38 Elba

De volgende ochtend werd Bernadette al vroeg wakker. Het was een belangrijke dag. Ze zou voor het eerst de beroemde producer gaan ontmoeten die ervoor moest zorgen dat True Face het European Talent Festival ging winnen. Nog even dacht ze aan de verrassend mooie avond bij het zwembad met Ismael. Ze lachte van binnen toen ze keek naar de gepikte rozen op haar nachtkastje en dacht aan hoe stuntelig ze tegen elkaar gepraat hadden. Toen sprong ze uit bed en douchte zich snel. Stipt om acht uur kwam ze de ontbijt kamer inlopen, waar Louise al een croissantje zat te eten.

‘Goedemorgen Louise,’ zei Bernadette.

‘Goedemorgen, jonge ster,’ zei Louise, grijnzend. ‘Heb je lekker geslapen?’

‘Ja, heerlijk,’ antwoordde Bernadette. ‘Jij?’

‘Ja, hoor ik ook. Dank je.’ zei Louise. ‘Pak maar snel een ontbijtje, want het programma is weer veranderd.’

‘Alweer?’ Zei Bernadette. ‘Blijft dat zo?’

Louise keek haar aan.

‘Als ik jou was zou ik er maar aan wennen,’ zei ze.

‘Straks zijn jullie op tournee en dan wordt het nog veel chaotischer.’

Bernadette knikte en liep langs het grote ontbijtbuffet dat langs een wand van de kamer stond opgesteld. Ze laadde twee bordjes vol met fruit, gebakken ei, jam en natuurlijk haar lievelingsbrood, twee croissants die zo vers roken dat je je in een bakkerij in Frankrijk waande. Een serveerster had al een grote pot thee klaargezet en Louise schonk twee kopjes vol.

‘Wat gaat er dan nu weer gebeuren?’ vroeg Bernadette.

‘Ga eerst maar even zitten,’ zei Louise. ‘Want het is nogal belangrijk.’

Bernadette installeerde zich met haar hele ontbijt aan de tafel en nam een slok thee.

‘Nou, ik zit. Kom maar op.’

‘Oké. Je gaat vandaag weer verhuizen. Nu naar Frankrijk.’

‘Wat? Gaan we in Frankrijk repeteren? Waarom niet gewoon hier?’

‘We zijn toch weer bang voor teveel drukte,’ zei Louise. ‘Vanmorgen stonden er al een paar fans voor de deur hier. Om zeven uur! Voor het avond is weet iedereen waar jullie zijn.’

Bernadette stond op en liep naar het raam. Buiten zag ze inderdaad een groepje mensen op het gras zitten, met True Face stickers op hun tassen, en sjaals om hun schouders met foto's van alle bandleden.

‘Zie je wel?’ zei Louise. ‘We hebben weinig keus.’

‘Hoe laat gaan we weg?’ vroeg Bernadette. ‘Kunnen we eerst nog even zwemmen?’

‘Nee, jij gaat over een half uurtje al. De anderen komen later.’

‘Maar ik wil met Ismael, nou, eh, met iedereen in de auto!’

‘Ze komen achter ons aan. Maak je maar geen zorgen. De producer wil trouwens het liefst eerst even met jou alleen werken.’

‘Waarom? We zijn toch een band, dan moet iedereen er toch zijn?’

‘Jij bent echt het belangrijkste.’

Louise wees met haar vinger naar Bernadette.

‘Die fans zijn hier vooral voor jou. Maar als de rest van de band nog even hier is gaan ze niet zo gauw weer op zoek.’

Bernadette vond het geen leuk vooruitzicht om alleen op reis te gaan, zeker na de avond met Ismael. Ze ging langzaam weer zitten aan de tafel.

‘Weet je zeker dat het zo het best is?’ vroeg ze.

‘Ja, daar hebben we goed over nagedacht,’ zei Louise.

‘Maar het is natuurlijk wel belangrijk dat je de fans niet op het spoor zet. Dus straks gaan we nog even je ouders en je zus bellen. En daarna is het beter dat je deze week alleen maar contact hebt op afgesproken momenten.’

‘Hè,’ zei Bernadette. ‘Het lijkt wel of je me in quarantaine wil stoppen. Alsof er gevaar dreigt.’

‘Nou, in zekere zin is dat ook zo. Als ons plan verkeerd loopt zijn jullie straks niet goed voorbereid voor de finale.’

‘Leuk is anders,’ mopperde Bernadette. ‘Maar dan zal ik mijn koffer zeker maar gaan pakken?’

‘Doe maar. We gaan over een half uurtje weg.’

Toen Bernadette weer beneden kwam met haar koffer en tassen had Louise al een telefoon klaar aan de ontbijttafel.

Bernadette praatte even met haar ouders. Ze mocht van Louise nog niet vertellen dat ze weg ging, dus het was een beetje een raar gesprek. Het voelde zoals wanneer je tegen je lievelingsleraar smoesjes vertelt over je huiswerk. Je praat je er wel uit, maar het geeft een naar gevoel waar je de hele dag mee rondloopt.

Ze probeerde ook nog Lucia en Roos op te bellen, maar de telefoon werd niet opgenomen. Misschien waren ze op weg ergens heen, of lagen ze nog te slapen. Bernadette liet een bericht achter op de voicemails en volgde Louise naar buiten door de achterdeur. Er stond een onopvallende donkerblauwe

auto klaar.

‘Ga jij maar op de achterbank,’ zei Louise, die zich achter het stuur installeerde.

‘Maar houd jezelf uit zicht. Anders zit straks iedereen meteen al achter ons aan.’

Bernadette ging liggen op de achterbank, maar kon het niet laten heel even naar buiten te kijken toen ze langs het gebouw naar de weg reden. In een flits zag ze hoe er inmiddels zo'n dertig fans van True Face bij de grote voordeur rondhingen. Meteen verstopte ze zich weer.

‘Gaat dit nou voortaan altijd zo?’ vroeg ze.

‘Als het goed is wel,’ zei Louise. ‘Want dat betekent dat je beroemd bent en succes hebt. Maar maak je niet teveel illusies. Fans vergeten je soms nog sneller dan dat ze je ontdekken.’

Louise reed flink door en een uurtje later waren ze op de veerboot naar het vasteland van Italië. Het eiland Elba verdween in de verte, omgeven door de helderblauwe zee en de diepblauwe ochtend hemel, met wat flarden wolken om de bergtoppen. Bernadette had nu al heimwee naar Elba, naar Ismael en naar de rest van de band.