59

‘Wat hoor ik daar over mij en mijn begaafdheid?’ vroeg Nathan, terwijl hij bij Richard bleef staan.

Kahlan zag dat de profeet een velletje papier in zijn hand hield.

‘Zedd had Kahlans hand genezen, maar nu is het weer erger geworden,’ zei Richard over zijn schouder. ‘Het lukt hem niet het opnieuw te helen. Ik zei alleen dat jij misschien meer kans hebt om haar te genezen, omdat jouw macht niet wordt gehinderd door de betovering rond het paleis.’

Nathan keek fronsend op Kahlan neer. Ze stak haar arm uit, zodat hij haar hand in het schijnsel van de toorts kon bekijken. Haar hoofd bonkte. Het enige wat ze wilde was slapen.

‘Ik wil het best proberen,’ zei hij.

‘Het zal je toch niet lukken,’ zei Nicci op besliste toon. ‘Zedd heeft het al eens genezen. Het had nooit op deze manier terug kunnen komen. Er is hier iets aan de hand wat wij niet zien of begrijpen. Als het Zedd niet lukt datgene te herstellen wat hij eerder al had geheeld, dan gaat het jou ook niet lukken.’

Kahlan maakte zich grote zorgen over wat Nicci nog meer wist maar niet vertelde.

‘Ik ben bang dat zij gelijk heeft,’ zuchtte Zedd.

Kahlan duwde zich op haar ellebogen omhoog. ‘Maar als jij het niet kunt genezen...’

Zedd gaf haar een schouderklopje en glimlachte haar geruststellend toe, met de oude twinkeling in zijn ogen. ‘Maak je geen zorgen, liefje. We hebben nog meer mogelijkheden om dit te verhelpen. We hebben hier in het paleis de beschikking over een grote verscheidenheid aan kruiden. Het is maar een schrammetje dat is gaan ontsteken. Zulke ontstekingen behandel ik mijn hele leven al met kruidenkompressen. Ik zal er eentje voor je bereiden waarvan je binnen de kortste keren zult opknappen.’

‘Zedd heeft gelijk,’ zei Richard tegen haar. ‘Vroeger behandelde hij mijn snij- en schaafwonden altijd zonder hulp van de begaafdheid. Ik heb zelfs wat aum bij me,’ zei hij tegen Zedd.

Zedds borstelige wenkbrauwen gingen omhoog. ‘Is het werkelijk? Nou, dat zal de pijn mooi kunnen verlichten terwijl het kompres zijn werk doet en de ontsteking uit haar hand trekt.’ Hij klopte weer zachtjes op haar schouder. ‘Ik ga het meteen klaarmaken, dan ben je zo weer de oude.’

Kahlan ging glimlachend liggen. ‘Dank je, Zedd.’

Hij keek naar de grond waar ze lag en keek Richard aan. ‘We moeten haar wel verplaatsen naar een plek waar ze lekker kan liggen en waar ze kan rusten.’

‘Ik lig hier prima,’ protesteerde Kahlan. Ze voelde er niets voor om weer te worden bespied in een van de slaapkamers.

‘O ja?’ Zedd keek naar het gapende gat in het midden van de ruimte. ‘Die machine daar beneden heeft andere mensen – mensen die absoluut niet begaafd zijn – in hun slaap profetieën bezorgd. Stel je eens voor hoeveel kracht dat ding moet hebben om dat te kunnen doen, om nog maar niet te spreken van het feit dat ze dat vanuit een insluitingsveld doet. Het lijkt me niet uitgesloten dat je daar in je slaap die hoofdpijn van hebt gekregen.’

Richard wierp ook een blik op het gat in de vloer. ‘Ik heb geen hoofdpijn en ik heb hier ook geslapen.’

Zedd stak een vinger in de lucht. ‘Maar jij hebt de begaafdheid – beide kanten ervan. Bovendien denk ik dat jij een soort unieke connectie met die machine hebt, dus misschien heeft ze op jou niet hetzelfde effect. Maar het kan zijn dat anderen er wel last van hebben wanneer ze er te lang bij in de buurt zijn, zoals in dit geval Kahlan.’

Met een bezorgde blik op zijn gezicht legde Richard een troostende hand op Kahlans schouder.

Haar hoofd bonkte nog steeds van de meedogenloze pijn. ‘Denk je echt dat de machine de oorzaak kan zijn?’

