41

Richard kon zich met de beste wil van de wereld nog geen idee vormen van wat dit allemaal kon betekenen – wat de machine eigenlijk voor iets was, wie haar had gebouwd en waarom ze zo lang voor de buitenwereld verborgen was geweest.

En erger nog, waarom ze plotseling uit haar lange sluimer was ontwaakt.

Hij veronderstelde dat de machine, waarvoor ze ooit ook mocht hebben gediend, op een gegeven moment in onbruik was geraakt en dat het, vanwege de afmetingen ervan, de moeite niet waard was geweest haar te ontmantelen, zodat men uiteindelijk maar had besloten haar door middel van muren van de buitenwereld af te sluiten, waarna ze in de vergetelheid was geraakt.

Maar voor hetzelfde geld was de machine hermetisch voor de buitenwereld afgesloten omdat er problemen mee waren geweest. Het zou niet voor het eerst zijn dat magie voor problemen had gezorgd, en misschien was de machine daar wel een goed voorbeeld van.

Maar dat verklaarde allemaal nog steeds niet waarom ze nu opeens tot leven was gekomen.

Omdat hij voorlopig toch niet in staat was deze vragen te beantwoorden, wendde Richard zich tot zijn grootvader. ‘En, wat ben jij zoal wijzer geworden over de aard van dit ding?’

Zedd keek enigszins machteloos, misschien zelfs een beetje schaapachtig. Alvorens te antwoorden, keek hij Nathan en Nicci even aan.

‘Niets, vrees ik.’

Dat was niet wat Richard had verwacht te horen, en al helemaal niet van Zedd.

‘Niets? Helemaal niets? Je bent toch wel íéts te weten gekomen?’

‘Ik ben bang van niet.’

Richard spreidde geërgerd zijn armen. ‘Maar ze maakt gebruik van magie. Kun je me dan op z’n minst niet iets meer vertellen over de magie die ze gebruikt?’

‘Dat zeg jij.’ Zedd legde een hand op de machine. ‘Wij kunnen geen magie ontdekken. De machine zwijgt als dit graf waarin ze rust. Voor zover wij kunnen vaststellen is het niets anders dan een nutteloze verzameling tandwielen en hefbomen en raderen en drijfassen. We hebben zo goed mogelijk naar binnen gekeken, maar daar werden we ook niet veel wijzer van. Het hele binnenwerk is zo te zien van gewoon metaal gemaakt, zij het op grote schaal.’

Richard streek met zijn vingers door zijn haar. ‘Wat liet die tandwielen dan draaien toen wij hier laatst waren?’

Zedd haalde zijn schouders op. ‘We hebben alles gedaan wat we konden bedenken om haar aan de praat te krijgen, of in elk geval iets te laten doen waar we verder mee konden, maar ze doet niks. We hebben magische draden en betoverde sondes ingebracht en we hebben er analysebezweringen op losgelaten, maar zonder resultaat.’

‘Misschien komt dat omdat het paleis je macht verzwakt,’ opperde Richard.

‘Ik ben een Rahl en míjn macht werkt uitstekend in het paleis,’ zei Nathan, en hij streek met zijn hand over de machine, ‘maar mijn macht haalde even weinig uit als die van Zedd.’

Richard wendde zich tot Nicci. Zij beschikte over andere vermogens dan Zedd of Nathan. Zij kon Subtractieve Magie toepassen. Hij hoopte dat zij met haar unieke gave misschien een spoortje magie had kunnen waarnemen dat voor Zedd en Nathan verborgen was gebleven.

‘Jij kunt me er toch zeker wel iets meer over vertellen?’

Nog voor hij was uitgesproken schudde Nicci haar hoofd. ‘Het is precies zoals Zedd zegt. Niemand van ons neemt een spoor van magie waar – ook ik niet. Kahlan heeft me verteld wat de machine allemaal deed toen jullie haar vonden. De gleuf waarin jullie de metalen stripjes met de symbolen hebben gevonden is leeg. Ze heeft sindsdien dus geen nieuwe meer gemaakt.’

Richard slaakte een zucht van ergernis. ‘Maar hoe doet ze dan alles wat ze doet?’

