeven geven. En haar locatie was ook niet bepaald handig. Als Dakota echt een muziekinstrument wilde leren spelen, zouden ze iemand in de buurt zoeken. ‘Clementine zal Dakota geen les willen geven.’

Achterin klonk een vreemd geluid.

‘Moet je overgeven, schatje?’ Tiffany draaide zich snel om.

Dakota keek Tiffany aan. Het was alsof ze gevangenzat in haar eigen lichaam en Tiffany wanhopig om hulp smeekte.

‘Kun je ademhalen?’ vroeg Tiffany. ‘Dakota, kun je ademhalen? Krijg je wel lucht?’

‘Dakota?’ Vid tikte zijn sigaret het raam uit en gaf het stuur een slinger naar links, zodat hij met piepende remmen en razend getoeter van auto’s achter hem langs de kant van de weg tot stilstand kwam.

Tiffany en Vid stapten uit, de stromende regen in. Daarna stapten ze allebei achterin, naast Dakota.

‘Wat is er? Wat is er?’ zei Tiffany.

‘Het... het...’ Dakota’s borstkas ging zwoegend op en neer. Tranen liepen over haar gezicht.

Tiffany’s hart begon sneller te kloppen. Wat kon er met haar aan de hand zijn? Wat kon er zo vreselijk zijn? Het moest om seksueel misbruik gaan. Iemand had aan haar gezeten. Iemand had haar pijn gedaan.

‘Dakota,’ zei Vid. ‘Dakota, engeltje, haal diep adem, ja?’ Zijn trillende stem verraadde zijn angst, alsof zijn gedachten dezelfde kant uit gingen als de hare. ‘En dan vertel je ons wat er aan de hand is.’

Dakota haalde diep, bevend adem.

Ten slotte zei ze heel zacht: ‘Clementine.’

‘Clementine?’ herhaalde Tiffany.

‘Ze haat me,’ snikte Dakota.

‘Welnee!’ reageerde Tiffany meteen instinctief op het verboden woord ‘haat’. ‘Ik bedoelde alleen dat ze je geen les zou willen geven omdat ze lesgeven volgens mij helemaal niet leuk vindt, ze probeert fulltime aan de slag te komen bij...’

‘Jawel, ze haat me wel!’ snauwde Dakota, en het was een opluchting om de normale humeurige toon van een tienjarige weer te horen.

‘Waarom denk je dat Clementine je haat?’ vroeg Vid.

Dakota wierp zich tegen haar vader aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en keek over haar heen niet-begrijpend naar Tiffany.

‘O, Dakota,’ zei Tiffany. ‘Liefje. Nee. Néé.’ Ze leunde naar voren en legde haar wang tegen Dakota’s smalle, gekromde rug en haar hand op haar knokige ruggengraat, met een bloedend hart omdat ze precies wist wat Dakota ging zeggen.