104

De buitengewone bestuursvergadering zou om twee uur ’s middags beginnen, en om kwart voor twee waren de meeste genodigden in het langgerekte voorvertrek aanwezig. Scott was als eerste gekomen, en hij draaide er niet omheen. Hij had Nick de hele ochtend al met telefoonberichten bestookt, maar Nick had niet geantwoord. Marjorie had opdracht gekregen hem van Nicks thuishonk vandaan te houden.

‘Laat me niet in het duister tasten, Nick,’ zei Scott. Nick zag dat hij een gloednieuw overhemd droeg: wit, boord met smalle punten, zo te zien een Armani, heel wat anders dan de gerafelde Oxford-button-downs die hij anders altijd droeg. ‘Kom op, Nick, ik kan mijn tekst niet lezen als ik geen script heb, hè?’

‘Ik dacht dat we spontaan zouden overleggen.’

‘Spontaan,’ herhaalde Scott. ‘Spontane verbranding. Spontane abortus. Spontaan aneurysma.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik hou niet van dat woord “spontaan”.’

Nick hield zijn hoofd schuin. ‘We proberen vandaag iets nieuws,’ zei hij, opzettelijk raadselachtig.

‘Ik wil alleen maar helpen, Nick.’ Er zat een doffe blik in zijn afgetobde ogen.

‘Daar reken ik op,’ zei Nick. ‘Wil je trouwens even een cola light voor me halen? Geen ijs als het al koud is.’

Scott keek alsof hij iets zeggen wilde, maar op dat moment sloeg Davis Eilers – kaki en wit poloshirt onder een blauwe blazer – zijn arm om Scotts schouder en leidde hem weg.

‘Nou, waar is de agenda?’ vroeg Todd Muldaur aan Nick, terwijl het voorvertrek vol begon te lopen. ‘Dan, Davis en ik zijn samen met de zakenjet van Fairfield hierheen gevlogen, en weet je wat – we hebben geen van drieën een agenda.’

‘O, er is wel een agenda,’ zei Nick met een glimlachje. ‘Alleen is die niet op schrift gesteld.’

‘Daar heb ik nog nooit van gehoord. Een buitengewone bestuursvergadering, maar geen schriftelijke agenda?’ Hij wisselde een blik met Dan Finegold. ‘Ik hoop dat dit niet een van je paniekzetten is,’ zei hij tegen Nick, met in zijn opvallend blauwe ogen een blik die tegelijk vriendelijk en zorgelijk bedoeld was.

Finegold gaf Nick een kneepje in zijn bovenarm. ‘Langzaam maar gestaag, hè?’

‘Hoe gaat het met de brouwerij?’ vroeg Nick hem.

‘Zou niet beter kunnen,’ zei Finegold. ‘Tenminste wat het brouwen betreft. Op de markt van de kleine bieren is het tegenwoordig erg druk.’

Nick dempte zijn stem. ‘Weet je, ik heb liever Rolling Rock. Ik hou van bier waar ik doorheen kan kijken.’ Hij keek om zich heen tot hij Scott McNally zag, die in een hoekje met Davis Eilers stond te praten. Nick hoefde hen niet te horen om te weten dat Eilers aan Scott vroeg wat er aan de hand was. Scotts reactie was duidelijk: hij haalde nerveus zijn schouders op en schudde zijn hoofd.

Todd pakte Nicks elleboog vast en sprak met een zachte, gespannen stem tegen hem. ‘Nogal kort dag, vind je niet?’

‘De voorzitter van de raad van bestuur heeft het recht om een buitengewone vergadering te beleggen,’ zei Nick neutraal.

‘Maar wat staat er nou op de agenda?’

Nick grinnikte, maar gaf geen antwoord. ‘Gek is dat. Ik herinnerde me opeens wat je over schildpadden en schildpaddensoep zei.’ Todd haalde zijn schouders op. ‘Dan en ik vonden het niet erg om onze andere afspraken af te zeggen, maar hé, er is vanavond een wedstrijd van de Yankees tegen de Red Sox. We moesten allebei onze kaartjes weggeven. Dus ik hoop dat het de moeite waard is, hè?’

‘Absoluut. Reken maar. Maar we konden die goede koffie niet zo gauw krijgen. Je zult een paar dingen over het hoofd moeten zien.’