Zedd haalde zijn schouders op. ‘We weten niet veel van de machine af. We hebben geen idee wat ze allemaal kan en dat baart me grote zorgen. Het zou kunnen dat ze een krachtveld uitstraalt dat verantwoordelijk is voor jouw misselijkheid en pijn. Wat ik in elk geval wel heb waargenomen toen ik probeerde je te helen was dat je bij lange na niet de hoeveelheid slaap krijgt die je lichaam nodig heeft om te helen. Dat maakt je gevoelig voor allerlei problemen. Zonder de benodigde rust zal die infectie alleen maar erger worden. Daarom vind ik dat we je in een comfortabel bed moeten leggen – en nog belangrijker, uit de buurt van de machine – zodat je de rust krijgt die je nodig hebt om ons te helpen je te genezen.’

Ze moest bekennen dat daar iets in zat. En toch...

‘Er zijn genoeg comfortabele bedden in het paleis,’ zei Richard tegen haar. ‘We zoeken een plekje voor je waar je lekker kunt uitrusten en waar Zedd je arm kan behandelen.’

Kahlan duwde zichzelf weer half overeind op haar ellebogen. ‘En het probleem dat we in onze slaapkamer hadden dan?’

Richard glimlachte ondeugend. ‘Daar weet ik wel iets op. Maak je geen zorgen.’

Maar dat deed ze wel. Kahlan deed haar best de bonkende pijn in haar hoofd en de kloppende pijn in haar arm te negeren. ‘Ik voel me al veel beter,’ loog ze. Ze schraapte haar keel en deed haar best haar zwakke stemmetje normaal te laten klinken. Het hielp niet veel.

‘Zo klink je anders niet,’ zei Nathan.

‘Er zijn veel belangrijker zaken om je druk over te maken dan over mij,’ zei ze. ‘Die hoofdpijn komt gewoon doordat ik naar had gedroomd, en wat mijn arm betreft, ach, zulke schrammen kunnen er soms heel lelijk uitzien, maar uiteindelijk gaan ze wel over. Jullie overdrijven het allemaal zo.’

Niemand leek ook maar enigszins overtuigd. Misschien omdat Kahlan zelf ook niet overtuigd was, maar vooral omdat ze wist dat ze koorts had. Die maakte haar hees. Ze had bijna geen stem meer over. Wanneer ze iets zei verraadde dat alleen maar hoe ellendig ze zich voelde.

‘Toch vind ik dat ik het moet proberen,’ zei Nathan.

‘Als je dat zo graag wilt, wil ik met alle plezier je patiënt zijn,’ zei Kahlan, terwijl ze haar best deed beter te klinken dan ze zich voelde.

Toen Nathan langs Richard liep, gebaarde Richard naar zijn hand. ‘Wat heb je daar trouwens bij je?’

Nathan keek naar het papier in zijn hand alsof hij het bestaan ervan helemaal vergeten was. ‘O, ja.’ Hij zwaaide ermee naar Richard. ‘Van je persoonlijke profeet, beneden in de bibliotheek.’

Richard trok een gezicht. ‘Wat voorspelt Lauretta nu weer?’

‘Ik ben bang dat het wel serieus klinkt. Daarom kwam ik je eigenlijk opzoeken. Het is moeilijk te zeggen waar het precies over gaat, maar het zou een nieuw omen over Kahlan kunnen zijn.’ Nathan zwaaide even met het papier en draaide het toen om, zodat hij de profetie hardop kon voorlezen. ‘Ze luidt als volgt: “De keuze van een koningin zal haar haar leven kosten”.’

‘Dus je denkt dat het over Kahlan zou kunnen gaan vanwege de overeenkomsten met die vorige profetie?’ vroeg Zedd. ‘“Koningin slaat pion.”’

Nathan schudde geërgerd zijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Ik heb er geen visioenen over gehad. Het kan van alles betekenen.’

Richards gezicht was asgrauw geworden. Hij griste het papier uit Nathans hand om het zelf te kunnen lezen, alsof hij hem niet geloofde.

‘Wat is er?’ vroeg Zedd.

Richard bleef een ogenblik naar het papier staan staren alvorens naar zijn grootvader op te kijken.

‘Eerder vanavond,’ zei hij zacht, ‘heeft de machine tot me gesproken.’

Zedd boog zich naar voren. ‘Tot je gesproken, hoe bedoel je?’

