72

Toen Richard het reservoir had gevuld met metalen stripjes, liep hij naar de andere kant, waar ze er weer uit kwamen. Niet dat het hem nodig leek, maar voor alle zekerheid legde hij toch zijn handen op de machine. Binnen in de machine begonnen de assen al te draaien, hefbomen op hun plaats te klikken en tandwielen in elkaar te grijpen. Het embleem van de machine, dat ronddraaide op het plafond, lichtte feloranje op.

‘Weet je wie er verantwoordelijk is voor de duisternis die in je is gekomen?’ vroeg Richard aan de machine. ‘Kun je die duisternis een naam geven?’

Er werd een stripje van de stapel getrokken. Het volgde de route door de machine en bewoog over de geconcentreerde lichtbundel die er symbolen in de taal der Schepping in brandde. Toen Richard het uit de gleuf pakte, zei het symbool alleen maar: ‘Duisternis.’

‘Daar hebben we lekker veel aan,’ mompelde Zedd.

‘Richard negeerde zijn grootvader en richtte zich weer tot de machine. ‘Is de duisternis op dit moment in je?’

Opnieuw werd er een stripje door de machine gevoerd.

‘“Duisternis is niet mijn doel”,’ las Richard van het stripje.

Cara sloeg haar armen over elkaar. ‘Ze begint te klinken als dat orakel in een doos dat ons voorgedrukte schijfjes als antwoord geeft.’

Richard negeerde haar ook. ‘Waarom doe je dit? Waarom spreek je door deze stripjes?’

Toen er weer een stripje uit kwam, las Richard het hardop voor: ‘“Ik vervul mijn doel, doe wat ik moet doen.”’

‘Wat is je doel?’ vroeg Richard onmiddellijk.

Toen het stripje de hele weg door de machine had afgelegd en in de gleuf viel, voelde Richard dat het nog steeds koel was. Hij bekeek de symbolen en las de boodschap hardop voor: ‘“Mijn doel te vervullen.”’

Cara rolde met haar ogen. ‘Geen twijfel mogelijk, we hebben hier te maken met voorgedrukte schijfjes. Vraag haar eens of Ben mij echt leuk vindt. Ik wil wel eens weten wat de geesten daarover te zeggen hebben.’

Richard negeerde haar spottende woorden en gooide het over een andere boeg. ‘Wie heeft je gemaakt?’

Nu had de lichtbundel iets meer tijd nodig om een langere, ingewikkelder boodschap in het stripje te graveren. Eindelijk viel het in de gleuf.

Richard hield het in het licht om het te kunnen lezen. ‘“Ik ben gemaakt door anderen. Ik had geen keus.”’

Richard legde een hand op de machine en boog zich ernaartoe. ‘Waarom hebben anderen je gemaakt?’

Toen het stripje eruit kwam, las Richard zwijgend wat erop stond en slaakte een geërgerde zucht alvorens het voor de anderen te vertalen. ‘“Ik ben gemaakt om mijn doel te vervullen.”’

Hij gooide het stripje boven op de machine. ‘Waarom moet je doel worden vervuld? Waarom is dat belangrijk?’

De machine kwam tot stilstand.

In de stilte die volgde keken ze elkaar aan.

Richard dacht dat het gesprek ten einde was, maar toen begonnen de tandwielen weer te draaien, eerst heel langzaam, maar uiteindelijk steeds sneller, tot de machine weer op volle toeren liep. Een klepje op het wiel onder de stripjes kwam omhoog en duwde een blanco stripje onder de stapel vandaan, waarna het werd opgepakt door een grijpertje en door het mechanisme werd gevoerd. Richard keek door het venster mee en zag het stripje over het licht glijden om te worden gegraveerd. Toen het in de gleuf viel trok hij het koele stripje eruit en hield het bij het licht van de nabijheidsbollen.

‘“Omdat je profetie niet altijd kunt vertrouwen.”’

‘Zeg dat wel,’ mompelde Zedd nors.

Na een blik op Zedd stelde Richard nog een vraag. ‘Wat bedoel je daarmee? Waarom kun je profetie niet vertrouwen?’

De machine trok een nieuw stripje van de stapel. Toen het de hele weg had afgelegd en in de gleuf viel, stond Richard het al op te wachten. Hij las het de anderen voor.