‘Daar raken we aan gewend,’ zei Todd, met een grijns die abrupt weer ophield. ‘Ik hoop alleen dat je weet wat je doet.’ Hij keek om en wisselde een blik met Scott.

Nick zag Dorothy Devries binnenkomen. Ze droeg een koningsblauw broekpak met grote knopen zoals ze op clownspakken zitten. Haar lippen zaten stijf op elkaar en ze frommelde met haar klauwachtige hand aan haar zilveren broche. Nick wuifde op afstand naar haar, een hartelijk gebaar dat ze met een ijzige glimlach beantwoordde.

Nick bleef handen geven en verwelkomende geluiden maken, totdat hij zag dat Eddie Rinaldi de kamer was binnengekomen. Eddie schuifelde met een geërgerde blik naar hem toe. ‘Weet je wat? Dat rotalarm van je is net weer afgegaan.’

Nick kreunde. ‘Ik kan niet… Kun jij het regelen?’

Eddie knikte. ‘Gaslek.’

‘Gaslek.’

‘Alarmfirma gebeld, en ze belden terug en zeiden dat een “mevrouw Conover” tegen hen had gezegd dat ze het regelt, maar ik denk dat ik even moet gaan kijken. Tenzij je getrouwd bent zonder het mij te vertellen.’

Nick schudde peinzend met zijn hoofd. ‘Marta is het land uit.’

‘En je vriendin?’

‘Die is er niet. Maar de kinderen moeten nu wel thuis zijn.’ Eddie legde zijn hand op Nicks schouder. ‘Ik ga erheen. Een gaslek moet je serieus nemen.’ Terwijl hij van Nick vandaan schuifelde, wierp hij een geamuseerde blik op de aanwezigen.

‘Nou, zullen we dan maar gaan zitten?’ zei Nick. Hij richtte die woorden tot Todd, maar sprak luid genoeg om ook voor de anderen verstaanbaar te zijn.

Een paar minuten later zaten ze allemaal aan de kolossale mahoniehouten tafel in de bestuurskamer. Scott speelde met zijn plasmascherm. Hij zette het nerveus omhoog en omlaag, als een kind met Transformer-speelgoed.

Nick ging niet op zijn gebruikelijke plaats aan het hoofd van de tafel zitten. Hij liet die stoel vrij en nam de plaats daarnaast. Hij knikte Stephanie Alstrom toe, die zoals altijd een beetje dor en onbehaaglijk keek. Ze had haar handen op een dikke map liggen.

‘Ik wil beginnen met erg goed nieuws,’ zei Nick. ‘Atlas McKenzie is binnen. Ze hebben vanmorgen getekend.’

‘Maar dat is geweldig, Nick,’ zei Todd. ‘Goed zo! Heb je ze zelf omgepraat?’

‘Ik wou dat ik de eer kon opstrijken,’ zei Nick. ‘Willard Osgood moest zelf aan de telefoon komen.’

‘Nee maar,’ zei Todd koel. ‘Dat is een ongewone tactiek.’

‘Hij bood het zelf aan,’ zei Nick. ‘Ik hoefde hem niet onder druk te zetten.’

‘O nee? Hij wil natuurlijk laten zien dat hij van tijd tot tijd een grote vis kan binnenhalen.’ Todd keek tegelijk geamuseerd en neerbuigend. ‘Zo maken ze ze niet meer.’

‘Zeg dat wel.’ Nick drukte op een knop van de intercom en sprak tegen Marjorie. ‘Marjorie, ik denk dat we hier allemaal zover zijn. Wil je het onze bezoeker laten weten?’ Hij keek op en ging verder. ‘Wel, ik heb deze buitengewone bijeenkomst niet georganiseerd om over goed nieuws te snoeven. We hebben te maken met een stuk of wat ernstige kwesties die bepalend zijn voor de toekomst van deze onderneming.’ Hij zweeg even. ‘Sommige van jullie hebben er bij mij op aangedrongen nog eens goed naar de productiekosten te kijken. Ik heb me daartegen verzet, en misschien ben ik daarbij te ver gegaan. Met het oog op de toekomst hebben we besloten onze productie te diversifiëren. Stratton zal de productie van onze goedkope Stratton/Basics-lijnen uitbesteden. We zijn momenteel in onderhandeling met een aantal buitenlandse producenten, waaronder enkele goede kandidaten in China. Op die manier kunnen we concurrerend blijven op het wat prijs betreft gevoeligste deel van onze markt.’ Dorothy Devries grijnsde bijna. Todd en Scott keken verbaasd, alsof een trein een station verder was gegaan dan hun bestemming.

