94

Audreys e-mailicoontje stuiterde op en neer. Het was een bericht van Kevin Lenehan van de technische recherche. Ze opende het meteen en ging toen bijna hardlopend naar hem toe.

‘Driemaal raden,’ zei hij.

‘Je hebt ze. De videobeelden.’

‘Nee. Die zijn voorgoed weg. Dat heb ik je verteld.’

‘Wat dan?’

‘Dit is cool. Ik zag die code hier. Die stuurt op gezette tijden een back-up naar een FTP-server.’

‘Kun je dat uitleggen?’

‘Ja. Bepaalde gegevens die worden opgeslagen, bijvoorbeeld de inputs van alarminstallaties of bewegingsdetectors, worden automatisch naar een FTP-server gestuurd. Die server gebruikt het ip-adres dat hierin is voorgeprogrammeerd.’

‘Kevin,’ zei ze een beetje geërgerd. ‘Nu heb je het nog niet uitgelegd.’

‘Die elf minuten video die je zoekt? Waarvan we dachten dat ze voorgoed waren uitgewist? Nou, die zijn hier in dit kastje inderdaad uitgewist. Maar ze zijn ook via internet naar Strattons LAN gestuurd – sorry, de computers van het bedrijf. Er is een back-up bij Stratton. Is dat duidelijk genoeg?’

Audrey glimlachte. ‘Kun je van hieruit in de computers van Stratton komen – via internet of zo?’

‘Als ik zo goed was, zou ik dan een baan als deze hebben?’

Ze haalde haar schouders op.

‘Maar als jij me Stratton binnen krijgt, weet ik waar ik moet zoeken.’