85

Geschokt ging hij naar zijn bureau terug en nam zijn e-mail door. Nog meer Nigerianen die hun geplunderde miljoenen met hem wilden delen. Nog meer aanbiedingen van pijnstillers, geldleningen, extra centimeters.

Hij belde Henry Hutchens en sprak met hem af voor koffie of een vroege lunch de volgende dag. Toen probeerde hij Martin Lai thuis in Hongkong, waar het ongeveer negen uur ’s avonds was.

Ditmaal nam Martin Lai op. ‘O… Meneer Conover, ja, dank u, dank u,’ zei hij, een en al zenuwen. ‘Het spijt me heel erg dat ik u niet heb teruggebeld – ik was op reis.’

Nick wist dat het niet waar was. Had Lai, verrast omdat hij een telefoontje van de president-directeur kreeg, contact opgenomen met Scott, die had gezegd dat hij niet moest antwoorden? ‘Martin, ik heb je hulp nodig voor iets belangrijks.’

‘Ja. Natuurlijk.’

‘Wat kun je me vertellen over een overboeking van tien miljoen dollar van Stratton Asia Ventures naar een nummerrekening in Macau?’

‘Daar weet ik niets van,’ antwoordde Lai te vlug.

‘Je bedoelt dat je niet weet waarom die overboeking is gedaan?’

‘Nee, ik hoor er nu voor het eerst van.’

Hij verdoezelde de zaak. Scott had blijkbaar met hem gepraat.

‘Martin, ik ben op deze financiële onregelmatigheid attent gemaakt, en ik maak me er grote zorgen over. Ik wilde jou vragen of je iets wist, voordat Controle aan een formeel onderzoek begint.’

‘Nee,’ zei Lai. ‘Ik heb er nooit eerder van gehoord.’

Toen hij naar het computerscherm keek, hoorde hij Marjories stem door de intercom, en tegelijk verscheen er een bericht op zijn scherm. ‘Nick,’ zei ze. ‘Het is de school weer.’

Nick kreunde.

Het bericht was van Stephanie Alstrom:

Nick – info voor je – gauw praten?

‘Is het Sundquist weer?’ zei hij tegen Marjorie, en intussen typte hij:

kom nu maar me toe.

‘Ik ben bang van wel,’ zei Marjorie. ‘En deze keer… Nou, het klonk heel ernstig.’

‘O, god,’ zei hij. ‘Kun je me doorverbinden?’

Stephanie Alstrom stapte net uit de lift toen Nick daar in wilde stappen. Hij gaf met een gebaar te kennen dat ze in de lift moest blijven, en zodra de deuren dicht waren zei hij: ‘Ik heb haast. Iets persoonlijks. Wat heb je, Steph?’

‘Pacific Rim Investors,’ zei ze. ‘Dat is blijkbaar een consortium waarvan de stille vennoot – hun anonieme suikeroom – een onderdeel van het Volksbevrijdingsleger is: de Chinese strijdkrachten.’

‘Waarom zou het Chinese leger Stratton willen kopen?’

‘Heel simpel: kapitalisme. Ze hebben duizenden buitenlandse ondernemingen opgekocht, meestal via lege vennootschappen om zich politieke repercussies te besparen. Ik vraag me af of Willard Osgood het weet. Die is nog rechtser dan Attila de Hun.’

‘Dat vraag ik me ook af,’ zei Nick. ‘En er is geen grotere aartsconservatief dan Dorothy Devries. En reken maar dat die geen idee heeft.’