62

De ochtend na de barbecue

‘Clementine.’

‘Wat is er?’

Ze moest in slaap gesukkeld zijn. Ze dacht dat ze de hele nacht geen oog dicht had gedaan, maar nu stond Sam over haar heen gebogen en schudde aan haar arm terwijl zij in de groenleren stoel naast Ruby’s bed zat.

Sam had paarse kringen onder zijn bloeddoorlopen ogen, zwarte stoppels op zijn kin en een streepje wit opgedroogd speeksel om zijn lippen. Hij had geweigerd te gaan zitten. ‘Beste man, je helpt je dochter er niet mee door de hele nacht te blijven staan,’ had de verpleegkundige tegen hem gezegd, maar Sam bleef bijna dwangmatig vastberaden staan, alsof Ruby’s leven ervan afhing, alsof hij haar voor kwaad kon behoeden. Uiteindelijk gaf de verpleegkundige het op, al keek ze af en toe naar hem alsof ze het liefst een naald in zijn arm zou steken om hem even uit te schakelen.

De verpleegkundige heette Kylie. Ze kwam uit Nieuw-Zeeland, sprak langzaam en eenvoudig en herhaalde alles nog een keer, alsof Engels hun tweede taal was. Waarschijnlijk drong tot ouders die in shock waren niet altijd alles meteen door. Kylie legde uit dat iedere patiënt op de intensive care een eigen verpleegkundige toegewezen kreeg. ‘Ik heb vannacht maar één persoon om voor te zorgen, en dat is Ruby.’ Ze vertelde dat er een kamer op dezelfde verdieping was waar ze konden slapen, en ze gaf hun een zakje met een tandenborstel en een kam, zoiets als wat je tijdens een nachtelijke vlucht kreeg als je economyclass vloog. Ze raadde hun aan wat te slapen, omdat Ruby gesedeerd was en dus niet wist of ze wel of niet bij haar waren, maar ze hadden Ruby al een keer in de steek gelaten, dat wilden ze niet nog eens doen.

Sam had zowel Ruby als de monitors met haar hartslag, temperatuur, ademhaling en zuurstofniveau de hele nacht in de gaten gehouden, alsof hij wist wat ze betekenden, en hij had Kylie om uitleg gevraagd, dus misschien wist hij het inderdaad wel. Clementine had niet naar de uitleg geluisterd. De hele nacht had ze haar blikken heen en weer laten gaan tussen Ruby en Kylies gezicht. Ze had het gevoel gehad dat dat gezicht het haar zou vertellen als er iets was om ongerust over te zijn, maar dat had ze mis, want tijdens de nacht was Ruby’s zuurstofniveau gedaald zonder dat er iets aan Kylies gezicht was veranderd, waarna de dienstdoende arts geroepen was en Sam zich had teruggetrokken in de hoek van de kamer met een vuist tegen zijn wang, alsof hij zichzelf buiten westen wilde slaan. Ruby’s zuurstofniveau was weer gestegen tot een aanvaardbaar niveau, maar de eerste uren daarna had de adrenaline nog door Clementines lichaam gegierd. Het had haar eraan herinnerd dat ze zich geen moment konden ontspannen.

‘De dokter is er,’ zei Sam nu terwijl Clementine haar ogen uitwreef en slikte. Haar mond was droog en ze proefde een zure smaak. ‘Ze gaan haar van de beademing halen en bijbrengen.’

‘Goedemorgen!’ zei een bleke arts met lichtblond haar. ‘Zullen we eens kijken of we deze schone slaapster wakker kunnen maken?’

Het ging snel. De slangen werden verwijderd. Het maskertje werd weggehaald.

Na twintig minuten begon Ruby hevig te fronsen. Haar oogleden trilden.

‘Ruby?’ zei Sam alsof hij haar smeekte zijn leven te redden.

Ruby’s ogen fladderden uiteindelijk open. Met een blik vol pure afschuw staarde ze naar de canule in haar arm. Gelukkig was de hand met de duim waar ze altijd aan zoog vrij, en die duim propte ze dan ook meteen in haar mond. Toen ze opkeek en haar ouders zag, keek ze nog bozer.

‘Whisk,’ eiste ze schor.

De opluchting die Clementine voelde toen ze met Whisk op haar afvloog was enorm en voelde als een zegen, alsof er een einde kwam aan een martelende pijn, alsof ze eindelijk lucht kreeg nadat ze een tijd haar adem had moeten inhouden.

Ze keek naar Sam en verwachtte half dat er nu iets tussen hen zou gebeuren, iets belangrijks, een hoogtepunt. Ze zouden bijvoorbeeld elkaars hand pakken, hun vingers van blijdschap in elkaar verstrengelen en lachend naar Ruby kijken terwijl de tranen over hun gezicht stroomden.

Maar dat gebeurde niet. Ze keken elkaar aan, en inderdaad, ze glimlachten, en inderdaad, hun ogen stonden vol tranen, maar iets klopte er niet. Ze wist niet wie er het eerst wegkeek, ze wist niet of het haar kilte of zijn kilte was, of zij hem de schuld gaf of hij haar, maar toen begon Ruby te huilen omdat ze pijn in haar keel had van de intubatie, de arts begon te praten, en opeens was het te laat. Het was weer een moment dat ze nooit meer over konden doen.