91

Dorothy Devries’ villa aan Michigan Avenue in East Fenwick leek niet helemaal zo groot als Nick zich hem herinnerde, maar misschien was hij nog donkerder geworden. De gevelspitsen en dakkapellen waren nog net niet luguber genoeg voor de familie Addams van die televisieserie. Binnen waren de houten vloeren chocoladebruin gebeitst en voor een deel bedekt met bloedrode oosterse tapijten. Het meubilair was van donker mahoniehout of bedekt met donker damast. Ze hield de gordijnen dicht; ze had eens tegen hem gezegd dat zonlicht de bekleding kon laten verschieten. De maangloed van haar bleke huid was het lichtste in het huis.

‘Zei je dat je thee wilde?’ vroeg ze, en ze keek hem met half dichtgeknepen ogen aan. Ze zat bijna roerloos in een Queen Anne-stoel met bordeauxrode bekleding. Er hing een kroonluchter boven hen, maar die bleef nadrukkelijk uit.

‘Nee, dank je,’ zei hij.

‘Maar ik heb je onderbroken,’ zei ze. ‘Ga verder.’

‘Nou, ik heb al in het kort beschreven hoe het is. Jij en ik hebben er hard aan gewerkt om Stratton aan Fairfield te verkopen, en dat deden we omdat we de nalatenschap van je vader wilden beschermen. En van je man.’

‘Nalatenschap,’ herhaalde ze. In het halfduister kon hij niet goed zien of haar jurk antracietgrijs of marineblauw was. ‘Dat is een mooi woord.’

‘En een grote prestatie,’ zei hij. Zo te zien keek ze nu opgewekter. ‘Harold Stratton riep een bedrijf in het leven dat net zo goed was – of beter was – dan alle andere bedrijven in zijn branche, en hij deed dat hier in Fenwick. En daarna heeft je man Fenwick op de kaart van het Amerikaanse bedrijfsleven gezet.’ Dorothy had een fraai uitgevoerde biografie van haar man Milton laten schrijven. Het boek was in eigen beheer uitgegeven en ze had veel exemplaren uitgedeeld. Nick wist dat ook de meest overdreven loftuitingen over de historische betekenis van haar vader altijd aan haar besteed waren. ‘Dus het vooruitzicht dat Stratton wordt ingepakt en naar China gestuurd – nou, ik denk dat hij diep geschokt zou zijn. Dat weet ik wel zeker. Het is niet goed. Het is niet goed voor Fenwick, en het is niet goed voor Stratton.’

Mevrouw Devries knipperde met haar ogen. ‘Maar je hebt een reden om me dit alles te vertellen.’

‘Eh, ja.’

‘Ik ben een en al oor, Nicholas.’ Ze gebruikte zijn volledige voornaam, alsof hij een student was, en een beetje te jong voor alle drie lettergrepen.

‘Je bent mede-eigenares van de onderneming. Je zit in de raad van bestuur. Ik dacht dat als ik je steun kon krijgen we de zaak aan de anderen konden voorleggen. Anders zouden ze misschien het gevoel hebben dat ik alleen maar mijn eigen baan wil redden. Want deze transactie… Nou, eerlijk gezegd zou het een ramp zijn. De Chinezen zijn niet geïnteresseerd in onze fabrieken. Die hebben ze zelf al. Ze halen Stratton helemaal leeg, verpatsen de machines en ontslaan de overgebleven werknemers.’

‘Dat klinkt wel erg onheilspellend.’

‘Het is een onheilspellende situatie.’

‘Nou, je hebt gevoel voor dramatiek. Dit is geen kritiek. Maar je bent hier ook niet gekomen om met me te overleggen, hè?’

‘Toch wel.’

‘Want je hebt me niet naar mijn mening gevraagd. Je hebt alleen je eigen mening gegeven.’

‘Ik wilde je alleen op de hoogte stellen,’ zei Nick verbaasd. ‘En horen wat je ervan vond.’ Een korte stilte. ‘Ik wil graag je… hulp en raad.’

Een flets glimlachje. ‘O ja?’ zei ze.

Nick keek haar aan, en de huid van zijn gezicht prikte. Had ze die dingen al geweten voordat ik hier kwam?

‘Ik vind het een beetje schokkend om je iets te horen bepleiten wat gebaseerd is op sentiment, niet op dollars en gezond verstand. Want weet je, je hebt me niet om hulp of raad gevraagd toen je de Stratton Ultra-lijn besloot stop te zetten. Dat was natuurlijk een dierbaar onderdeel van de nalatenschap van mijn man.’ Zachtjes voegde ze eraan toe: ‘Mooi woord.’

Nick zei niets.

‘En je vroeg me ook niet om hulp of raad toen je vijfduizend werknemers ontsloeg en daarmee de naam van Stratton door het slijk haalde,’ ging ze verder. ‘En dat nadat Milton er zo hard aan had gewerkt om die naam symbool te laten staan voor alles wat goed was aan Fenwick. Dat maakt ook deel uit van zijn nalatenschap, Nicholas.’

‘Dorothy, je hebt voor die ontslagen gestemd.’

‘O, alsof ik die trein nog tot stilstand kon brengen! Maar alsjeblieft, begrijp me niet verkeerd. Ik klaag niet. We hebben het bedrijf verkocht. Het is bijna helemaal van Fairfield Partners. En dus moeten we dit alles puur zakelijk benaderen.’

‘Met alle respect, Dorothy, zit het je niet dwars dat Stratton eigendom wordt van… van de Chinese regering? Communistisch China?’

Dorothy Devries keek hem kil aan. ‘Alsjeblieft. En dat zeg jij? Zaken zijn zaken. Mijn familie heeft veel geld verdiend toen we het bedrijf aan Fairfield verkochten, en we gaan nog een beetje meer verdienen als het naar dat consortium gaat.’

‘Maar in godsnaam…?’ Hij zag iets op haar gezicht. ‘Jij wist er alles al van, nietwaar?’

Ze weigerde antwoord te geven. ‘Nicholas, of je het nu gelooft of niet, ik heb je Miltons baan niet gegeven om je het bedrijf te laten ontmantelen. Toch heb je dat gedaan. Je hebt het naar de bliksem geholpen met al die onzin van het Kantoor van de Toekomst. Wat echt en solide was, heb je weggedaan, en vervangen door verguldsel en papier-maché. Milton zou diep geschokt zijn geweest. Al kan ik moeilijk over jou oordelen zonder over mijzelf te oordelen, hè? Ik ben degene die je de sleutels van het hoekkantoor heeft gegeven.’

‘Ja,’ zei Nick ten slotte. ‘En waarom heb je dat gedaan?’

Dorothy zweeg een tijdje. ‘Zoals je je misschien wel kunt voorstellen,’ zei ze met een strak glimlachje, ‘heb ik me dat ook vaak afgevraagd.’