Richard liet zijn hand zakken terwijl hij naar woorden zocht. ‘Dat is een beetje moeilijk uit te leggen.’

Zedd leek niet van plan hem er zo gemakkelijk van af te laten komen. ‘Je moest het toch maar eens serieus proberen.’

Richard perste zijn lippen op elkaar en dacht na hoe hij het moest uitleggen. ‘De machine vertelde me dat ze dromen had gehad. En toen wilde ze van me weten waarom ze dromen had gehad.’

Nicci trok haar wenkbrauwen op. ‘Stelde ze je een vraag?’

Richard knikte. Kahlan fronste en probeerde zich door haar bonkende hoofdpijn heen te herinneren waar ze die woorden eerder had gehoord. Ze klonken haar zo bekend in de oren. Opeens schoot het haar te binnen.

‘Dat is toch wat die jongen op de markt zei? Dat hij dromen had gehad? En daarna vroeg hij waarom hij dromen had gehad. Weet je nog wel?’

‘Ik weet het nog,’ zei Richard. ‘Henrik. En je hebt gelijk. Hij gebruikte exact dezelfde woorden.’

Het werd stil toen iedereen probeerde te bevatten wat dit kon betekenen. De ervaring had hun geleerd dat de profetieën die de machine gaf ook via anderen naar buiten kwamen. Kahlan vroeg zich af of dit net zoiets was.

Richard haalde zijn vingers door zijn haar. ‘Het was niet alleen wat de machine zei. Het was hoe ze het zei wat me dwarszit.’

‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg Nicci. ‘De machine brandt de dingen die ze zegt op die metalen stripjes. Heeft ze de boodschap deze keer op een andere manier doorgegeven?’

‘Nee, ze deed het gewoon door symbolen op metalen stripjes te branden, net als eerst.’

‘Wat bedoel je dan met “hoe ze het zei”?’

‘Jullie weten allemaal hoe de machine klinkt wanneer er een profetie uit gaat komen – het plotselinge lawaai dat ze maakt wanneer ze vanuit stilstand opeens in beweging komt?’ Richard keek om zich heen en iedereen knikte. ‘Nou, deze keer ging het anders. In plaats van opeens volle kracht vooruit te gaan, startte ze ditmaal langzaam, zachtjes, alsof ze wakker werd.’

Zedd wierp zijn armen in de lucht. ‘Wakker werd! Alsof ze wakker werd om jou te vertellen dat ze had gedroomd? Lieve geesten, Richard, het is een machine!’

‘Ik weet het, ik weet het,’ zei Richard, naar zijn grootvader gebarend dat hij moest kalmeren en naar hem moest luisteren. ‘Maar ze startte dus heel langzaam en rustig. Alle tandwielen en andere dingen kwamen geleidelijk aan op snelheid en bewogen langzaam op hun plek. Toen ze eenmaal goed op stoom was, graveerde ze in twee stripjes symbolen die betekenen: “Ik heb dromen gehad,” en “Waarom heb ik dromen gehad?”

Maar wat ik nog vreemder vond is dat de twee stripjes niet gloeiend heet waren toen ze uit de machine kwamen.’

‘Ze zijn altijd heet wanneer ze eruit komen,’ zei Zedd.

Richard leunde naar voren en keek hen allemaal een voor een aan. ‘Nou, ditmaal kwamen ze dus afgekoeld uit de machine. Allebei.’

Zedd wreef over zijn kin. ‘Dat is gek.’

‘Ik ben er de hele avond bij gebleven,’ zei Richard, ‘om te zien of ze nog iets anders zou zeggen. Ik heb een tijdje geslapen. En toen begonnen alle tandwielen opeens te draaien, maar op de gewone manier, zoals jullie het ook hebben zien gebeuren – abrupt, van het ene op het andere moment. Ik schrok meteen wakker van de herrie.’

Hij leunde naar achteren, stak zijn hand in zijn zak en haalde er een metalen stripje uit. ‘Toen ze me wakker had gemaakt, vlak voordat ik Kahlan hoorde gillen en hiernaartoe rende om te kijken wat er met haar was’ – hij hield het stripje omhoog – ‘gaf de machine hetzelfde omen. En het kwam er gloeiend heet uit, net als anders.’

‘Hetzelfde omen?’ vroeg Zedd argwanend.

Richard wees naar het papiertje in Nathans hand. ‘Hetzelfde als dat daar. “De keuze van een koningin zal haar haar leven kosten.”‘