‘“Na verloop van tijd wordt profetie oud en rot.”’

Richard liet zijn arm zakken. ‘Maar jij bent zelf degene die profetieën geeft.’

Weer ging er een stripje door de machine en viel in de gleuf.

‘“Ik vervul mijn doel en doe wat ik moet doen. Jij moet jouw doel vervullen.”’ Richard keek fronsend naar de machine. ‘Mijn doel? Wat is mijn doel in dit alles?’

Iedereen kwam dichterbij staan om op het volgende stripje te wachten. Toen het eindelijk in de gleuf viel, griste Richard het eruit.

‘Er staat: “Mijn doel vervullen.”’ Richard haalde een hand door zijn haar en liep een paar stappen weg. ‘Mijn doel is het vervullen van jouw doel en dat is het vervullen van jouw doel? Dat slaat nergens op. Dit heeft geen zin. Dit is een vicieuze cirkel.’

De machine draaide langzaam rond.

‘Vertel me nu eens iets waar ik wat aan heb!’ riep Richard, zich weer tot Regula wendend. ‘Vertel me hoe ik Kahlan tegen die honden kan beschermen die haar volgens jou van mij willen afnemen!’

De machine antwoordde niet.

Na een eindeloos lange stilte legde Nicci een troostende hand op zijn schouder. ‘We zijn allemaal aan wat rust toe, Richard. Op deze manier komen we nergens. We komen later wel een keer terug. Jij moet weer even bij Kahlan gaan kijken. Dat is de beste manier om ervoor te zorgen dat de profetie niet uitkomt.’

Richard slaakte een zucht van frustratie. ‘Je hebt gelijk.’

Hij wist niet of profeteren het echte doel van de machine was of dat ze met een ander doel was gebouwd. Ze hadden nog steeds geen idee wie haar had gebouwd, waarom ze was weggestopt en vergeten of waarom ze zo plotseling uit haar dromen was ontwaakt. Hij wist niet eens of hij er nog wel zo van overtuigd was dat iemand de machine kon sturen. De dingen die de machine zei waren zo verwarrend dat hij zich begon af te vragen of de duisternis haar niet al helemaal had overgenomen. Hij begon te denken dat de machine misschien wel gewoon dwars en onhandelbaar was. Geen wonder dat ze haar diep hadden weggestopt. Je had er niets aan.

Zedd klopte Richard op zijn rug. ‘Jij bent de Zoeker. Ik weet zeker dat je er iets op zult verzinnen, jongen.’

Richard keerde de machine de rug toe. ‘Vanavond krijgen we toch niet meer de antwoorden die we nodig hebben. Zoals Nicci al zei, we moeten gaan slapen.’

Richard wilde de machine nog meer vragen, maar het was laat en hij wilde terug naar Kahlan. Als hij er een nachtje over geslapen had, wist hij ongetwijfeld weer nieuwe vragen. Als hij zijn vragen op de juiste manier wist te stellen, kwam hij er misschien wel achter waarom de machine was gebouwd en met welk doel. Maar die vragen konden wachten.

Op het moment dat ze allemaal naar de trap liepen, zette de machine zich opeens weer in beweging. Toen ze zich omdraaiden kwam ze langzaam op snelheid. Het stripje dat van de stapel werd getrokken verdween in het binnenwerk.

Richard zag het in de gleuf vallen. Hij had geen zin meer om het te pakken en te lezen. Hij had schoon genoeg van dit spelletje en wilde niet meer meespelen. Even overwoog hij het stripje tot de volgende ochtend te laten liggen.

Voordat Richard echter weg kon lopen, haalde Zedd het uit de gleuf, wierp een korte blik op de symbolen en gaf het aan Richard. ‘Het is koel. Wat staat erop?’

Richard pakte het stripje met tegenzin van Zedd aan en hield het tegen het licht om de cirkelvormige symbolen te lezen.

‘“Je enige kans is de waarheid te laten ontsnappen.”’

‘Wat betekent dat nu weer?’ vroeg Cara.

Richard klemde het stripje in zijn vuist. ‘Het is een soort raadsel. Ik heb de pest aan raadsels.’