79

Er was geen e-mail van Cassie. Niet dat hij dat had verwacht, maar hij had er min of meer op gehoopt. Hij besefte dat hij zich bij haar moest verontschuldigen, en dus typte hij:

Waar is mijn egeltje gebleven?

N.

Toen trok hij zijn flatscreenmonitor naar zich toe, opende zijn browser en ging naar Google. Hij keek op het kaartje waaraan Cassie hem de vorige avond had geholpen, en typte Randall Enrights naam in, en ook de naam van zijn advocatenkantoor.

Abbotsford Gruendig had kantoren in onder andere Londen, Chicago, Los Angeles, Tokio en Hongkong. ‘Met meer dan tweeduizend advocaten in vijfentwintig kantoren over de hele wereld verleent Abbotsford Gruendig wereldwijd diensten aan nationale en multinationale ondernemingen, instituten en overheden,’ pochte de homepage van de firma.

Hij typte Randall Enrights naam in. Die verscheen in een lijst van namen op een pagina met de kop FUSIES & ACQUISITIES, met nog meer reclamepraat:

Onze ondernemingsspecialisten zijn experts op het gebied van F&A en concentreren zich op transacties die zich over verschillende jurisdicties uitstrekken. Ze kunnen adviseren over vergunningen en voorschriften en bieden plaatselijke juridische diensten in meer dan twintig jurisdicties. Tot onze cliënten behoren grote ondernemingen op de terreinen van telecommunicatie, defensie en productie.

Blabla. Nog meer juridisch koeterwaals.

Maar hij wist nu wel dat Scott echt niet bezig was zich over nieuwe voorschriften voor financiële rapportage te laten voorlichten. Hij voerde iets heel anders in zijn schild.

Stephanie Alstrom, hoofd van de juridische afdeling van Stratton, droeg een marineblauw pakje, een witte blouse en een zware gouden halsketting die waarschijnlijk tot doel had haar meer gezag te laten uitstralen. In plaats daarvan leek ze door dat halssnoer en de bijpassende oorhangers juist kleiner en nietiger dan ze al was. Haar grijze haar was kortgeknipt, ze had diepe lijnen bij haar mond en wallen onder haar ogen. Ze was in de vijftig, maar leek twintig jaar ouder. Misschien kreeg je dat als je tientallen jaren bedrijfsjurist was.

‘Ga zitten,’ zei Nick. ‘Bedankt dat je bent gekomen.’

‘Geen dank.’ Ze keek zorgelijk, maar ja, zo keek ze altijd. ‘Je wilt iets over Abbotsford Gruendig weten?’

Nick knikte.

‘Ik weet niet precies wat je wilt weten, maar het is een groot internationaal advocatenkantoor met vestigingen over de hele wereld. Een fusie van een traditionele Britse firma en een Duitse firma.’

‘En die Randall Enright?’

‘Gespecialiseerd in fusies en overnames. Spreekt vloeiend Chinees. Een van de kopstukken. Kenner van Chinees recht. Heeft jarenlang op hun kantoor in Hongkong gewerkt, tot zijn vrouw met alle geweld naar Amerika terug wilde. Mag ik vragen waarom je plotseling zoveel belangstelling voor hem hebt?’

‘Die naam dook ergens op. Dat is alles. Nou, wat weet je van Stratton Asia Ventures?’

Er kwamen rimpels in haar voorhoofd. ‘Niet veel. Een dochteronderneming die door Scott is opgezet. Hij heeft dat buiten mijn afdeling om gedaan.’

‘Is dat ongewoon?’

‘We bekijken allerlei contracten, maar we vragen er niet om en eisen ze niet op. Ik denk dat hij plaatselijk advies heeft ingewonnen in Hongkong.’

‘Wil je hier eens naar kijken?’ Nick gaf haar de e-mail van Scott aan Martin Lai in Hongkong, het mailtje dat Scott had geprobeerd te wissen.

‘Tien miljoen dollar overgemaakt naar een rekening in Macau,’ zei Nick terwijl ze ernaar keek. ‘Wat zegt dat je?’

Ze keek Nick aan en sloeg toen vlug haar ogen neer. ‘Ik weet niet wat je me vraagt.’

‘Kun je omstandigheden bedenken waarin er tien miljoen dollar wordt overgemaakt naar een nummerrekening in Macau?’

Ze kreeg een kleur. ‘Ik wil niemand belasteren. Ik wil er echt niet naar raden.’

‘Toch vraag ik je dat, Steph.’

‘Dit blijft tussen jou en mij?’

‘Alsjeblieft. Niemand krijgt het te horen.’

Na een korte aarzeling zei ze: ‘Er zijn twee dingen mogelijk. In Macau kun je geld witwassen. De Chinese leiders hebben geheime rekeningen bij de banken daar, zoals afgezette dictators uit de derde wereld gebruikmaken van de Caymaneilanden.’

‘Interessant. Denk jij wat ik denk?’

Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak. ‘Verduistering… of omkoping. Maar dat is alleen maar speculatie van mijn kant, Nick.’

‘Dat begrijp ik.’

‘En je mag het aan niemand doorvertellen.’

‘Jij bent bang voor Scott, hè?’

Stephanie sloeg haar ogen neer. Haar blik ging schichtig heen en weer en ze zei niets.

‘Hij werkt voor mij,’ zei Nick.

‘Op papier wel, ja,’ zei ze.

‘Pardon?’ Haar opmerking kwam bij Nick aan als een stomp in zijn middenrif. Het was of de lucht uit zijn longen werd gepompt.

‘Volgens het organisatieschema staat hij onder jou, Nick,’ zei ze vlug. ‘Dat is het enige wat ik bedoel.’