56

‘Ik ben even naar hiernaast,’ zei Erika tegen Oliver toen ze thuiskwam. ‘Mijn psychologe denkt dat de kans om me weer alles te herinneren het grootst is door “terug te gaan naar de zogeheten plaats delict”.’

‘Er was geen delict,’ zei Oliver bars. Hij was net uit bed en aangekleed en sabbelde op een hoestpastille.

‘Bij wijze van spreken,’ zei Erika. ‘Daarom zei ik “zogeheten”.’

‘Ik geloof dat Vid en Tiffany op het ogenblik niet thuis zijn,’ zei Oliver. ‘Ik zag ze wegrijden toen jij binnenkwam.’

‘Weet ik. Dat zag ik ook. Ik ga er eigenlijk liever naartoe als ze niet thuis zijn,’ zei Erika. ‘Minder verwarrend.’

‘Wat? Je kunt daar niet heen gaan als ze niet thuis zijn,’ zei Oliver. ‘Dat is huisvredebreuk.’

‘Ach schei uit, dat vinden ze heus niet erg,’ zei Erika. ‘Ik zou gewoon uitleggen... nou, ik zou uitleggen wat ik kwam doen.’ Het zou ongemakkelijk zijn, maar wel de moeite waard. Ze wilde wat terugzien voor het geld dat ze had geïnvesteerd in de sessie bij Niet Pat.

‘En het regent,’ merkte Oliver op. De hoestpastille kraakte tussen zijn kiezen. ‘Het heeft geen zin om ernaartoe te gaan als het regent. Die dag regende het niet.’ Hij slikte ineens de hoestpastille door en keek haar indringend aan. ‘Je zult je niets herinneren door bij hen in de tuin te gaan staan. Je was dronken, dat was alles. Dat heb ik je al gezegd. Dronken mensen vergeten dingen. Dat is volstrekt normaal.’

‘En ik heb jou al eerder gezegd dat ik dronken was door die medicatie,’ zei Erika. Je moet niet de problemen uit je jeugd op mij projecteren.

‘Het doet er niet toe hoe of waarom je dronken werd, ik zeg het alleen maar,’ zei Oliver. ‘Het zal je niet helpen. Kom nou toch. Het is een dwaas idee. Blijf hier. Vertel eens over je moeders huis. Hoe erg was het?’

‘Het duurt maar heel even,’ zei Erika terwijl ze naar de voordeur liep. ‘Ik ben zo terug. Daarna vertel ik je over mama.’

‘Ik heb kip kerrie gemaakt voor vanavond.’ Oliver bleef praten terwijl hij achter haar aan liep. Hij hield de deur vast toen ze die opendeed. ‘Ik voelde me vanmiddag wat beter en ik wist niet zeker of we nog kokosmelk in huis hadden, maar die was er nog. O, en ik was het bijna vergeten, de politie is vandaag geweest! Vanwege Harry. Ze hebben moeite om...’

‘Vertel dat straks maar allemaal!’ Erika pakte haar paraplu op. Oliver was normaal niet zo spraakzaam, maar na een dag ziek thuis had hij van alles opgespaard. Ze had ook het gevoel dat die pillen tegen griep en verkoudheid hem een beetje hyper maakten, al zou ze dat nooit zeggen, omdat hij vreselijk bang was voor een effect van medicijnen en alcohol. Het was aandoenlijk om hem nu zo te horen kwebbelen.

Ze haastte zich in de regen door de voortuin naar de oprit van Vid en Tiffany. Ze belde eerst aan, voor de vorm, voor het geval er iemand thuis was of iemand haar ergens heimelijk gadesloeg, hoewel de enige in de buurt die dat had kunnen doen Harry was, en die was dood. Ze wachtte ruim een minuut en liep daarna de achtertuin in. Toen ze langs het huis liep, sprong de veiligheidslamp aan en kleurde de regen goud. Ze hoopte dat er geen alarm zou afgaan.

Alle lichtjes in de achtertuin waren aan, en ze herinnerde zich dat Tiffany had gezegd dat ze op een timer werkten. Alleen al de aanblik van die lichtjes bracht een stroom van zintuiglijke herinneringen aan die middag op gang. Ze rook de gekaramelliseerde uien van Vid, waar Clementine zo’n drukte over had gemaakt. Ze voelde hoe de grond zachtjes onder haar voeten had gedeind. Dat wattige gevoel in haar hoofd. Het werkte! Niet Pat was geniaal, ze was elke cent waard.

Laat je niet afleiden, hield ze zich voor. Concentreer je, maar niet te intens. Ontspan en laat de herinneringen komen.

Ze was vanaf de achterdeur over het voetpad gelopen. Ze had de blauw-witte borden vastgehad. Ze zag de borden. Ze vond ze mooi. Ze wilde ook van die borden. Hemel, ze had die borden toch niet meegenomen, zeker? Nee. Ze had de borden laten vallen. Dat herinnerde ze zich.

De muziek. Er was muziek, die werd overstemd door een geluid, een indringend geluid dat iets te maken had met... Harry. O, waarom kwam ze elke keer bij Harry uit? Wat betekende dat? Alleen door zijn telefoontje over de muziek die te hard stond?

Ze liep het pad iets verder af. Vanaf dat punt kon ze de fontein niet zien. Ze moest de fontein zien. Haar hartslag hield een gelijk ritme aan met de regen die op haar paraplu viel.

Ze bleef verward staan. Waar was de fontein? Ze draaide zich naar links. Ze draaide zich naar rechts. Ze liet de paraplu naar achteren zakken en tuurde door de regen.

De fontein was verdwenen. Er lag alleen nog een lelijke betonnen plaat op die plek, en Erika’s herinneringen stroomden weg, weggespoeld als een krijttekening in de regen, en het enige wat ze nog voelde, was dat ze daar koud en nat stond, als een dwaas.