73 Toronto

In een impuls pakte Sjef de schouders van Oom Cees vast en schudde er flink aan. Lodderig opende Oom Cees zijn linkeroog wat verder en daarna ook zijn rechter oog.

‘Wat?’ zei hij. ‘Wat is er?’ Hij praatte loom en nauwelijks verstaanbaar.

‘Kijk dan op de computer!’

‘Hè? Wat?’

‘Op het scherm! Kijk dan!’

Maar Oom Cees bleef Sjef aanstaren alsof hij totaal niet begreep waar hij was.

‘Oké,’ zei Sjef. ‘Sta maar op dan.’

Langzaam schuifelde Oom Cees met zijn voeten. Blijkbaar reageerde hij wel op simpele commando's.

‘Hup,’ riep Sjef met barse stem, ‘Opstaan, nu meteen!’

Oom Cees kwam inderdaad langzaam overeind terwijl hij Sjef uitdrukkingsloos aankeek.

‘Hierheen!’

Sjef trok zijn oom aan de hand mee naar een stapel kussens in de hoek van de regiekamer, die hij snel met zijn voet uitspreidde.

‘Hier gaan liggen!’

Hoe meer Sjef deed alsof hij een soldaat bevelen gaf, hoe beter Oom Cees gehoorzaamde. Op Sjefs commando liet hij zich langzaam door zijn knieën zakken totdat hij zich opzij op de kussens liet vallen. Zodra zijn hoofd steun voelde begon hij te snurken en reageerde op geen enkel commando meer. Sjef controleerde of zijn oom goed lag en liep toen terug naar het controle paneel. Hij ging zitten op de regiestoel en staarde weer naar hetzelfde scherm.

‘Task completed. Server identified. 7 JPEG streams found. Proceed?’

Wat kon dat nou toch betekenen? In zijn hoofd rekende hij uit dat het in Leiden halverwege de middag was. Hij pakte zijn mobieltje en belde Sjaak op. Die antwoordde meteen.

‘Sjaak hier.’

‘Met Sjef. Ik heb je hulp nodig.’

‘Heb je nieuws van Roos?’

‘Nee, niks. Ook niks van Bernadette. Jij?’

‘Ik ook niet. Griezelig. Waar denk jij dat ze zijn?

‘Roos is bang dat mijn ouders haar telefoon opsporen en haar gaan zoeken. Dus ze laat zo weinig mogelijk horen. Bernadette heb ik geen flauw idee van. Dat laboratorium klinkt helemaal niet goed. Daar bel ik je over.’

‘Hoezo, wat ben je te weten gekomen?’

‘Er staat iets op het scherm wat ik niet begrijp. Maar mijn oom ligt te slapen.’

‘Wat dan?’

Sjef las de geheimzinnige regel voor.

‘Echt?’ Riep Sjaak. ‘JPEG? weet je het zeker?’

‘Ja, dat staat hier.’

‘Dat zijn filmpjes. Misschien wel live-beelden. Staat er een commando bij?’

‘Nee. Alleen 'Proceed', met een vraagteken.’
‘Gewoon op de enter-knop drukken. Probeer maar.’

Sjef probeerde het en meteen vulde het scherm zich met vier grijze vlakken waar langzamerhand tekening in kwam. Ze zagen er alle vier uit als de beelden van beveiligingscamera's in een winkel of bank, niet heel scherp maar goed genoeg om mensen te herkennen en te zien waar ze zijn en wat ze doen.

‘Wat zie je?’ vroeg Sjaak.

‘Beveiligingscamera's.’

‘Dat moet het laboratorium zijn!’

‘Ik zie een lange, hoge gang met allemaal deuren. Dan een ruimte met allemaal lange tafels en iets van microscopen of zo, met allerlei mensen aan het werk. Ook een soort garage met roldeuren. Daar beweegt niets. En nog een andere gang, iets minder hoog. Wacht, het beeld verspringt. Nou zie ik vier andere beelden.’

‘Dat is fantastisch. Als je oom wakker is, wil je hem dan vragen de uitzendingen door te sturen naar mij?’

‘Ja, zal ik doen.’

‘Als er nieuws is, laat je het me dan gelijk weten?’

‘Natuurlijk. Jij toch ook?’

‘Ja, Meteen. Tot later.’

Sjef merkte maar nauwelijks dat de verbinding door Sjaak verbroken werd. Hij staarde gebiologeerd naar het scherm, waar elke dertig seconden het beeld werd doorgeschakeld naar andere camera's. Soms zag hij alleen maar een kale gang, of een lege zaal. Soms zag hij dingen waar hij niets van begreep. Er was bijvoorbeeld een intensive care kamer met maar één patiëntje, een baby'tje dat vast zat aan allemaal slangetjes. Het zag er griezelig uit, met een klein lijf en een spookachtig groot hoofd.

Plotseling schakelde het beeld weer verder.

Er kwam een operatie kamer in beeld, waar een lichaam, een tikkeltje aan de mollige kant, op de buik klaar lag. Operatie lakens lagen over beide zijden van het lichaam, maar de middellijn was ontbloot. Een zuster in operatiekostuum smeerde jodium over de ruggengraat, van helemaal boven bij het achterhoofd tot helemaal beneden bij de bilnaad. Sjef kon het gezicht niet zien, maar hij zag wel hoe een andere zuster een lok haar onder het hoofdkapje schoof. In een impuls klikte Sjef op de muisknop, en tot zijn verbazing vulde het beeld van de operatie kamer ineens het hele scherm. Het was haarscherp en in heldere kleuren. Nog net voordat het beeld weer versprong zag hij dat de haarlok kastanjebruin was. Dat zei hem niets en hij sloeg er geen acht op. Sjef had Nikkie immers nog nooit ontmoet.