38

Zodra Nick de twee rechercheurs naar de lift had gebracht, ging hij naar de bestuurskamer terug in de hoop daar Todd Muldaur nog te treffen, maar de kamer was leeg. Todd en de anderen waren weggegaan. Hij ging met een omweg naar zijn kantoorruimte – zijn cubicle – terug, langs Scotts werkruimte.

‘Goedemiddag, Gloria,’ zei hij tegen Scotts secretaresse, een kleine, uiterst competente vrouw met een breed gezicht en een blonde pony. ‘Is Scott er?’

‘Goedemiddag, meneer Conover. Scott is…’

‘Hé, Nick,’ zei Scott, die achter zijn scheidingswand vandaan kwam. ‘Man, het viel niet mee vanochtend, hè?’

‘Vertel mij wat,’ zei Nick neutraal. Hij liep door naar Scotts bureau en naar de ronde tafel waar Scott zijn besprekingen hield.

‘Zo ga je opeens heel anders over een wortelkanaalbehandeling denken,’ zei Scott. Hij pakte stapels papier van de ronde tafel en legde ze op een kast naast zijn bureau. ‘Nou, wat vind je van die nieuwkomer, Finegold?’

‘Hij lijkt me wel sympathiek,’ zei Nick voorzichtig. Hij bleef bij de tafel staan wachten tot Scott de papieren had weggehaald.

‘Die kerel barst van de poen, weet je. Weet je dat hij een paar jaar geleden die jongensband ’NSYNC heeft ingehuurd voor de bar mitswa van zijn dochter, toen die band nog aan de top stond?’

‘Hij is een hot spare,’ zei Nick.

‘Een wat?’

‘Een hot spare. Je harde schijf crasht, je verwisselt hem voor een hot spare, een reserveschijf, en je kunt weer verder. Plug and play. Meteen bedrijfsklaar.’

‘Dan Finegold? O nee, ik denk dat ze alleen maar het team willen versterken. Hij is echt een geweldige kerel. Ik zal je een grappig verhaal vertellen. Toen hij…’

‘Ik moest van Todd over Atlas McKenzie horen,’ onderbrak Nick hem. ‘Hoe zit dat?’

Scott kreeg een kleur en sloeg zijn ogen neer. ‘Dat heb ik je verteld. Ik kreeg het telefoontje van Hardwick toen ik op weg was naar het diner. Ik probeerde je mobieltje te bellen, maar dat stond blijkbaar uit.’

‘Je hebt geen boodschap ingesproken.’

‘Nou, het is… het was niet iets wat je in een voicemail wilt achterlaten, weet je…’

‘En je hebt me geen e-mail gestuurd? Je hebt me vanmorgen niet gebeld, voordat de bespreking begon? Je vond het geen probleem dat ik het verdomme van Todd Muldaur te horen kreeg?’

Scotts handen kwamen vlug omhoog, met de palmen naar voren. ‘Ik had geen gelegenheid…’

‘En je had ook geen gelegenheid om me te vertellen dat ze jou in de raad van bestuur wilden hebben?’ zei Nick.

Scott keek strak naar het witte formica tafelblad, alsof hij daar iets zorgwekkends had gezien. ‘Nee,’ begon hij aarzelend.

‘Ga me niet vertellen dat je niet wist wat er ging gebeuren! Waarom heb je niks tegen mij gezegd? Omdat je me niet op mijn mobieltje kon bereiken?’

‘Het… Het was niet aan mij om dat te vertellen, Nick,’ zei Scott. Hij keek nu eindelijk op. Zijn gezicht was donkerrood en zijn ogen waren vochtig. Zijn stem was gedwee, maar zijn ogen keken fel.

‘Het was niet aan jou om…? Wat bedoel je nou? Je wist dat ze je in de raad van bestuur gingen zetten en het was niet aan jou om me dat te vertellen? Je bewaarde hun geheimpje en zette me te kakken waar de hele raad van bestuur bij zat?’

‘Kom nou, Nick, rustig maar,’ zei Scott. ‘Ja? Het was ingewikkeld… Ik bedoel, achteraf had ik misschien iets moeten zeggen, maar Todd wilde dat ik het… Nick, je zou dit met Todd moeten bespreken.’

Nick stond op. ‘Ja,’ zei hij. ‘Dat kon ik wel eens doen.’

Flik me niet nog eens zoiets, dacht hij. Hij sprak het bijna uit, maar hield zich op het laatste moment in.

Toen hij naar zijn bureau terugging, hield Marge hem tegen. Ze had een envelop.

‘Dit is net binnengekomen van Personeelszaken,’ zei ze. ‘Die cheque waar je om vroeg.’

‘Dank je,’ zei hij. Hij nam de envelop aan en liep door.

