73

‘Hij gaat het stelen!’ verkondigde Holly luid en duidelijk.

‘Sst!’ zei Sam. Ze konden Holly tijdens een film nooit laten zwijgen.

‘Maar hij doet het, kijk maar!’

‘Jawel, maar...’ Sam legde een vinger tegen zijn lippen, maar ach, wat gaf het, de bioscoop zat stampvol drukke, praatzieke kinderen die gek werden van de regen en hun uitgeputte ouders.

Holly schoof een handvol popcorn in haar mond en leunde achterover met haar ogen op de flikkerende kleuren van de Pixar-film. Ruby zat aan de andere kant van hem met haar duim in haar mond de stalen stangetjes van Whisk te aaien. Haar ogen vielen steeds dicht. Ze zou zo in slaap vallen en vijf minuten voor het einde van de film wakker worden en eisen dat hij opnieuw begon.

Sam hield normaal wel van een goede animatiefilm, maar hij had geen idee waar deze over ging. Hij zat aan zijn baan te denken en hoeveel langer hij nog weg kon komen met de manier waarop hij zijn werk liet versloffen. Hij was de nieuwe werknemer die nog ‘de fijne kneepjes’ moest leren, maar die zou hij intussen wel meester moeten zijn. Het ging opvallen. Het hoofd van de afdeling had de vorige dag met een spottende blik op Sams doorweekte kleren gezegd: ‘Misschien wordt het tijd om wat geld uit te geven aan een paraplu.’ Eerdaags liep het mis. Iemand zou zeggen: die rare nieuwe vent voert geen klap uit.

Het is tijd, Sam. Je moet het achter je laten, je moet de draad weer oppakken, een verrekte paraplu bij de voordeur neerzetten. Waarom leek dat soort kleinigheden tegenwoordig zo onoverkomelijk? Ruby’s hoofd viel zacht tegen zijn arm. Hij duwde de armleuning omhoog en ze kroop dicht tegen hem aan.

Clementine pakte de draad weer op. Hij had na het bezoekje van Vid, Tiffany en Dakota iets bij haar zien veranderen. ‘Ik voel me beter nu ik ze heb gezien,’ had ze gezegd. ‘Jij niet?’ Hij had willen schreeuwen: nee! Ik voel me beroerder! Veel beroerder!

Had hij echt tegen haar geschreeuwd? Hij wist het niet meer. Hij werd een schreeuwlelijk, net als zijn vader vroeger, voordat de jaren hem milder hadden gemaakt.

Hij schoof heen en weer op zijn stoel.

‘Je zit te draaien,’ fluisterde Holly duidelijk hoorbaar.

‘Sorry,’ zei Sam. De popcorn smaakte naar zout en boterachtig karton, maar hij kon niet ophouden met eten.

Ja, bij Clementine was er beslist iets aan het veranderen. Ze had ineens iets ongedurigs, iets breekbaars, maar dat laatste veronderstelde zwakte, en zwak was ze niet, het was meer alsof ze er genoeg van had. Ze wilde verder na Ruby’s ongeluk, en ze had gelijk. Het had geen zin om erbij stil te blijven staan. Het had geen zin om het steeds opnieuw voor je te zien. Sam had zichzelf altijd beschouwd als de meest veerkrachtige van hen tweeën. Clementine was degene die alles veel te groot maakte, die dramatisch, soms zelfs hysterisch deed over kleinigheden als haar audities, hoewel audities natuurlijk geen kleinigheden waren, maar belangrijk en zenuwslopend, dat snapte hij wel, maar ze liet zich er altijd door opbranden. Sam had Holly een keer tegen Ruby horen zeggen: ‘Mama is ziek van een auditie.’ En hij had erom moeten lachen, want zo was het precies. Een auditie sloeg bij haar toe als een virus.

Maar dat leek niet het geval bij deze laatste auditie, ook al was het de belangrijkste van haar hele carrière. Ze zei er niets over. Ze oefende alleen. Sam wist niet eens de precieze datum van de auditie, maar wel dat die binnenkort plaatsvond.

Ooit zou hij precies hebben geweten hoe lang het nog duurde, omdat dat het aantal dagen was dat hij moest wachten voor hij weer seks had. Maar dat was lang geleden, toen seks nog een natuurlijk, normaal onderdeel was van hun relatie, voordat het ingewikkeld werd. Het was vreemd dat seks zo ingewikkeld had kunnen worden, want hij zou jarenlang hebben gezegd dat dat het minst gecompliceerde aspect van hun relatie was. Hij zou er wat om verwed hebben dat dat zo zou blijven.

Vanaf het begin, vanaf de allereerste keer, had het heel natuurlijk gevoeld. Hun lichaam en hun libido waren perfect op elkaar afgestemd. Hij had genoeg relaties gehad om te weten dat seks aanvankelijk vaak ongemakkelijk was voordat het beter werd, maar met Clementine was het meteen goed geweest. Er waren dingen die aangaven dat er iets mis kon gaan met hun relatie: hij was niet muzikaal, zij had nog nooit een relatie gehad met iemand die niets van muziek wist; hij wilde een groot gezin, zij was tevreden met één kind. Maar in bed was er nooit iets mis geweest. In zijn jeugdige argeloosheid had hij stom genoeg gedacht dat hun fantastische seks het bewijs was dat ze voor elkaar geschapen waren, omdat ze dan het eerlijkst en het waarachtigst waren. De rest ging alleen om details.

