51 Toronto

‘Sjef!’

De stem van Oom Cees galmde door het trappenhuis, weerkaatsend tussen de muren, de vloeren en de plafonds. Sjef was net weer even ingedommeld op zijn bed maar schrok meteen wakker. Hij sprong overeind en rende naar de gang.

‘Sjef!’ Klonk het weer. Het kwam van beneden, uit de regiekamer en het kon betekenen dat Oom Cees iets belangrijks gevonden had. Hij sprintte de trap af en vond oom Cees inderdaad achter het grote regelpaneel.

‘Wat is er? Waarom riep je zo hard?’

‘Kijk maar,’ zei oom Cees. ‘Wat zie je?’

‘Geen idee,’ zei Sjef. Hij staarde naar een soort witte streng met allemaal zijstrengetjes, die op de grote monitoren te zien was.

Oom Cees drukte op de review knop en het beeld begon terug door de tijd te bewegen. De streng bleek in opengehakte ruggenwervels te liggen, en terwijl het beeld verder terugspeelde zag je de wervels gesloten worden door een pneumatische hamer en beitel en uiteindelijk sloten ook de spierlagen zich en de donkerbruine huid. Twee handen gehuld in chirurgische handschoenen maakten met een mesje alles aan elkaar tot er geen snee of litteken meer te zien was. Terwijl het beeld verder weg bewoog kwam de hele rug in beeld, en even laten ook het gezicht van een meisje onder narcose. Ze had een Indisch of Pakistaans uiterlijk, en een grote bos krullend haar dat in een haarkapje was gestoken.

‘Wat is dat nou weer,’ riep Sjef. ‘Dit vind ik echt niet leuk!’

‘Ik ook niet,’ zei oom Cees. ‘Kijk hier.’

Met de muis wees hij een internet adres aan, onderin het beeld.

LRMF stond er, en de volledige naam erachter: ‘Laboratoires pour Recherches Medicales Fondamentales’, Frans voor ‘Laboratorium voor Fundamenteel Medisch Onderzoek.’

‘Hier kwamen ook die filmpjes over jullie vandaan,’ zei oom Cees.

Sjef keek zijn oom aan.

‘Was dat het ruggenmerg van dat meisje? Die is dus dood?’

Oom Cees knikte.

‘Als het filmpje echt is wel. Maar ik heb geen idee wie het zijn. Ze lieten eerst een opengesneden nier zien, alsof ze daar onderzoek mee gingen doen. Kijk maar.’

Oom Cees klikte opnieuw op de link naar het laboratorium, waar nu precies hetzelfde filmpje in beeld kwam dat dokter Jensen aan dokter Perignon had laten zien. Juist toen het naaldje in beeld kwam dat de celkern ging proberen op te tillen ging het scherm ineens helemaal op zwart. Even later verscheen een mededeling in beeld:

‘Contact administrator en renew your access privileges. You will be shut off in 10-9-8 seconds.’

De teller liep terug naar 0 seconden, waarna het scherm blauw werd en wat voor knoppen oom Cees ook probeerde, er was geen contact meer te krijgen.

Weer voelde Sjef rillingen over zijn rug lopen. Als de bloedafnames iets met dit filmpje te maken hadden was er iets heel gevaarlijks aan het gebeuren. Maar het was weer zo toevallig dat oom Cees die filmpjes gevonden had. De grootste grappenmaker van de familie, die niets liever deed dan allerlei gekke dingen organiseren, waarvan pas achteraf bleek wat er waar was en wat niet.

‘Je gelooft me niet, hè?’ Het leek wel of oom Cees zijn gedachten geraden had.

‘Nee, natuurlijk niet. Dat zei ik toch al. Maar ik wil graag even naar huis bellen. Mag dat?’

‘Ja, ga je gang. Op je kamer is telefoon.’

Sjef liep peinzend de trap op. Juist omdat de beelden zo gruwelijk waren kon hij niet geloven dat ze echt waren. Eenmaal op zijn kamer gekomen pakte hij meteen de telefoon.

‘Hallo, met Roos.’

‘Hee, Roos, met Sjef!’

‘Sjef! Heb je nog nieuws?’

‘Ja, er was een nog veel enger filmpje. Van een meisje waar ze het ruggenmerg uithalen. Afschuwelijk. Maar ik denk dat het weer oom Cees is met zijn flauwe grappen. Anders is het allemaal zo toevallig.’

‘Ben jij wel veilig daar?’

‘Ja, dat is geen probleem. We zijn allemaal veilig.’

‘Allemaal veilig? Hoe bedoel je?’

‘Nou, Jij bent thuis, Lucia is thuis en Bernadette zit op dat festival. Dus er kan niets gebeuren.’

‘Dat weet ik niet zo zeker. Die oppas van Lucia is heel raar aan het doen en wil haar meenemen naar Frankrijk. En Bernadette kan ik al 24 uur niet bereiken.’

‘Hoe bedoel je? Kun je haar niet bellen of mailen?’

‘Nee, haar mobieltje staat uit en ze is al meer dan een dag op geen enkele chat box geweest. Lucia had ik vanmiddag nog gesproken. Ze gaat natuurlijk niet mee naar Frankrijk. Maar het zit niet goed.’

‘Waar is Bernadette dan?’

‘Nou, volgens de tv niet meer op Elba.’

‘Wat zeggen Joost en Herma ervan?’

‘Ik ga zo meteen naar beneden om met ze te praten.’

‘Doe maar. Stuur je me nog een mailtje erna?’

‘Zal ik doen. Tot straks.’

‘Ja, tot zo.’

Sjef legde de telefoon neer en liet zich achterover zakken op het bed. Hij kon zich niet voorstellen dat Lucia zich zou laten meeslepen naar Frankrijk, en al evenmin dat er met Bernadette iets zou gebeuren onder het oog van de hele wereld.

In feite wilde zijn brein gewoon niet accepteren dat er iets niet klopte. Het gebeurt heel vaak dat mensen gevaar wel zien maar het niet willen erkennen. Soms loopt het dan toch nog goed af. Maar het komt ook voor dat ze zichzelf te lang voor de gek houden. En als ze dan de onvermijdelijke conclusie eindelijk trekken, is het te laat. Dan is er niets meer te doen aan de gebeurtenissen die ze eigenlijk van te voren al wisten.