‘Nick,’ zei ze.

Hij bleef staan en draaide zich om.

‘Die cheque… Voor Cassie Stadler?’

‘Ja?’

‘Dat is veel geld. Het is de afvloeiingspremie voor haar vader, nietwaar? Die hij misliep doordat hij zelf ontslag nam?’

Nick knikte.

‘De firma is niet verplicht dat te betalen, hè?’

‘Nee.’

‘Maar het is goed dat je het doet. Het is… Het is zo aardig, Nick.’ Ze had tranen in haar ogen.

Nick knikte weer en ging naar zijn bureau terug. Hij pakte meteen zijn telefoon op en belde Todd Muldaurs mobiele nummer. Todds mobieltje ging drie, vier keer over, en net toen Nick wilde ophangen, nam Todd op. ‘Met Todd.’

Het klonk als een op de band opgenomen boodschap, en daarom wachtte Nick even voordat hij zei: ‘Todd, met Nick Conover.’

‘O, hé, Nick. Je was ervandoor voordat ik de kans kreeg afscheid te nemen, jongen.’

‘Todd, probeer je mij eruit te werken?’

Een korte stilte. ‘Waarom zeg je dat?’

‘Kom nou, man. Wat daar gebeurde, op die bestuursvergadering. Dat je Finegold erbij haalt, je hot spare, en dat je Scott in de raad van bestuur zet zonder mij van tevoren in te lichten. De maandelijkse bestuursvergaderingen, de wekelijkse financiële verslagen. Dat je de spelregels verandert. Dat je niet meer toestaat dat ik mijn team samenstel zoals ik dat wil. Denk je dat ik achterlijk ben?’

‘Nick, we hoeven je er niet uit te werken,’ zei Todd met ijzige stem. ‘Als we je weg wilden hebben, zou je al weg zijn.’

‘Maar dan zou ik wel een fikse premie meekrijgen.’

‘Voor Fairfield Partners is dat wisselgeld.’

‘Is vijf miljoen dollar wisselgeld voor jullie?’

‘Nick, ik meende wat ik zei. We willen wat meer mensen om de tafel hebben. Het team versterken.’

‘Als je denkt dat ik de onderneming niet kan leiden, moet je dat gewoon zeggen.’

Todd zei iets, maar de verbinding werd slechter. ‘… weg staat,’ zei hij.

‘Wat zei je?’ vroeg Nick. ‘Ik was je even kwijt.’

‘Ik zei, we hebben vertrouwen in je, Nick. We willen alleen niet dat je in de weg staat.’

‘In de weg?’

‘We moeten ervoor zorgen dat je meewerkt, Nick. Dat is alles. We willen er zeker van zijn dat je meedoet.’

‘O, ik doe mee,’ zei Nick, opzettelijk dubbelzinnig en insinuerend.

Hij wist zelf niet precies wat hij ermee bedoelde, maar hoopte dat het vaag dreigend klonk.

‘Prima,’ zei Todd. Zijn stem kraakte weer; de verbinding werd zwakker. Een fragment: ‘… te horen.’

‘Wat zei je?’ vroeg Nick.

‘Man, hebben jullie maar één gsm-toren in dit gat? De ontvangst is waardeloos. Nou, dan hang ik maar op. Ik raak je kwijt.’ En de verbinding was verbroken.

Nick keek een hele tijd naar de langgerekte blauwe Stratton-cheque die hij had laten opmaken voor Cassie Stadler: een vergoeding voor geleden schade. Andrew Stadler had ontslag genomen voordat hij werd ontslagen en had daardoor geen recht gehad op een afvloeiingspremie. Toch wist je nooit zeker wat een rechter zou beslissen als Cassie Stadler er een zaak van maakte. Dat kon je beter voor zijn, vond hij. Je kon beter royaal zijn. Op die manier lieten ze haar zien dat de werkgever van haar vader het goed bedoelde, dat Stratton bereid was verder te gaan dan wat verplicht was.

Meer zat er niet achter, zei hij tegen zichzelf.

De vrouw tevredenstellen. Niemand wilde een proces.

En hij herinnerde zich wat die vrouwelijke rechercheur had gezegd toen ze wegging. ‘We hebben allemaal iemand die van ons houdt,’ had ze gezegd. Ze had gelijk. Hoe gestoord, hoe krankzinnig Andrew Stadler ook was geweest, zijn dochter had van hem gehouden.

Hij drukte op de knop van de intercom. ‘Marge,’ zei hij. ‘Wil je Cassie Stadler voor me bellen?’

‘Ik geloof dat ze in het huis van haar vader woont,’ zei Marges stem in de luidspreker.

‘Ja. Zeg tegen haar dat ik even langs wil komen. Ik heb iets voor haar.’