70

‘Kijk eens aan,’ zei Zedd, terwijl hij uit het trappenhuis kwam. ‘Kennelijk heeft niemand van ons het in zich de machine te vernietigen.’

Richard vroeg zich af hoe dat kon.

Hij wankelde achteruit, terwijl het inwendige mechanisme zich langzaam maar zeker in beweging zette en de verschillende onderdelen op snelheid begonnen te komen.

Zwijgend stond hij naar de ontwakende machine te kijken, verbijsterd dat het zwaard zo abrupt was gestopt. Dat had hij niet verwacht.

Hij had hetzelfde al eens meegemaakt, toen hij diep vanbinnen nog een spoortje twijfel had gevoeld. En ook ditmaal dacht een deel van hem dat de machine niet verantwoordelijk was voor al die verschrikkelijke dingen die er waren gebeurd. Ergens geloofde hij dat het verkeerd was om de machine daarvan de schuld te geven.

Als hij die twijfels niet had gehad, wist hij, zou het zwaard de machine verpulverd hebben.

Toch had hij er volledig achter gestaan. Het was verwarrend weer terug te moeten komen van dat fatale punt.

Het feit dat er twijfels bestonden weerhield het zwaard ervan om schade aan te richten. Maar dat wilde nog niet zeggen dat die twijfels gerechtvaardigd waren. Het kon nog steeds heel goed zo zijn dat de machine de oorzaak was van de sterfgevallen en dat ze haar toch echt moesten vernietigen.

Toen de machine volop draaide en het licht van binnenuit het symbool van de machine op het plafond projecteerde, vulde de ruimte zich met het mechanische geratel van alle onderdelen die nu tegelijkertijd in beweging waren.

Richard hoefde niet door het venster te kijken. Hij wist wat er gebeurde. Even later viel er een metalen stripje in de gleuf. Hij stak zijn zwaard weer in de schede, voelde even aan het stripje en merkte dat het koel was. Hij nam het eruit en begon in gedachten meteen de boodschap te vertalen.

‘Nou,’ zei Zedd ongeduldig, ‘wat staat er?’

‘Er staat: “Je kunt degenen die de waarheid spreken vernietigen, maar niet de waarheid zelf.”’

Zedd wierp een duistere, wantrouwige blik op Regula. ‘Gaat dat ding nu opeens Tovenaarsregels spuien?’

‘Daar lijkt het wel op,’ zei Richard. Hij legde zijn handen op de machine en leunde er een beetje op, om bij te komen van de ervaring dat het zwaard er opeens mee was opgehouden toen hij het wilde gebruiken. Intussen probeerde hij te bedenken wat hem nu te doen stond. ‘Ik wil nog steeds graag weten hoe we de machine kunnen vernietigen als dat nodig mocht zijn.’

‘Het lijkt me wel duidelijk dat het ding op de een of andere manier wordt beschermd,’ zei Nicci. ‘Maar ik kan geen schild ontdekken en bovendien werkt het anders dan alle andere schilden waarmee ik ooit te maken heb gehad. Er zijn hier krachten in het spel die wij niet begrijpen.’

Zedd knikte. ‘Ik vermoed dat ergens in het verleden iemand anders ook heeft getracht dit ding te vernietigen. Niemand zou zich zoveel moeite en inspanning hebben getroost om het hier te begraven, tenzij dat de enige optie was die hem nog overbleef.’

‘Kenden we het verhaal maar dat hierachter schuilt,’ zei Nicci.

‘Misschien zullen we haar op een dag zelf ook weer moeten begraven,’ zei Richard, ‘net als degene die het de eerste keer heeft gedaan.’

De machine, die nog niet helemaal was stilgevallen na het graveren van een Regel uit het Tovenaarsboek, begon weer sneller te draaien. Even later viel er nog een stripje in de gleuf. Het voelde net zo koel aan als het vorige. Richard haalde het eruit en vertaalde het voor de rest.

‘“Neem je het mij kwalijk dat ik de waarheid spreek?”’

Richard herkende de woorden die hij zelf tegen ambassadeur Grandon had gesproken. Het was gewoon griezelig ze hier herhaald te zien door de machine.

Opeens begreep hij waarom het zwaard had geweigerd de machine te vernietigen. Diep vanbinnen geloofde hij niet dat de machine de oorzaak was van alle problemen.

 ‘Ja, daar komt het eigenlijk wel op neer,’ fluisterde hij hardop in antwoord op de vraag. Hij steunde met zijn handen op de bovenkant van de machine. ‘In feite kun jij er ook niets aan doen, wel?’ vroeg hij aan de machine. ‘Jij bent alleen maar de boodschapper.’

De machine vertraagde nauwelijks en even later was ze alweer bezig een nieuw stripje te graveren. Richard pakte het koude metaal uit de gleuf en las de tekst hardop voor.

‘“Wanneer de boodschapper de vijand wordt, wordt de vijand begraven.”’

Zedd, die naast Richard kwam staan, legde ook een hand op de machine. ‘Dat is interessant.’

Richard vroeg zich af hoe, en waarom, de machine erin was geslaagd zich weer uit te graven.

Opnieuw begon de machine sneller te draaien en voerde een nieuw stripje onder de lichtbundel door, zodat er symbolen in de taal der Schepping in werden gebrand. Toen het stripje in de gleuf viel, haalde Richard het er niet onmiddellijk uit.

‘Schiet eens op,’ zei Zedd ongeduldig, ‘lees voor wat er staat.’

Eindelijk pakte Richard het stripje op en begon het zwijgend te vertalen. Deze vertaling was ingewikkelder dan de vorige, maar uiteindelijk was hij eruit en las de woorden hardop voor.

‘“De duisternis heeft mij gevonden en zal ook jou vinden.”’