81

‘Waarom vertrouw je me?’ zei Stephanie Alstrom. Ze zaten in een van de kleinere vergaderkamers op haar verdieping. Er was verdomme geen privacy in dit bedrijf, besefte Nick. Iedereen wist wie met wie praatte; iedereen kon meeluisteren.

‘Wat bedoel je?’

‘Je hebt Scott ook zelf in dienst genomen, en die geeft je nu een dolkstoot in de rug.’

‘Instinct, denk ik. Hoezo, werk jij me ook tegen?’

‘Nee.’ Ze glimlachte. Nick had haar glimlach nooit eerder gezien en vond dat er vreemde rimpels in haar gezicht kwamen. ‘Ik zou me gevleid moeten voelen.’

‘Nou,’ zei Nick. ‘Mijn instinct heeft me wel vaker in de steek gelaten. Maar je kunt niet iedereen wantrouwen.’

‘Daar zit wat in.’ Ze zette een bril met halve glazen op. ‘Dus je weet wat je hier hebt, hè?’

‘Een koopcontract,’ zei Nick. Hij had in de loop van zijn carrière honderden van zulke contracten bekeken, en hoewel lang niet alle juridische termen hem duidelijk waren, had hij geleerd zich een weg door de struiken te hakken om de essentiële punten bloot te leggen. ‘Fairfield Equity Partners verkoopt ons aan Pacific Rim Investors, een firma in Hongkong.’

Stephanie schudde langzaam haar hoofd. ‘Dat pik ik hier niet uit op. Het is vreemd. Ten eerste zie ik nergens een lijst van de fabrieken, vestigingen, activa en personeelsleden. Als ze van plan zijn daar iets van te behouden, zouden ze een lijst hebben. En in de afdeling Verklaringen en Garanties staat dat de koper opdraait voor alle kosten, aansprakelijkheden, enzovoorts, die verbonden zijn aan het sluiten van Amerikaanse vestigingen of het ontslaan van alle personeelsleden. Het is dus vrij duidelijk. Pacific Rim koopt alleen Strattons naam. En doet al het andere weg.’

Nick staarde haar aan. ‘Ze hebben onze fabrieken niet nodig. Ze hebben er genoeg in Shenzhen. Maar al dat geld voor een naam?’

‘Stratton betekent klasse. Een degelijke oude Amerikaanse naam die gelijk staat aan stijl en soliditeit. En ze krijgen ook onze distributiekanalen. Stel je voor – je maakt het daar voor een fractie van de prijs, zet er een naamplaatje van Stratton op en verkoopt het voor grof geld. Geen enkele Amerikaanse firma zou het zo voordelig kunnen doen.’

‘Wie zijn dat, die Pacific Rim Investors?’

‘Geen idee, maar dat kan ik voor je uitzoeken. Het ziet ernaar uit dat Randall Enright helemaal niet voor Fairfield werkte. Hij trad op namens de koper. Pacific Rim.’

Nick knikte. Nu begreep hij waarom Scott de fabriek aan Enright had laten zien. Enright was in Fenwick om besprekingen te voeren namens een Hongkongse firma die zelf niet op bezoek kon komen omdat ze alles erg stil wilden houden.

‘Het minste wat ze konden doen, is het jou vertellen,’ zei ze.

‘Ze wisten dat ik woedend zou zijn.’

‘Daarom hebben ze Scott natuurlijk ook in de raad van bestuur gezet. Aziaten willen altijd met de absolute top te maken hebben. Als Todd Muldaur dacht dat het zou helpen als hij jou ontsloeg, had hij dat al gedaan.’

‘Precies.’

‘Het schrikt potentiële kopers af wanneer vlak voor een overname de president-directeur wordt ontslagen. Dan gaan alle voelsprieten uit. Daar komt nog bij dat jij veel van de essentiële relaties onderhoudt. Het was slimmer om je hermetisch van alles af te sluiten. En dat hebben ze gedaan.’

‘Vroeger dacht ik dat Todd Muldaur een idioot was, maar nu weet ik beter. Hij is gewoon een klootzak. Kun je me uitleggen wat die nevenovereenkomst inhoudt?’

Ze trok de hoeken van haar kleine mondje omlaag. ‘Zoiets heb ik nog nooit gezien. Het is een extraatje om de deal aantrekkelijker te maken. Voor zover ik kan nagaan, is het een manier om de transactie te versnellen, dus om alles snel in zijn werk te laten gaan. Maar dat is niet meer dan een vermoeden. Misschien kun je gaan praten met iemand die het weet.’

‘Wie dan? Ik ken niemand die dat soort dingen begrijpt. Behalve Scott dan.’

‘Hij is goed, maar hij is niet de enige,’ zei Stephanie. ‘Heb je nog contact met Hutch?’