55

De dag van de barbecue

De griezelige stilte die ineens was gevallen drong tot Tiffany door. De politie, de ambulancebroeders en de helikopter waren vertrokken. Een zondagavond in een buitenwijk. Tijd om huiswerk te maken, te strijken en 60 Minutes te kijken.

Het was inmiddels donker. De straatverlichting brandde. Ze stonden in de voortuin. Tiffany zou Clementine naar het ziekenhuis brengen. Ze had haar autosleutels al in haar hand. Er mocht maar één ouder met Ruby mee in de helikopter, en dat was Sam geweest, wat inhield dat Clementine op eigen kracht naar het ziekenhuis moest zien te komen.

‘Ik rij zelf wel,’ zei Clementine nu. Ze had waarschijnlijk haar vingers door haar haar gehaald, want het stond rechtop op haar hoofd, alsof ze een elektrische schok had gehad.

‘Nee, dat doe je niet. Waarschijnlijk ben je trouwens over je taks,’ zei Tiffany.

‘Heb jij dan niet gedronken?’ vroeg Clementine.

‘Maar één light biertje.’

‘O.’ Clementine beet op haar lip, en Tiffany zag dat er bloed uit kwam. ‘Oké dan.’

Het plan was dat Oliver en Erika voor Holly zouden zorgen, of eigenlijk alleen Oliver, omdat Erika duidelijk niet helemaal in orde was, ook al trilde ze eindelijk niet meer.

‘Ik zet deze twee dames op de bank met een dvd en een bak popcorn,’ zei Oliver. De arme man liep zelf nog in natte kleren.

Clementine sloeg ineens zo onstuimig haar armen om Oliver heen dat hij bijna zijn evenwicht verloor. ‘Ik heb je niet eens bedankt,’ zei ze in zijn borstkas. ‘Ik heb jullie allebei nog niet eens bedankt.’ In haar stem lag zoveel rauwe emotie dat het bijna pijn deed om te horen.

Ze stak een arm uit naar Erika om ook haar te omhelzen, maar Erika deed een stap opzij. ‘Doe je haar goed, Clementine,’ zei ze. Ze streek de pieken rond Clementines gezicht met beide handen glad. ‘Anders maak je Ruby bang. Je ziet eruit als een heks.’

‘Bedankt,’ zei Clementine met een beverig lachje.

Ze hurkte bij Holly neer. ‘Zul je lief zijn bij Erika en Oliver? En eh... misschien slaap je vannacht bij oma.’

‘Hoera!’ zei Holly. Ze zweeg ineens. ‘En Ruby ook?’

‘Ik denk dat je deze keer alleen bent, Holly,’ zei Clementine. Ze keek op naar de hemel, waar de helikopter zojuist was verdwenen, en trok haar vest strakker om zich heen. Holly staarde haar moeder met een trillende onderlip aan.

‘Kom mee, Holly,’ zei Oliver terwijl hij haar hand pakte. Hij keek naar Tiffany. ‘Eh... bedankt voor je gastvrijheid, Tiffany. Vid.’

Vid gaf hem een kameraadschappelijke klap op zijn schouder. ‘Kerel.’

Oliver liep snel met Holly de oprit af, pratend over de film die ze gingen kijken.

‘Bel je ons?’ Erika legde haar hand op Clementines arm, en Tiffany begreep dat dit haar versie van een omhelzing was. Haar zusje Karen was precies zo.

‘Niet te geloven dat ze nu in die helikopter is.’ Clementine staarde omhoog. ‘Ik had met haar mee moeten gaan, niet Sam. Ik weet niet waarom ik hem heb laten gaan... stel dat, stel dat...’

‘Kap daarmee,’ zei Erika. ‘Wat maakt het uit wie er in de helikopter is meegegaan? Ze is gesedeerd. Ze zal het zich niet eens herinneren. En nu wegwezen. Moet ik je een klap in je gezicht geven?’

‘Wat?’ Clementine knipperde met haar ogen. ‘Nee!’

‘Dus je belt ons, oké?’

‘Natuurlijk bel ik jullie,’ zei Clementine kortaf.

Ze waren echt net zusjes.

Toen Erika achter Oliver en Holly over de oprit liep, blootsvoets en met haar natte schoenen in haar hand, kwam Vid naar buiten met Tiffany’s tas, gevolgd door Dakota.

‘Nou. Laten we hopen dat Ruby heel snel weer de oude is, de kleine rakker. Dat komt vast goed,’ zei Vid tegen Clementine. ‘Je bent toch particulier verzekerd? Zeg dat je de beste artsen wilt. Geen artsen in opleiding.’

Arme Vid. Bij dit soort dingen was hij niet op zijn best. Tiffany zag de spanning in zijn schouders, alsof hij zijn rug rechtte voor een gevecht. Het was alsof zijn hele lichaam zich tegen negatieve emoties verzette.

Clementine keek Vid onderzoekend aan. Haar gezicht vertrok in een niet te ontcijferen emotie.

‘Ja,’ zei ze formeel. ‘Dank je wel.’ Ze keek naar Tiffany. ‘Kunnen we...’

‘Natuurlijk,’ zei Tiffany. Ze richtte de afstandsbediening aan haar sleutelring op de garagedeur om hem te openen, en terwijl ze dat deed, zag ze dat Dakota dapper haar mond opendeed om iets tegen Clementine te zeggen, maar die was vlak langs Dakota gelopen met haar blik op de auto, omdat ze alleen maar zo snel mogelijk in het ziekenhuis wilde zijn.