69

Audreys telefoon ging. Ze keek op de nummerherkenning om er zeker van te zijn dat het niet weer die arme mevrouw Dorsey was. Maar het netnummer was 616. Dat betekende Grand Rapids, en dus nam ze op.

Het was een vrouw van het forensisch lab van de staat Michigan. Ze stelde zich voor als Susan Calloway, vuurwapenspecialiste. Ze sprak zacht maar zelfverzekerd, met een droge stem, verstoken van warmte en persoonlijkheid. Ze noemde het zaaknummer waarover ze belde – het was de moord op Stadler – en zei: ‘Ik bel omdat u ons, meen ik, vroeg of we de kogel in verband konden brengen met andere zaken, nietwaar?’

‘Ja.’

‘Nou, het schijnt dat we een warme hit in IBIS hebben gevonden.’

Audrey wist vrij veel van IBIS, het Integrated Ballistics Identification System. Ze wist dat het een gecomputeriseerde database van gearchiveerde digitale beelden van afgevuurde kogels en patroonhulzen was. De database stond in verbinding met forensische laboratoria van politie en FBI in het hele land. Het was te vergelijken met AFIS, de nationale database van vingerafdrukken, alleen ging het in dit geval om kogels en hulzen.

‘Een warme hit?’ zei Audrey. Die term had ze nog niet eerder gehoord.

‘Ik bedoel een mogelijke hit,’ zei de vrouw. Haar neutrale stem verried een zweem van ergernis. ‘Ik zie veel overeenkomsten met een kogel die vijf of zes jaar geleden is gevonden in een zaak waarbij het vuurwapen verdwenen was. Zes jaar geleden, om precies te zijn.’

‘Wat voor zaak?’

‘De dossierklasse is 0900-01.’

Dat was de code van de staatspolitie van Michigan voor een moord. Dus het pistool dat was gebruikt om Stadler te doden was zes jaar eerder voor een moord in Grand Rapids gebruikt. Dat zou veelbetekenend kunnen zijn; het zou ook bijna niets kunnen betekenen. Op de zwarte markt gingen pistolen van hand tot hand.

‘O ja? Wat weten we over die zaak?’

‘Jammer genoeg niet veel, rechercheur. Ik heb alleen het zaaknummer van het politiekorps in kwestie, en daar hebt u niet veel aan. Maar ik heb daar al heen gebeld en ze gevraagd de kogel in kwestie naar me toe te brengen, dan kan ik ze vergelijken.’

‘Dank u.’

‘En dan de vraag die u waarschijnlijk nu gaat stellen: hoe lang gaat het duren? Het antwoord is: zodra ik de kogel van de politie van Grand Rapids heb gekregen.’

‘Nou, dat wilde ik niet vragen,’ zei Audrey. Ze dacht: alleen omdat het haar zou ergeren als ik het vroeg. Als je geen macht over die vuurwapendeskundigen had, kon je maar beter poeslief zijn. ‘Maar ik stel de informatie op prijs.’

Interessant, dacht ze. Heel interessant.

Ze liep door de centrale rechercheruimte naar de technische recherche, waar Kevin Lenehan met zijn armen over elkaar naar voren gebogen zat. Op een televisiemonitor waren vage, schimmige beelden te zien, en boven in het scherm versprongen cijfers.

Ze legde haar hand op zijn schouder, en hij schrok wakker.

‘Hé,’ zei ze. ‘Straks ontgaat die vent met de Nike Air-schoenen en het Raiders-jasje je nog.’

‘Ik haat mijn leven,’ zei hij.

‘Jij bent te goed voor dit soort werk,’ zei ze.

‘Zeg dat maar tegen mijn baas.’

‘Waar is ze?’

‘Zwangerschapsverlof. Noyce is tegenwoordig mijn baas. Was jij niet goede maatjes met hem?’

‘Zo zou ik het niet willen stellen. Kevin, luister. Kun je nog eens naar mijn recorder kijken? Ik bedoel, onofficieel en buiten de boeken en zo?’

‘Wanneer? In mijn onafzienbare vrije tijd?’

‘Dan sta ik bij je in het krijt.’

‘Met alle respect, dat werkt niet bij mij.’

‘Of misschien uit de goedheid van je hart?’

‘Daar is niet veel goedheid te vinden.’

‘Kevin.’

Hij knipperde met zijn ogen. ‘Laten we eens, zuiver hypothetisch, stellen dat ik tien minuten koffiepauze had en dat ik besloot om op de grote witte walvis te gaan jagen, omdat dat een obsessie voor me is. Waar zou ik dan naar moeten zoeken?’