Nicci ontvouwde haar armen en wees naar de machine. ‘Wat doet ze dan? Er heeft geen tandwiel meer gedraaid en er is geen sprankje licht meer uit gekomen sinds jullie hier voor het laatst waren. Ze is net zo stil en dood als ze waarschijnlijk de afgelopen duizenden jaren is geweest.’

‘Maar al die onderdelen bewogen en draaiden en werden verlicht door een soort vreemd oranjeachtig schijnsel.’

‘Ik heb het ook gezien,’ zei Kahlan. ‘We beelden het ons heus niet allebei in.’

‘Wij zeggen niet dat jullie je iets inbeelden,’ zei Zedd, terwijl hij met een diepe zucht zijn hand van de machine haalde, ‘alleen dat wij het haar zelf niet hebben zien doen. Tenzij ze opeens weer tot leven komt, kunnen wij je er verder ook niets over vertellen.’

Eigenlijk was Richard wel blij dat de machine weer zweeg. Weer een probleem minder. Ze hadden al genoeg aan die vervelende kwestie van de profetieën, dus konden ze de machine er eigenlijk niet bij gebruiken.

Richard legde een hand op de platte, metalen bovenkant.

Op het moment dat hij de machine aanraakte, begon de grond te trillen van het geweld van alle zware machinerieën die van het ene op het andere moment met veel lawaai in beweging kwamen.

Met een doffe klap die nog zwaarder door de grond dreunde, schoot er, als een soort bliksemflits in de duisternis, vanuit het midden van de machine een lichtbundel omhoog die het symbool op het plafond projecteerde, hetzelfde symbool dat op de zijkant van de machine en in het boek Regula stond. Toen binnen in de machine het reusachtige raderwerk begon te draaien, draaide het in lijnen van licht getekende embleem op het plafond mee.

Zedd en Nathan renden naar de machine en bukten zich om door het raampje te kijken.

Zedd wees en moest zijn stem verheffen om boven het gebrul en geratel van alle grote raderen die tegen elkaar in draaiden uit te komen. ‘Kijk nou. Er wordt een metalen stripje door het mechanisme gevoerd, precies zoals Richard het heeft beschreven.’

Nicci legde haar vlakke handen op de machine, blijkbaar in een poging de kracht ervan te voelen.

Ze sprong meteen weer naar achteren en slaakte een kreet van pijn.

‘Ze is beveiligd,’ zei ze, over haar pijnlijke ellebogen en schouders wrijvend.

Zedd raakte de machine heel voorzichtig, veel lichter dan Nicci, met één hand aan om haar te testen. Ook hij moest zijn hand terugtrekken. Hij wapperde ermee alsof hij hem in open vuur had gehouden.

‘Donders, ze heeft gelijk.’

‘Daar,’ zei Nathan, door het venster wijzend, waarbij hij goed uitkeek de machine niet aan te raken. ‘Het metalen stripje glijdt door die lichtbundel.’

Iedereen bleef geduldig staan wachten terwijl Zedd en Nathan naar binnen keken. Richard zag lijnen van licht, delen van symbolen, over hun gelaatstrekken spelen.

Het metalen stripje viel in de gleuf.

Richard greep Zedds pols. ‘Voorzichtig. Dat ding is gloeiend heet.’

Zedd likte aan zijn vingers, peuterde het stripje uit de gleuf en gooide het snel boven op de machine.

Richard kon duidelijk de nieuwe symbolen zien die in het metaal waren gebrand. Er kringelde nog rook vanaf. Met één vinger keerde hij het stripje om, zodat hij de tekens beter kon zien.

‘Enig idee wat er staat?’ vroeg Nathan.

Richard bekeek de serie symbolen en knikte. ‘Ja, hier staat: “Pion slaat koningin.”’

‘Net als eerst,’ zei Kahlan.

‘Ik ben bang...’

‘Kijk,’ zei Nicci, en ze wees door het venster naar beneden. ‘Ze maakt er nog een.’

Zodra het stripje in de gleuf viel, griste Richard het weg en gooide het gloeiende metaal snel op de platte, ijzeren bovenkant van de machine.

Hij geloofde zijn ogen niet.

Kahlan legde een hand op zijn arm. ‘Richard, wat is er?’

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Zedd. ‘Wat staat er?’

Eindelijk keek Richard op en keek eerst zijn grootvader en toen de anderen aan.

‘Wat er staat blijft binnen deze muren. Begrepen?’