‘We hebben een ander besluit genomen over onze lijnen die voor het bovenste marktsegment bestemd zijn. Die staan centraal in onze merkidentiteit,’ ging Nick verder. ‘Die zullen we hier in Fenwick blijven produceren.’

‘Sorry dat ik je onderbreek,’ zei Todd, en hij schraapte zijn keel. ‘Maar als je het over “we” hebt, weet ik niet wie je daarmee bedoelt. Heb je het over je volledige directieteam? Want velen van ons vinden dat het te laat op de dag is voor halve maatregelen.’

‘Daar ben ik me van bewust.’ Met een luidere stem zei hij: ‘Zoals sommigen van jullie weten en sommigen niet weten – en tot voor kort behoorde ik tot degenen die het niet wisten – hebben bepaalde personen namens Fairfield onderhandeld over verkoop van het Stratton-merk aan een consortium dat Pacific Rim Investors heet en dat eigendom is van een grote producent van kantoormeubilair in Shenzhen, Shenyang Industries.’

Nick wist niet of hij verbaasde reacties had verwacht, maar die kreeg hij niet. De aanwezigen schoven alleen met papieren en schraapten hun keel.

Todd keek hem zelfvoldaan aan. ‘Mag ik iets zeggen?’

‘Ga je gang,’ zei Nick.

Todd draaide zich enigszins om en keek naar de andere leden van de raad van bestuur. ‘Ten eerste wil ik me bij de president-directeur van deze onderneming verontschuldigen voor het feit dat we hem buiten de onderhandelingen hebben gehouden. Wij van Fairfield hebben lang en aandachtig naar de cijfers gekeken, en eerlijk gezegd zien we hierin een gelegenheid die we niet voorbij willen laten gaan. Stratton is in een crisisfase gekomen. Nick Conover – en ik stel zijn openhartigheid op prijs – heeft voortdurend heel goed duidelijk gemaakt dat hij bepaalde opties gewoon niet kan accepteren. Wel, we respecteren zijn opvattingen. En we hebben zeker ook respect voor het voortreffelijke werk dat hij voor de onderneming heeft verricht. Maar dit is een zaak waarin de directie niet het laatste woord kan hebben.’ Een korte stilte. ‘Ik kan een manager geen grotere lof toezwaaien dan wanneer ik zeg dat hij zijn werk met hartstocht doet.’ Hij keek Nick weer aan. ‘Dat geldt zeker voor jou, Nick. Maar wanneer een firma een kritiek buigpunt bereikt, moeten er harde beslissingen worden genomen – en daarbij is geen plaats voor hartstocht.’ Hij leunde in zijn zwarte Stratton-stoel achterover en zag er per seconde gladder uit. ‘Dat heb je nu eenmaal als je in een crisissituatie verkeert,’ zei hij. Hij deed nauwelijks nog moeite om zijn zelfvoldaanheid te camoufleren. ‘Dat krijgt iedereen er bij McKinsey vanaf de eerste dag ingehamerd. Het Chinese woord voor “crisis” combineert de karakters van “gevaar” en “gelegenheid”.’

‘Ongetwijfeld,’ zei Nick luchtig. ‘En het Chinese woord voor “outsourcing” combineert de karakters van “verdwenen” en “banen”.’

‘We hebben veel aan je te danken,’ zei Todd vanuit de hoogte. ‘Denk niet dat we niet dankbaar zijn. Ik spreek vast wel namens iedereen als ik zeg dat we waardering hebben voor alles wat je aan Stratton hebt gegeven. Alleen wordt het nu tijd dat je een andere uitdaging zoekt.’

‘Ik weet dat je graag namens iedereen spreekt. Maar misschien spreken sommigen van ons liever namens zichzelf.’ Nick stond op en knikte naar de lange, bebrilde man die zojuist de kamer was binnengekomen.

Willard Osgood.