90

Audrey kreeg Bugbee op zijn mobiele telefoon te pakken in de Burger Shack, waar hij altijd graag ging lunchen. Hij kon haar bijna niet verstaan. Op de achtergrond hoorde ze een kakofonie van gelach, kletterende borden en slechte popmuziek.

‘Wanneer kom je terug?’ zei ze een paar keer.

‘Ik ben lunchen.’

‘Dat hoor ik. Maar dit is belangrijk.’

‘Wat is er?’

‘Je kunt beter hierheen komen.’

‘Ik zei dat het kan wachten.’

‘Nee, dat kan het niet,’ zei ze.

‘Ik ben in de Burger Shack en daar ben ik nog…’

‘Ik kom daarheen.’ Ze hing op voordat hij kon protesteren.

Bugbee was eerst kwaad omdat zijn lunch met de jongens – drie geüniformeerde agenten van ongeveer zijn leeftijd – werd onderbroken, maar hij was daar snel overheen.

Hij excuseerde zich, en Audrey en hij gingen naar een vrije tafel. ‘Bingo,’ zei hij toen Audrey hem had verteld dat de wapens overeenkwamen. ‘We hebben ze te pakken.’

‘Het is nog niet rond,’ zei ze. ‘Het is geen concreet bewijs.’

Hij keek haar fel aan. Er zat een grote ketchupvlek op zijn afzichtelijke das, maar dat kwam die das alleen maar ten goede. ‘Waar wacht je nou op – Nick Conovers dagboek met een speciale notitie over die avond, waarin hij schrijft dat hij die kerel koud heeft gemaakt, samen met Eddie?’

‘We trekken nu lijnen tussen stippen, maar misschien vindt de officier van justitie dat niet goed.’

‘Wat voor stippen, verdomme?’ spuwde hij uit.

Ze dacht er even over hem te vragen niet zulke grove taal uit te slaan, maar dit was daar niet het moment voor. ‘Dit wijst erop dat Eddie Rinaldi en Nick Conover erachter zaten.’

‘Alsof ik dat nog niet weet…’

‘Wil je nou even je klep houden?’ Het was prachtig om Bugbees verbijsterde gezicht te zien. ‘Het pistool dat is gebruikt om Stadler dood te schieten, is ook gebruikt in een zaak waarbij geen wapen is gevonden, een zaak waaraan Eddie Rinaldi zes jaar geleden heeft gewerkt. Maar is daarmee bewezen dat Rinaldi het pistool in Grand Rapids in zijn zak heeft gestoken? De bewijsvoering zit vol gaten.’

‘O ja? Volgens mij niet, en volgens jou ook niet.’

‘Met alleen onze mening kunnen we de officier van justitie niet overtuigen. Zeker niet omdat het een moordzaak is en het om de president-directeur van een gigantische onderneming en een van zijn naaste medewerkers gaat.’

‘Weet je, als we ons vriendje Eddie aan een leugendetector zetten, slaat hij wel door.’

‘Hij kan dat weigeren.’

‘Geloof me, als hij bedreigd wordt met een aanklacht wegens moord, met levenslang zonder mogelijkheid van vervroegde vrijlating, weigert hij heus niet.’ Hij leunde achterover, genietend van dit moment. ‘Dit is prachtig. O ja, dit is prachtig.’ Hij glimlachte, en ze besefte dat ze hem voor het eerst echt zag glimlachen van plezier. Die glimlach was onnatuurlijk en paste niet bij zijn gezicht, een verstoring van de normale gang van zaken. In zijn wangen kwamen diepe vouwen, als in gesteven textiel.

‘Conover doet echt geen leugendetectortest,’ zei Audrey. ‘Laten we wel wezen, we weten nog steeds niet wie van die twee de schutter was,’ zei Audrey.

‘Kom op. We beschuldigen ze allebei van moord, en dan zoeken we later wel uit hoe het precies zat. Degene die het eerst naar het loket komt, krijgt de deal. Zo werkt dat.’

‘Ik betwijfel of we zelfs maar zover komen. Het is de vraag of we een arrestatiebevel van een officier van justitie los kunnen krijgen.’

‘Dan ga je gewoon naar een andere officier. Kom op. Je weet hoe dat werkt.’

‘Noyce houdt daar helemaal niet van.’

‘Noyce kan me wat. Dit is onze zaak. Niet de zijne.’

‘Evengoed,’ zei ze. ‘Ik weet het niet. Ik wil dit niet verknoeien.’ Bugbee telde het op zijn linkerhand af, te beginnen met de duim. ‘We hebben die bodemmonsters die overeenkomen, we hebben die gewiste bewakingsband, we hebben Conovers alarm dat om twee uur ’s nachts afging, gevolgd door een wanhopig telefoontje, we hebben onze schizofreen die de verdachte al een hele tijd belaagde, en nu weten we ook waar het pistool vandaan kwam.’ Hij hield zijn vijf vingers triomfantelijk omhoog. ‘Wat wil je nog meer? Ik zeg, we gaan ervoor.’

‘Ik wil dit eerst met Noyce opnemen.’

‘Wil je naar papa toe rennen?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ben je er al achter dat Noyce niet onze vriend is?’

‘Waarom zeg je dat?’

‘Ga nou na. Hoe dichter we bij de president-directeur van Stratton komen, des te meer werkt Noyce ons tegen. Hij wil niet dat we de grote baas aanpakken. Het zou me niet verbazen als hij door Stratton wordt omgekocht.’

‘Kom nou.’

‘Ik meen het. Het lijkt er sterk op dat die kerel aan hun kant staat.’

‘Met zo’n grote zaak moet hij voorzichtig zijn.’

‘Dit gaat veel verder. Toen ik Rinaldi’s flat volkomen onverwachts doorzocht, waren er plotseling twee wapens uit zijn rek verdwenen. Hij had vast een tip gekregen.’

‘Of misschien heeft hij ze weggegooid nadat Stadler door hem of Conover was doodgeschoten,’ zei Audrey. ‘Of Conover belde hem, zei dat Conovers huis zou worden doorzocht, en toen ging Eddie vliegensvlug naar huis om zich van het bewijsmateriaal te ontdoen.’

‘Ja, dat is allemaal mogelijk. In theorie. Maar heb je niet gemerkt dat Noyce jou het leven zuur probeert te maken door je steeds andere dingen te doen te geven, zodat je geen tijd hebt om dit goed te doen? Audrey, ik vertrouw die kerel niet.’

‘Hij is mijn vriend, Roy,’ zei ze zachtjes.

‘O ja?’ zei Bugbee. ‘Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.’

Ze gaf geen antwoord.