Sam en Clementine hadden nooit over hun seksleven hoeven praten, en dat was een hele opluchting na Daniella, zijn vorige vriendin, met wie hij bijna was getrouwd. Zij had hun hele seksleven geanalyseerd, en na elke vrijpartij was ze onmiddellijk met vragen gekomen als: wat kunnen we doen om de volgende keer een beter resultaat te bereiken? (Ze was businessconsultant. Die exacte woorden had ze niet gebruikt, maar zo voelde het voor hem.) Daniella had er geen probleem mee gehad om aan de ontbijttafel het gesprek te openen met ‘Toen ik je gisteravond pijpte...’, waarop hij zich bijna verslikte in zijn cornflakes en bloosde als een misdienaar. (‘Wat schattig!’ had Daniella gekraaid.)

Hij waardeerde het zeer dat Clementine en hij iets van mysterie in hun seksleven hielden. Ze bewaarden er een zeker respect voor. Seks was als een mooi geheim van hen samen.

Maar misschien had Daniella wel gelijk gehad. Misschien was dat verdomde respect wel hun ondergang geweest, want toen hun seksleven langzaam veranderde in iets plichtmatigs en haastigs, konden ze er niet over praten. Hij wist zelfs niet of Clementine er nog wel plezier aan beleefde (en als het antwoord nee was, wilde hij het antwoord niet weten). Het idee te moeten ‘presteren’ was bij hem opgekomen. Alles werkte nog naar behoren, maar voor de allereerste keer in zijn leven begon hij zich af te vragen hoe hij presteerde in vergelijking met haar ex-vriendjes, of hun muzikaliteit zich op de een of andere manier had vertaald in bedprestaties.

Hij had geweten dat het waarschijnlijk niets te betekenen had. Ouders met kleine kinderen maakten allemaal deze fase door. Het kwam zó vaak voor dat het een cliché was. Het zou wel weer goed komen, had hij zich voorgehouden. Als de meisjes ’s nachts doorsliepen. Als ze zelf niet zo moe en gestrest waren. Hij had ernaar uitgekeken dat het weer goed kwam.

En toen had het erop geleken dat Tiffany hun bij die barbecue de sleutel aanreikte van de deur die ze per ongeluk zelf dicht hadden laten vallen. Zij was de prachtige presentatrice geweest die riep: ‘Deze kant op voor fantastische seks, mensen!’ Het had ineens weer zo gemakkelijk geleken. Hij had het in Clementines gezicht gezien. En zij in het zijne.

En toen had het universum het nodig gevonden hen op de wreedst mogelijke manier te straffen voor hun egoïsme.

Hij zag het weer voor zich: Oliver en Erika die zijn kleine meisje optilden. Hij zag het wel tien keer per dag. Honderd keer. Hij zou er nooit overheen komen, hij kon er nooit overheen komen. Hij wist niet hoe hij ervanaf moest komen. Er was geen oplossing. Hij moest iets veranderen. Iets herstellen. Iets kapotmaken. Hij herinnerde zich Clementines geschokte blik toen hij over een scheiding was begonnen. Even had ze eruitgezien als een bang kind. Hij voelde zich er schuldig over, of hij was zich ervan bewust dat hij zich schuldig zou moeten voelen, maar in werkelijkheid was hij gevoelloos en vreemd afstandelijk, alsof het iemand anders was die die wrede dingen tegen zijn vrouw zei.

‘Papa!’ zei Holly. ‘Je hebt alle popcorn opgegeten!’

Sam keek naar het lege emmertje.

‘Sorry,’ zei hij zachtjes. Hij kon zich niet eens herinneren dat hij het opgegeten had.

‘Dat is niet eerlijk!’ Holly’s boze gezichtje werd belicht door de beelden op het scherm.

‘Sst,’ zei hij machteloos. Zijn keel voelde rauw. Er zaten piepkleine stukjes popcorn tussen zijn tanden.

‘Maar ik heb haast niets gekregen!’ Haar stem steeg tot een onaanvaardbaar niveau. Iemand in de rij achter hen mopperde afkeurend.

‘Als je niet stil kunt zijn, gaan we weg,’ zei Sam zacht met trillende stem.

‘Vreetpapa,’ schreeuwde ze. Ze greep het emmertje en smeet het op het gangpad naast haar. Ze wilde expres iets stouts doen. Dit kon hij niet over zijn kant laten gaan.

Verdomme. Hij pakte de druipende paraplu van de grond, tilde de slapende Ruby op zijn schouder, stond op en greep Holly bij haar pols. Hij voelde een steek in zijn onderrug.

Holly schreeuwde moord en brand toen hij haar uit haar stoel sleurde.

Consequent handelen. Clementine en hij maakten grapjes over dat soort opvoedkundig jargon, maar Holly en Ruby moesten leren waar Sam jaren over had gedaan voordat hij het wist: in het leven draaide alles om consequent handelen.