103

Op weg naar de officier van justitie hoorde Audrey dat Noyce haar riep.

Hij stond in de deuropening van zijn kamer en maakte een gebaar dat ze moest binnenkomen.

Ze bleef maar even staan.

‘Audrey,’ zei hij met een vreemde ondertoon in zijn stem. ‘We moeten praten.’

‘Ik heb haast, Jack. Sorry.’

‘Wat is er?’

‘Dat… dat wil ik liever niet zeggen.’

Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. ‘Audrey?’

‘Sorry, Jack. Neem me niet kwalijk.’

Hij stak zijn hand uit en legde hem op haar schouder. ‘Audrey,’ zei hij. ‘Ik weet niet precies wat ze je over mij hebben verteld, maar…’ Hij wist het. Natuurlijk wist hij het. Ze keek hem strak aan. ‘Ik luister,’ zei ze.

Noyce haalde adem, kreeg een kleur en zei toen: ‘Ach, wat. Ik wil jouw medelijden niet.’ Hij draaide zich om en ging zijn kamer in. Ze liep vlug door.

Dokter Aaron Landis’ eeuwige grijns was overgegaan in een ongelovige, norse uitdrukking. ‘We hebben dit al besproken, rechercheur. U hebt me al gevraagd de geheimhouding inzake meneer Stadler te schenden. Als u soms denkt dat u me op andere gedachten kunt brengen door te blijven aandringen…’

‘U weet vast wel wat de Principes van Medische Ethiek, gepubliceerd door de American Psychiatrie Association, over geheimhouding zeggen.’

‘O, alstublieft.’

‘Het is u toegestaan om vertrouwelijke informatie over een patiënt te verstrekken als u onder juridische dwang staat.’

‘Als ik het me goed herinner, is er sprake van “gepaste” juridische dwang. Hebt u een rechterlijk bevel?’

‘Als dat verschil voor u maakt, kan ik er een krijgen. Maar ik doe dit verzoek niet als politievrouw, maar als mens.’

‘Dat is blijkbaar niet hetzelfde.’

Ze ging daar niet op in. ‘De ethiek geeft u het recht om een getuigenverklaring over Andrew Stadlers voorgeschiedenis af te leggen, vooral wanneer u ons wilt helpen zijn moordenaar voor het gerecht te brengen.’

Landis liet zijn oogleden zakken, alsof hij diep nadacht. ‘Wat heeft het een met het ander te maken?’

‘Nou, weet u, dokter Landis, we hebben Andrew Stadlers moordenaar gevonden.’

‘En wie mag dat wel niet zijn?’ Zijn koele toon, zorgvuldig afgewogen, kon zijn nieuwsgierigheid niet helemaal verhullen.

‘Dat kan ik u pas vertellen wanneer hij in staat van beschuldiging wordt gesteld. Maar ik vraag u als getuige op te treden en te verklaren dat Andrew Stadler soms gewelddadig was.’

‘Dat doe ik niet.’

‘Begrijpt u wat er op het spel staat, dokter Landis?’

‘Ik zal dat niet verklaren,’ zei Landis.

‘Als u weigert,’ zei Audrey, ‘ontloopt zijn moordenaar misschien zijn straf. Maakt dat geen verschil voor u?’

‘U wilt me laten verklaren dat hij gewelddadige neigingen had, en dat ga ik niet doen. Dat kan ik niet doen. Ik kan niet zeggen wat u me wilt laten zeggen – omdat het niet waar is.’

‘Wat bedoelt u?’

‘Ik heb geen gewelddadige neigingen bij hem aangetroffen.’

‘Waarom zegt u dat?’

‘Ik heb u niets gezegd.’

‘Pardon?’

‘U hebt dit niet van mij.’ Hij krabde over zijn kin. ‘Andrew Stadler was een bedroefde, diep getroffen man. Een man die het erg moeilijk had. Maar hij was niet gewelddadig.’

‘Dokter Landis, de man die hem doodde, stelde hem verantwoordelijk voor een bijzonder sadistische aanval, het afslachten van een hond, een huisdier. Sterker nog, hij zou meermalen vandalisme hebben gepleegd in het huis van de verdachte. Wij zijn ervan overtuigd dat deze man daarom Stadler heeft vermoord.’

Landis knikte en keek haar begrijpend aan. ‘Ja,’ zei hij. ‘Dat zou wel logisch zijn.’

‘Het “zou”?’

‘Ja, als het waar was. Maar ik kan u met een vrij grote mate van zekerheid vertellen dat Andrew Stadler die dingen niet heeft gedaan.’

‘Wacht eens even. De vorige keer dat we elkaar spraken, had u het over een patroon van plotselinge woedeaanvallen, korte psychotische episoden…’

‘Ja. Ik beschreef een syndroom dat we een borderline-stoornis noemen.’

‘Goed, maar u zei dat een schizofreen als Stadler die borderlinestoornis zou kunnen hebben.’

‘Ia, dat heb ik meegemaakt. Maar ik had het niet over Andrew Stadler.’

‘Over wie had u het dan wel, dokter?’

Hij aarzelde.

‘Dokter, alstublieft!’

Tien minuten later rende Audrey buiten adem het County Medical-ziekenhuis uit, haar mobieltje tegen haar oor.