15 Elba

In de ronde zaal van Hotel Desireé kwam de jury aanlopen, maar het publiek ging nog steeds geweldig tekeer. De fans van Cold Feet zwaaiden met hun armen en sprongen op en neer, de fans van True Face hielden T shirts met foto's van de band omhoog en zongen stukken uit hun laatste lied.

Toen de jury achter de tafel was gaan zitten werd het publiek muisstil. Je kon een speld horen vallen toen de voorzitter zijn vergulde hamer weer oppakte. Weer begon een ijzingwekkend tromgeroffel, maar deze keer klonk het anders en het werd niet begeleid door een synthesizer akkoord. Op het podium stonden 14 middeleeuws geklede herauten met bazuinen en grote antieken trommels. Het koper schetterde, de trommels donderden tot alle lichten doofden met uitzondering van één felle spot die op de hand van de juryvoorzitter gericht stond.

‘De uitslag!’ riep de voorzitter. ‘Na lang beraad heeft de jury een unaniem besluit kunnen nemen. We gaan u niet langer in spanning houden...’

Terwijl de hand van de voorzitter in het felle licht langzaam naar beneden bewoog, als een glimmend ruimteschip in een gitzwart heelal, zwegen de trommels en bazuinen plotseling.

‘De uitslag is onbeslist!’

Met een klap kwam de hamer op het blok neer, terwijl het publiek in oorverdovend gebrul uitbarstte. Honderden voeten stampten op de grond, honderden handen applaudisseerden voluit, zodat je niet eens hoorde dat de herauten weer uit volle macht stonden te trommelen en blazen. Pas toen alle lichten weer aan waren kreeg de juryvoorzitter de kans zijn toespraak af te maken.

‘Cold Feet en True Face gaan allebei werken aan nieuwe nummers. Over een week zie ik u graag weer hier!’

Paolo stond tegen de zijmuur af te wachten hoe het publiek zou reageren. Zo te zien waren er geen problemen. De fans maakten kabaal, zwaaiden met shirtjes of gebalde vuisten, brulden, zongen en floten. Ze waren blij dat er een extra optreden van hun favorieten zou komen.

Op tientallen zenders in heel Europa vroegen commentatoren zich af wat de uitslag te betekenen kon hebben. Dit was immers nog nooit eerder gebeurd.

Maar Paolo wist genoeg. De opzet leek te lukken. Hij sloop de zaal uit, naar zijn kantoor waar hij meteen Ricardo opbelde.

‘Alles gaat volgens plan,’ zei hij. ‘Als jullie zorgen dat je over een week klaar bent, zorg ik voor de rest.’